Σ ένα χωριό της κεντρικής Ελλάδας μέχρι σήμερα ζει μια γυναικούλα ήρεμη και καλοσυνάτη σε όλους τους συγχωριανούς της. Κακό λόγο δεν την άκουσαν ν’ αντιγυρίσει ποτέ . Δουλευταρού και προκομμένη κράτησε, λένε, την οικογένεια ως τα σήμερα ενωμένη.
Ο άντρας της, της τα “φόρεσε”, από νωρίς. Βρήκε μια του τραγουδιού στην παρακείμενη πόλη κι ότι έβγαζε τα ακουμπούσε στα πόδια της. Μόλις έφθανε τ’ απόγευμα, πλένονταν και στολίζονταν και ξεκινούσε για την “άλλη”…
Η γυναίκα του από το πρωί ως τ’ απόγευμα δούλευε κι αυτή στα χωράφια, μόνο που γυρνώντας στο σπίτι την περίμεναν κι άλλα στόματα.
Υπηρετούσε τα πεθερικά της και μια αδελφή του άνδρα της επιληπτική. Η ζωή της χάρισε 4 αγόρια και της πήρε το ένα με λευχαιμία.
Ακούραστη και προσφερόμενη, έβαζε κατσαρόλα για όλους. Τελευταία, λένε, καθόταν στο τραπέζι, κι αν περίσσευε κανένα κοκαλάκι, το έγλειφε για πάρτη της.
Κάποια στιγμή μεγάλωσαν τ’ αγόρια της, παντρεύτηκαν, έφεραν εγγόνια στο σπιτικό. Μα μεγάλωσε και ο άνδρας της και η μπογιά του πια δεν περνούσε!
Έτσι, σταμάτησε τα σούρτα-φέρτα, μάζεψε την ουρά στα σκέλια και γύρισε οριστικά στην γυναίκα του!
Εκείνη τον δέχτηκε. Τώρα τους βλέπουν μαζί σε καμιά εκδήλωση, σε κανένα γάμο στο χωριό. Πουθενά δεν πάει χωρίς αυτήν.
Εκείνη παραμένει η γλυκιά και κοινωνική γυναίκα, που κουβέντα κακιά δεν ανταπέδωσε ποτέ, που τα πεθερικά της την ευλογούσαν και στο τέλος θα ξεπροβοδίσει και τον άντρα της, αν δεν φύγει πρώτη.
Δεν θα σχολιάσω, θα πω μόνο τούτο που μου ήρθε στο μυαλό μου διαβάζοντας πατέρες της Εκκλησίας λόγω ειδικότητας, για το νόημα του Σταυρού: Σταυρός δεν είναι οι συνέπειες των λανθασμένων επιλογών μας. Σταυρός είναι να σε εξουθενώνουν ως ύπαρξη, ενώ είσαι αθώος! Κατά τα πρότυπα πάντα του Χριστού. Κι αγάπη είναι, όχι ν’ αγαπάς, κατά το Ευαγγέλιο πάντα, όσους σου το ανταποδίδουν, μα να φτάνεις να συγχωρείς και να συμβιώνεις με τους σταυρωτές σου.
Πιστεύω πως τέτοια αφανή πρόσωπα, “ναυάγια” για το κοινωνικό σύνολο, υπάρχουν αφανώς και αδιαλείπτως και με το αίμα της ψυχής τους αγιάζουν τον αέρα που αναπνέουμε
