ΑΝΕΚΔΟΤΑ
Το έτος 2018
ΤΗΛΕΦΩΝΗΤΡΙΑ: «Pizza Hut, καλησπέρα σας».
Πελάτης: «Καλησπέρα, θα ήθελα να δώσω μια παραγγελία».
Τηλεφωνήτρια: «Θα μπορούσα να έχω τον ΕΑΤ σας, παρακαλώ;».
Πελάτης: «Τον Εθνικό Αριθμό Ταυτοποίησής μου (National ID Number), ναι, μια στιγμή, ορίστε, είναι ο 6102049998-45-54610».
Τηλεφωνήτρια: «Ευχαριστώ, κύριε Sheehan. Λοιπόν η διεύθυνσή σας είναι 1742 Meadowland Drive, και ο αριθμός τηλεφώνου σας 494-2366. Το επαγγελματικό τηλέφωνό σας στην Lincoln Insurance είναι 745-2302 και ο αριθμός του κινητού σας 266-2566. Από ποιον αριθμό καλείτε;».
Πελάτης: «Εεε; Είμαι στο σπίτι. Από πού τις βγάζετε όλες αυτές τις πληροφορίες;».
Τηλεφωνήτρια: «Είμαστε συνδεδεμένοι με το σύστημα, κύριε».
Πελάτης: (Στεναγμός) «Α μάλιστα ! Θα ήθελα δύο σπέσιαλ πίτσες με κρέας…».
Τηλεφωνήτρια: «Δεν νομίζω ότι θα ήταν καλή ιδέα, κύριε».
Πελάτης: «Α μπα;».
Τηλεφωνήτρια: «Σύμφωνα με τον ιατρικό σας φάκελο, υποφέρετε από υπέρταση και το επίπεδο της χοληστερόλης σας είναι υψηλό. Η ασφάλεια περίθαλψης που έχετε σας απαγορεύει μια τόσο επικίνδυνη για την υγεία σας επιλογή».
Πελάτης: «Αϊ ! Τι μου προτείνετε λοιπόν;».
Τηλεφωνήτρια: «Μπορείτε να δοκιμάσετε την Πίτσα Λάιτ με γιαούρτι σόγιας. Είμαι σίγουρη ότι θα σας αρέσει πολύ».
Πελάτης: «Τι σας κάνει να πιστεύετε ότι θα μου αρέσει αυτή η πίτσα;».
Τηλεφωνήτρια: «Συμβουλευτήκατε τις ‘Νόστιμες συνταγές με σόγια’ στη βιβλιοθήκη της περιοχής σας την περασμένη εβδομάδα, κύριε. Εξ ου και η πρόταση μου».
Πελάτης: «Καλά, εντάξει. Δώστε μου δύο, οικογενειακό μέγεθος. Τι οφείλω;»
Τηλεφωνήτρια: «Πραγματική ευκαιρία για σας, τη σύζυγό σας και τα τέσσερα παιδιά σας, κύριε. Οφείλετε 49,99 $».
Πελάτης: «Να σας δώσω τον αριθμό της πιστωτικής μου κάρτας».
Τηλεφωνήτρια: «Λυπάμαι, κύριε, αλλά φοβάμαι ότι θα πρέπει να πληρώσετε μετρητοίς. Το υπόλοιπο της πιστωτικής σας κάρτας έχει υπερβεί το όριο».
Πελάτης: «Θα πάω να βγάλω μετρητά από το μηχάνημα προτού έρθει ο υπάλληλός σας».
Τηλεφωνήτρια: «Ούτε αυτό είναι δυνατόν, κύριε. Ο τραπεζικός σας λογαριασμός είναι ακάλυπτος».
Πελάτης: «Να μη σας ενδιαφέρει. Εσείς στείλτε μου τις πίτσες. Θα έχω τα μετρητά. Πόσην ώρα θα πάρει;».
