Το φιλί δεν είναι μια ψυχρή συνήθεια. Είναι μια δύναμη ενωτική. Είναι έκφραση αγάπης. Εκδήλωση καλοσύνης στις σχέσεις μας. Σήμερα ο άκαρδος ιός μας το απαγορεύει. Ούτε καν το φιλί της Ανάστασης. Ας παρηγορηθούμε με μερικά ποιήματα που θυμήθηκα :
«Γράμμα» του Ν. Λαπαθιώτη :
Θυμάμαι, ενώ χωρίζαμε στη μαρμαρένια σκάλα, σταθήκαμε μια στάλα,
και μου πες πως θα ξαναρθείς -για να χαρώ- ποιος ξέρει μετά το καλοκαίρι.
Και τη στιγμή που βγαίναμε στη στράτα τη μεγάλη, μου το ξανάπες πάλι.
Κι απάνω κει χωρίσαμε σα φίλοι, μ’ ένα φιλί στα χείλη…
…Σου ’γραψα τόσα γράμματα και πόσο λυπημένα δε μου ’γραψες ούτ’ ένα.
Και στη γιορτή σου σου ’στειλα τ’ άνθη τα ταχτικά σου δεν έλαβα δικά σου.
Τώρα στο δρόμο σου περνώ, με μάτι κουρασμένο, και δεν σε περιμένω.
Μου φαίνεται πως όλα αυτά κοιμούνται σ’ έναν τάφο, γι’ αυτό και δεν σου γράφω.
Όμως εκείνο το φιλί που δώσαμε σα φίλοι, μου τυραννεί τα χείλη.
Το ’χω για καταδίκη μου και για παρηγοριά μου, κρυμμένο στην καρδιά μου.
«Επίγραμμα», Οδ. Ελύτης :
Πριν απ’ τα μάτια μου ήσουν φως
πριν απ’ τον έρωτα έρωτας
κι όταν σε πήρε το φιλί γυναίκα.
Και το «Βυζαντινό» του Π. Τακόπουλου :
Του έλεγε μια ξένη με ύφος λυπημένο
το πόσο συνηθίζουνε εδώ, οι νέοι να φιλούνε τις εικόνες
Ενώ στο μακρινό της τόπο τόσες γυναίκες-τόσες-
μένουν αφίλητες και ζούνε μόνες.
Λοιπόν το βράδυ εκείνο ζωγράφισε κι αυτός
σε στυλ βυζαντινό τη λυπημένη φίλη του
και σβήνοντας το φως έσκυψε και τη φίλησε.
Πηγή : ΕΦ.ΣΥΝ – Εύα Νικολαΐδου