Κάθε πρωί καθόταν στο παράθυρο και κεντούσε. Με το βλέμμα αγκάλιαζε τα παιδιά στην αλάνα και τα δάχτυλά της μπερδεύονταν επιδέξια με νήματα και κλωστές. Δαντέλες και σεμεδάκια φύτρωναν στις…
Το Blog από σήμερα εγκαινιάζει μια καινούργια στήλη με λογοτεχνικά κυρίως κείμενα φίλων και αναγνωστών του Blog.
Τα κείμενα δεν θα πρέπει να υπερβαίνουν τις 1.500 – 2.000 λέξεις και ως ενυπόγραφα θα χαρακτηρίζουν και θα κρίνουν τον συγγραφέα τους.
Το Blog με τη στήλη αυτή θέλει να δώσει ένα βήμα σε γνωστούς και μη λογοτέχνες αλλά και σε ερασιτέχνες του είδους που θέλουν να δουν τα κείμενά τους να «περπατούν» και να διαβάζονται στο διαδίκτυο.
Αναδημοσίευση των κειμένων αυτών θα επιτρέπεται μετά από άδεια του συγγραφέα.
Σήμερα φτιάχνω ψωμί με προζύμι. Κάθε φορά που μπαίνω στη διαδικασία αυτή, δηλαδή μια φορά την εβδομάδα, θυμάμαι τον εαυτό μου παιδί να κάθεται στο πεζούλι του κήπου μου στο…
9 του Γενάρη, σωτήριον έτος 2021. Σύμφωνα με το νέο εθιμοτυπικό ανταλλάσσω μηνύματα με τον Άι-Βασίλη, καθημερινά. «Ο αέρας πήρε την μάσκα μου! Ξέχασα να αναπνέω χωρίς αυτή!», μου γράφει.…
Στεκόταν διακριτικά στην άκρη του πεζοδρομίου. Ήταν μια νεαρή, μα αρκετά ανεπτυγμένη για την ηλικία της, μανόλια. Με δυνατές ρίζες, ψηλό καλοσχηματισμένο κορμό και κλαδιά μακριά, τρυφερά σαν μπράτσα μπαλαρίνας.…
Καταρχήν, έχουμε αέριο και όχι τζάκι. Δεύτερον, δεν έχω τα παράθυρα που είχα από παιδί, το περβάζι ν’ ακουμπήσεις και παντζούρι ξύλινο. Τρίτον, έχω μεγαλώσει πια! Αν και μια κούκλα…
Έχετε αναρωτηθεί γιατί κάποιοι άνθρωποι είναι απλά ακαταμάχητοι; Άνθρωποι που χωρίς να έχουν τα πολλά χρήματα ή την εκπληκτική εμφάνιση, πάντα αντανακλούν μια λάμψη και αυτοπεποίθηση; Συχνά, εμείς αναζητούμε την…
Η πέτρινη αγροικία, χτισμένη πριν από πενήντα χρόνια, βρισκόταν στο μέσο ενός μικρού ελαιώνα με εύρωστα δέντρα ανάλογης ηλικίας. Το πλακόστρωτο δρομάκι, που ξεκινούσε από την αυλόπορτα, κατέληγε στα τρία…
«Άδεια. Πρέπει να φύγω. Πόση κούραση, πόση ταλαιπωρία. Δεν αντέχω άλλο», έλεγε και ξανάλεγε. Κάθε πρωί παρακολουθούσε το μετεωρολογικό δελτίο: τι καιρό θα κάνει σήμερα, θα βρέξει; Να πάρει μαζί…
Καμπούριαζε. Σημάδι πως έφθανε η ώρα να σηκωθεί από το γραφείο. Μέρα έμπαινε, νύχτα έβγαινε. Το καμαράκι – γραφείο ήταν μικρό κ χαμηλό. Γέμιζε χνώτα, ιδρώτα και φωνές από άντρες.…
Στην Κυψέλης τα καλοκαίρια μας, με το έμπα του καλοκαιριού, ήταν συνυφασμένα με το παγοποιείο. Ο πάγος γλιστρούσε από τις θυρίδες που ο κόσμος αγόραζε, για να μπει κατόπιν στα…
Είχα πάρει και διάβαζα στη σκιά του κήπου οπού η μάνα μας είχε φυτέψει μια μυρτιά. Έτριβα το χέρι μου στα κλαδιά και το μύριζα ασυναίσθητα. Κάποια στιγμή μου ξέφυγε…
Η κυρία Μαρία ήταν καλοπαντρεμένη. Θυμάμαι τον άντρα της, βέρος αστός, με μπαστουνάκι, πλατύγυρο καπέλο και κοστούμι να βγαίνει από την εξώθυρα του τριώροφου για τον απογευματινό του περίπατο. Είχαν…