Τηλεφωνήτρια: «Έχουμε μια μικρή καθυστέρηση, κύριε. Θα είναι στο σπίτι σας σε 45 λεπτά περίπου. Εάν βιάζεστε, μπορείτε να έρθετε να τις πάρετε, αφού βγάλετε τα μετρητά, αλλά η μεταφορά πίτσας με μοτοσικλέτα είναι τουλάχιστον ακροβασία».
Πελάτης: «Πού στο διάολο ξέρετε ότι έχω μηχανή;».
Τηλεφωνήτρια: «Βλέπω εδώ ότι επειδή δεν καταβάλατε εμπρόθεσμα τις δόσεις, το αυτοκίνητό σας έχει κατασχεθεί. Αλλά η Χάρλεϊ έχει εξοφληθεί, οπότε απλώς συνεπέρανα ότι θα την χρησιμοποιούσατε».
Πελάτης: «@#%/$@&?#!»
Τηλεφωνήτρια: «Σας συμβουλεύω να παραμείνετε κόσμιος, κύριε. Έχετε ήδη καταδικαστεί τον Ιούλιο του 2006 για προσβολή οργάνου της τάξεως».
Πελάτης: (Άφωνος)
Τηλεφωνήτρια: «Κάτι άλλο κύριε;».
Πελάτης: «Όχι τίποτα. Α ναι, μην ξεχάσετε τα δυο λίτρα δωρεάν Κόκα Κόλα μαζί με τις πίτσες, σύμφωνα με τη διαφήμισή σας».
Τηλεφωνήτρια: «Λυπάμαι, κύριε, αλλά υπάρχει ρήτρα στη διαφήμισή μας που μας απαγορεύει να προσφέρουμε δωρεάν αναψυκτικά σε διαβητικούς».
“Διαβάστε το με πολλή προσοχή και…αργά”.
Μια οικογένεια Άγγλων περνούσε τις καλοκαιρινές της διακοπές στην Γερμανία και κατά τη διάρκεια ενός περιπάτου πρόσεξαν ένα ωραίο σπιτάκι που ήταν προς ενοικίαση, και τους φάνηκε κατάλληλο για να περάσουν εκεί τις επόμενες διακοπές τους. Ρώτησαν λοιπόν και έμαθαν ότι ο ιδιοκτήτης του σπιτιού ήταν ένας Διαμαρτυρόμενος πάστωρ με τον οποίο – αφού τους έδειξε το σπίτι – έκλεισαν συμφωνία για τον επόμενο χρόνο. Αφού όμως γύρισαν στην πατρίδα τους, η κυρία θυμήθηκε ότι δεν είχε δει το W.C. Έγραψε λοιπόν το ακόλουθο γράμμα :
«Αιδεσιμότατε πάστωρ,
Είμαι η κυρία Brown που κλείσαμε προ ημερών το σπιτάκι στην εξοχή για τις διακοπές. Αλλά δυστυχώς δεν πρόσεξα καθόλου το W.C Θα ήθελα λοιπόν να με ενημερώσετε σχετικά».
