Παραμονή 25ης Μαρτίου! Ντύνεται να βγει. Οι γονείς του σαρακοφαγωμένα μάλλινα στην ντουλάπα. Χάθηκε και η μυρωδιά της ναφθαλίνης πια. Χώνει το χέρι στην μπλούζα της μάνας του. Θέλει ακόμα…
Το Blog από σήμερα εγκαινιάζει μια καινούργια στήλη με λογοτεχνικά κυρίως κείμενα φίλων και αναγνωστών του Blog.
Τα κείμενα δεν θα πρέπει να υπερβαίνουν τις 1.500 – 2.000 λέξεις και ως ενυπόγραφα θα χαρακτηρίζουν και θα κρίνουν τον συγγραφέα τους.
Το Blog με τη στήλη αυτή θέλει να δώσει ένα βήμα σε γνωστούς και μη λογοτέχνες αλλά και σε ερασιτέχνες του είδους που θέλουν να δουν τα κείμενά τους να «περπατούν» και να διαβάζονται στο διαδίκτυο.
Αναδημοσίευση των κειμένων αυτών θα επιτρέπεται μετά από άδεια του συγγραφέα.
«Γιατί κλαις;» μου είπε ο Θεός. «Κύριε», απάντησα εγώ «κλαίω γιατί αγκάθι σπρώχνεται μέσα στην καρδιά μου από τον άνθρωπο που αγαπώ». «Αυτό ήταν από εμένα», μου απάντησε Εκείνος. «Εγώ…
Η μπετονιέρα γυρνούσε και το δεκάχρονο αγόρι, έριχνε εναλλάξ νερό και τσιμέντο∙ άμμο και ασβέστη έβαλε από την αρχή. Το στειλιάρι από το φτυάρι ήταν μεγάλο για το μπόι του,…
Ξαπλωμένος σε βρεγμένη κουβέρτα για στρώμα και σκέπασμα. Τα πόδια μου δεν τα χωρά η σκηνή. Ογδόντα εκατοστά σε ύψος η λερή σπίτι-σκηνή, καρφωμένη στην ακροθαλασσιά – αδιαπραγμάτευτο δώρο των…
Η Έρση, απόγευμα Σαββάτου, έπινε τον καφέ της καθισμένη στον καναπέ, μπροστά στο τζάκι. Η φωτιά είχε πέσει, έπρεπε να τη ζωντανέψει μα δεν ήθελε να μετακινηθεί. Στην αγκαλιά της…
Λίγο μετά το μεσημέρι, αρχές Οκτώβρη, πήγα στην Εφημία, την παιδική μου φίλη, για έναν καφέ. Συνεχίζαμε να μιλάμε, να γελάμε, να θυμόμαστε μέχρι που νύχτωσε. Την ώρα που σηκώθηκα…
Έδωσε κρυφά εξετάσεις για τη σχολή Καλών Τεχνών και τώρα επιτέλους είχε στα χέρια του τον πολυπόθητο φάκελο με τα αποτελέσματα κι όμως έτρεμε να τον ανοίξει. Πήρε μια βαθειά…
Πέμπτη πρωί ο Χρήστος κατέβαινε το δρόμο που οδηγούσε στην πλατεία. Χειμωνιάτικη μέρα, ηλιόλουστη και το μαύρο μπουφάν του ένοιωθε πως ήταν μια παραφωνία στην αφθονία του φωτός και των…
Μα, κύριε Αλέξανδρε, μας λείψατε! Λέει, αυτή η υπέροχη ξανθιά, με τα στητά στήθη που βλέπω ξαφνικά μπροστά μου. Δεν ξέρω εάν είδα πρώτα την ξανθιά ή πρώτα τα στήθια…
ΤΙ είναι αυτό που μας βρήκε φίλε μου… Θέλω γιατρέ μου να πεθάνω σπίτι. Να έχω δίπλα μου τους δικούς μου ανθρώπους, τους αγαπημένους. Να προφτάσω να χαιρετήσω για τελευταία…
Η κόρη σκούπιζε το τρίτο πάτωμα του αρχοντικού, τον τελευταίο όροφο, που ’χε παράθυρα ανοιχτά, χωρίς κάγκελα και βιτρό, παρά μόνο φύλα ξύλινα που τα σφράγιζαν το χειμώνα για να…
Κάθε πρωί καθόταν στο παράθυρο και κεντούσε. Με το βλέμμα αγκάλιαζε τα παιδιά στην αλάνα και τα δάχτυλά της μπερδεύονταν επιδέξια με νήματα και κλωστές. Δαντέλες και σεμεδάκια φύτρωναν στις…