Περίμενε λίγο! Βάζω στο κατσαρολάκι τη σκόνη Άνθος Αραβοσίτου με γεύση σοκολάτας μαζί με λίγη μαύρη ζάχαρη και ανακατεύω. Ρίχνω 3μισυ φλιτζάνια κατσικίσιο γάλα, ανακατεύω ξανά και να! Ανάβω το…
Το Blog από σήμερα εγκαινιάζει μια καινούργια στήλη με λογοτεχνικά κυρίως κείμενα φίλων και αναγνωστών του Blog.
Τα κείμενα δεν θα πρέπει να υπερβαίνουν τις 1.500 – 2.000 λέξεις και ως ενυπόγραφα θα χαρακτηρίζουν και θα κρίνουν τον συγγραφέα τους.
Το Blog με τη στήλη αυτή θέλει να δώσει ένα βήμα σε γνωστούς και μη λογοτέχνες αλλά και σε ερασιτέχνες του είδους που θέλουν να δουν τα κείμενά τους να «περπατούν» και να διαβάζονται στο διαδίκτυο.
Αναδημοσίευση των κειμένων αυτών θα επιτρέπεται μετά από άδεια του συγγραφέα.
Ο Νικήτας ξύπνησε με το πρώτο φως της αυγής. Ήταν άνοιξη, είχε ζεστάνει ο καιρός, δεν άντεχε να μένει ξαπλωμένος στο κρεβάτι. Ήταν και οι πόνοι στην πλάτη, δεξιά κάτω…
Έξω κορναρίσματα, γαυγίσματα, χοροί. Μέσα τσιμέντο όλη η αυλή, να μην αφοδεύουν οι οικόσιτοι σκύλοι. Η Κάθριν, γεννήθηκε το μοναδικό παιδί, ένα πρωινό με ομίχλη στα τσιμέντα κοινόχρηστης αυλής, με…
Κοιτούσε την πλάτη της να ξεμακραίνει όταν, θυμήθηκε το Ευκλείδειο αξίωμα. «Από ένα σημείο εκτός ευθείας, μπορούμε να φέρουμε μόνο μία παράλληλο προς αυτήν». Από όλες τις γυναίκες που θα…
Παραμονή 25ης Μαρτίου! Ντύνεται να βγει. Οι γονείς του σαρακοφαγωμένα μάλλινα στην ντουλάπα. Χάθηκε και η μυρωδιά της ναφθαλίνης πια. Χώνει το χέρι στην μπλούζα της μάνας του. Θέλει ακόμα…
«Γιατί κλαις;» μου είπε ο Θεός. «Κύριε», απάντησα εγώ «κλαίω γιατί αγκάθι σπρώχνεται μέσα στην καρδιά μου από τον άνθρωπο που αγαπώ». «Αυτό ήταν από εμένα», μου απάντησε Εκείνος. «Εγώ…
Η μπετονιέρα γυρνούσε και το δεκάχρονο αγόρι, έριχνε εναλλάξ νερό και τσιμέντο∙ άμμο και ασβέστη έβαλε από την αρχή. Το στειλιάρι από το φτυάρι ήταν μεγάλο για το μπόι του,…
Ξαπλωμένος σε βρεγμένη κουβέρτα για στρώμα και σκέπασμα. Τα πόδια μου δεν τα χωρά η σκηνή. Ογδόντα εκατοστά σε ύψος η λερή σπίτι-σκηνή, καρφωμένη στην ακροθαλασσιά – αδιαπραγμάτευτο δώρο των…
Η Έρση, απόγευμα Σαββάτου, έπινε τον καφέ της καθισμένη στον καναπέ, μπροστά στο τζάκι. Η φωτιά είχε πέσει, έπρεπε να τη ζωντανέψει μα δεν ήθελε να μετακινηθεί. Στην αγκαλιά της…
Λίγο μετά το μεσημέρι, αρχές Οκτώβρη, πήγα στην Εφημία, την παιδική μου φίλη, για έναν καφέ. Συνεχίζαμε να μιλάμε, να γελάμε, να θυμόμαστε μέχρι που νύχτωσε. Την ώρα που σηκώθηκα…
Έδωσε κρυφά εξετάσεις για τη σχολή Καλών Τεχνών και τώρα επιτέλους είχε στα χέρια του τον πολυπόθητο φάκελο με τα αποτελέσματα κι όμως έτρεμε να τον ανοίξει. Πήρε μια βαθειά…
Πέμπτη πρωί ο Χρήστος κατέβαινε το δρόμο που οδηγούσε στην πλατεία. Χειμωνιάτικη μέρα, ηλιόλουστη και το μαύρο μπουφάν του ένοιωθε πως ήταν μια παραφωνία στην αφθονία του φωτός και των…