Η Έρση, απόγευμα Σαββάτου, έπινε τον καφέ της καθισμένη στον καναπέ, μπροστά στο τζάκι. Η φωτιά είχε πέσει, έπρεπε να τη ζωντανέψει μα δεν ήθελε να μετακινηθεί. Στην αγκαλιά της…
Το Blog από σήμερα εγκαινιάζει μια καινούργια στήλη με λογοτεχνικά κυρίως κείμενα φίλων και αναγνωστών του Blog.
Τα κείμενα δεν θα πρέπει να υπερβαίνουν τις 1.500 – 2.000 λέξεις και ως ενυπόγραφα θα χαρακτηρίζουν και θα κρίνουν τον συγγραφέα τους.
Το Blog με τη στήλη αυτή θέλει να δώσει ένα βήμα σε γνωστούς και μη λογοτέχνες αλλά και σε ερασιτέχνες του είδους που θέλουν να δουν τα κείμενά τους να «περπατούν» και να διαβάζονται στο διαδίκτυο.
Αναδημοσίευση των κειμένων αυτών θα επιτρέπεται μετά από άδεια του συγγραφέα.
Λίγο μετά το μεσημέρι, αρχές Οκτώβρη, πήγα στην Εφημία, την παιδική μου φίλη, για έναν καφέ. Συνεχίζαμε να μιλάμε, να γελάμε, να θυμόμαστε μέχρι που νύχτωσε. Την ώρα που σηκώθηκα…
Έδωσε κρυφά εξετάσεις για τη σχολή Καλών Τεχνών και τώρα επιτέλους είχε στα χέρια του τον πολυπόθητο φάκελο με τα αποτελέσματα κι όμως έτρεμε να τον ανοίξει. Πήρε μια βαθειά…
Πέμπτη πρωί ο Χρήστος κατέβαινε το δρόμο που οδηγούσε στην πλατεία. Χειμωνιάτικη μέρα, ηλιόλουστη και το μαύρο μπουφάν του ένοιωθε πως ήταν μια παραφωνία στην αφθονία του φωτός και των…
Μα, κύριε Αλέξανδρε, μας λείψατε! Λέει, αυτή η υπέροχη ξανθιά, με τα στητά στήθη που βλέπω ξαφνικά μπροστά μου. Δεν ξέρω εάν είδα πρώτα την ξανθιά ή πρώτα τα στήθια…
ΤΙ είναι αυτό που μας βρήκε φίλε μου… Θέλω γιατρέ μου να πεθάνω σπίτι. Να έχω δίπλα μου τους δικούς μου ανθρώπους, τους αγαπημένους. Να προφτάσω να χαιρετήσω για τελευταία…
Η κόρη σκούπιζε το τρίτο πάτωμα του αρχοντικού, τον τελευταίο όροφο, που ’χε παράθυρα ανοιχτά, χωρίς κάγκελα και βιτρό, παρά μόνο φύλα ξύλινα που τα σφράγιζαν το χειμώνα για να…
Κάθε πρωί καθόταν στο παράθυρο και κεντούσε. Με το βλέμμα αγκάλιαζε τα παιδιά στην αλάνα και τα δάχτυλά της μπερδεύονταν επιδέξια με νήματα και κλωστές. Δαντέλες και σεμεδάκια φύτρωναν στις…
Σήμερα φτιάχνω ψωμί με προζύμι. Κάθε φορά που μπαίνω στη διαδικασία αυτή, δηλαδή μια φορά την εβδομάδα, θυμάμαι τον εαυτό μου παιδί να κάθεται στο πεζούλι του κήπου μου στο…
9 του Γενάρη, σωτήριον έτος 2021. Σύμφωνα με το νέο εθιμοτυπικό ανταλλάσσω μηνύματα με τον Άι-Βασίλη, καθημερινά. «Ο αέρας πήρε την μάσκα μου! Ξέχασα να αναπνέω χωρίς αυτή!», μου γράφει.…
Στεκόταν διακριτικά στην άκρη του πεζοδρομίου. Ήταν μια νεαρή, μα αρκετά ανεπτυγμένη για την ηλικία της, μανόλια. Με δυνατές ρίζες, ψηλό καλοσχηματισμένο κορμό και κλαδιά μακριά, τρυφερά σαν μπράτσα μπαλαρίνας.…
Καταρχήν, έχουμε αέριο και όχι τζάκι. Δεύτερον, δεν έχω τα παράθυρα που είχα από παιδί, το περβάζι ν’ ακουμπήσεις και παντζούρι ξύλινο. Τρίτον, έχω μεγαλώσει πια! Αν και μια κούκλα…