Τι είναι η περαταριά;

Η διέλευση των ποταμών ως τα μέσα του 20ού αιώνα, γινόταν στην αρχή με ξύλινες και αργότερα με μεταλλικές σχεδίες, τις λεγόμενες περαταριές, οι οποίες επέπλεαν και εκτελούσαν την συγκοινωνία ανάμεσα σε δύο όχθες ενός ποταμού. Η επίσημη ονομασία τους είναι πορθμεία.

Μοιάζει με εικόνα βγαλμένη από άλλη εποχή, για τους κατοίκους της περιοχής μας όμως, αλλά και άλλων περιοχών, αποτελούσε μέχρι τη δεκαετία του 1950-60 πραγματικότητα, καθώς αποτελούσε το πιο πρόσφορο μέσο για τη μετακίνηση και εξυπηρέτηση καθημερινών αναγκών (μεταφορά κατοίκων, αγαθών και προϊόντων).

Εκτός από τη Λάρισα περαταριές λειτουργούσαν και στην περιοχή μας όπως αυτές στον Παραπόταμο, τα Τέμπη και το σταθμό Ραψάνης στον Πυργετό, είχαν δε μεγάλη συμβολή στην κοινωνική και οικονομική ανάπτυξη των χωριών μας. Την τελευταία μεταλλική Περαταριά στο ύψος του Παραποτάμου διέσωσε το 1982-83 ο τότε Μορφωτικός σύλλογος Γόννων και σήμερα είναι τοποθετημένη δίπλα από τη νέα γέφυρα που συνδέει τους Γόννους με τον Παραπόταμο και το Μακρυχώρι.

Θεωρώ τυχερό τον εαυτό μου που για μερικά χρόνια πρόλαβα κι εγώ τη λειτουργία της είτε πηγαίνοντας στη Λάρισα, αλλάζοντας στο σημείο εκείνο λεωφορείο, είτε πηγαίνοντας με τον πατέρα μου στάρι φορτωμένο στα ζώα για να το κάνουμε αλεύρι στο μύλο του Μακρυχωρίου.

Γιατί perataria.gr ;

Γιατί είναι το μέσο που σε περνάει απέναντι, οποιοδήποτε κι αν είναι αυτό το απέναντι. Που ξεπερνά το εμπόδιο, οποιοδήποτε κι αν είναι αυτό, αλλά είναι και το μέσο που καταφέρνει να επικοινωνεί και να ενώνει ανθρώπους, τόπους, σκέψεις και ιδέες.

Αυτό θέλω και θα προσπαθήσω να κάνει η δική μου διαδικτυακή Perataria.gr

Ανάλυση Λογοτύπου

Το μεγάλο “P” εκτός από το αρχικό γράμμα στο γραμμένα στα λατινικά περαταριά (perataria) αντιπροσωπεύει και την αγγλική λέξη Press (Ο τύπος), καθώς το blog είναι και ειδησεογραφικό.

Το κόκκινο χρώμα μέσα στο γράμμα “P” σε απόλυτα στρόγγυλο σχηματισμό αναπαριστά την “rec ένδειξη” καταγραφής βίντεο, καθώς οι καταγραφές βίντεο και η επεξεργασία τους  είναι  το κύριο χόμπι του δημιουργού του blog Δημήτρη Γουγουλιά, που κατά επέκταση παρουσιάζει και μέσω της διαδικτυακής του σελίδας.

Η κόκκινη γραμμή αναπαριστά πως όπως όλοι έχουμε προσωπικές “κόκκινες γραμμές” αδιαπέραστες σε σχέση με τα πιστεύω μας και τις ιδεολογίες μας έτσι και στο blog μεταφέρονται αυτές των αρθρογράφων του.

Επίσης η έννοια της σωστής δεοντολογίας της δημοσιογραφίας περιφρουρείται  από κόκκινες γραμμές που το Blog του Δ.Ζ. Γουγουλιά σέβεται και προστατεύει.