Μόλις ο πάστωρ έλαβε το γράμμα δεν κατάλαβε την αγγλική σύντμηση W.C. και νομίζοντας ότι επρόκειτο για ένα εκκλησάκι των Αγγλικανών που ονομαζόταν «Warbles Chappell» έστειλε στην κυρία την παρακάτω απάντηση :
«Αγαπητή κυρία Brown,
Εξετίμησα πολύ την ερώτησή σας και σας πληροφορώ ότι το μέρος που σας ενδιαφέρει βρίσκεται σε απόσταση 12 χλμ. Από το σπίτι, πράγμα που κάνει την επίσκεψη του αρκετά δύσκολη, ιδίως γι’ αυτούς που συνηθίζουν να πηγαίνουν συχνά. Όποιος συνηθίζει να παραμένει αρκετά στις διάφορες τελετές, καλό είναι να παίρνει μαζί του και το φαγητό του ώστε να παραμένει όλη την μέρα. Στην τοποθεσία μπορεί κανείς να πάει με ποδήλατο ή αν έχει την υπομονή και με τα πόδια. Αν πάλι είναι βιαστικός, με αυτοκίνητο. Κατά τη γνώμη μου, είναι καλλίτερα να πηγαίνετε εγκαίρως για να μη διαταράσσετε την ησυχία των άλλων που είναι ήδη μέσα. Στην αίθουσα έχει θέσεις για 40 άτομα και 100 όρθιους. Υπάρχει επίσης και κλιματισμός για να αποφεύγονται οι δυσάρεστες οσμές και να καθαρίζει ο αέρας. Συνιστάται να φτάνετε εγκαίρως για να βρίσκετε μέρος να καθίσετε. Τα παιδιά κάθονται μαζί με τους γονείς και όλοι μαζί τραγουδούν. Στην είσοδο σας παραδίδετε ένα χαρτί στο κάθε άτομο, αν όμως έχει πολύ κόσμο και τα χαρτιά δεν φτάσουν μπορείτε πάντα να χρησιμοποιήσετε του διπλανού σας. Στην έξοδο τα χαρτιά επιστρέφονται για να χρησιμοποιηθούν και την επόμενη φορά. Κάτι που είναι πολύ σημαντικό είναι ότι υπάρχουν και μεγάφωνα ώστε οι ήχοι να ακούγονται και από αυτούς που κάθονται απ’ έξω.
Αυτά που συλλέγονται μοιράζονται στους φτωχούς της περιοχής. Συχνά υπάρχουν και φωτογράφοι οι οποίοι αποθανατίζουν τις διάφορες φάσεις για να μπορούν όλοι να θυμούνται τα πρόσωπά τους σε στιγμές τόσο ανθρώπινες.
Εις το επανειδείν με το σύζυγο και τα παιδιά σας. Πάστωρ…»
“Έχου κι άλλου στου σπί’τ”.
Πριν αρχίσουν να ντύνονται “ευρωπαϊκά” οι έλληνες φορούσαν, όπως είναι γνωστό τις φουστανέλες. Οι φτωχότερες τάξεις μάλιστα δεν φόραγαν τίποτα άλλο από κάτω. Ένας τσοπάνης λοιπόν αρραβωνιάστηκε μια τσελιγκοπούλα από το διπλανό χωριό και μια Κυριακή αποφάσισε να την επισκεφτεί για πρώτη φορά. Καλά είναι του λένε οι δικοί του να πάρεις μερικά μέτρα ύφασμα και ράψεις μερικά βρακιά να τα φοράς όταν πάς στην νύφη. Πράγματι έτσι κι έγινε. Την Κυριακή το πρωί, λοιπόν αφού στολίστηκε ο τσοπάνης έβαλε και το καινούργιο του βρακί και ξεκίνησε για το χωρίο της νύφης … στο δρόμο όμως χέστηκε και έτσι έβγαλε το βρακί του το κρέμασε σ’ ένα δέντρο, έκανε τη δουλειά του και ασυνήθιστος όπως ήταν ξέχασε φεύγοντας το βρακί στο δέντρο ! Αφού έφτασε στο σπίτι της νύφης κάθισε να του προσφέρουν γλυκό και καφέ. Ο τσοπάνης διάλεξε μια καλή θέση απέναντι στη νύφη και τα πεθερικά και με αρχοντιά και ύφος αριστοκράτη άρχισε να πίνει τον καφέ του καθισμένος σταυροπόδι και με τρόπο ώστε να φαίνετε και το καινούργιο του βρακί! Η νύφη και οι άλλοι τάχασαν βλέποντας τη στάση του τσοπάνη κι όλο κρυφοκοιτούσαν κάτω από τη φουστανέλα απορημένοι. Τότε λέει ο τσοπάνης με καμάρι στη νύφη “τι κοιτάς, τι κοιτάς, έχου κι άλλις δέκα πήχεις στου σπί’τ … !!!