Μοντέλα και πρότυπα… Ιλουστρασιόν χαρτί – βιτρίνα γυαλιστερή, φωτεινά λαμπάκια κι αφώτιστα μάτια …
Επιτυχία ! Να ‘σαι πλούσιος, να ‘σαι όμορφος – καλοντυμένος, αναγνωρίσιμος και αναγνωρισμένος στο χώρο σου, να ‘σαι … να ‘σαι …
Κι αν δεν είσαι ;
Έφτασα στα πενήντα μου και γελάω. Γελάω από ευτυχία κι από τις αντιφάσεις της ζωής. Είμαι ένας Looser και συγχρόνως ένας Top. Μήπως κι εσύ ανήκεις στην περίπτωσή μου ; ίσως … αν αναγνωρίζεις τον εαυτό σου σε κάποιες από τις παρακάτω περιπτώσεις … :
…. Αν ας πούμε αγωνίστηκες στη δουλειά σου κι έφτασες σ’ ένα καλό επίπεδο της κλίμακας, αλλά μετά, οι ιδέες σου και τα οργανογράμματα σε πέταξαν απ’ έξω γιατί δεν ταίριαζες με τα χρώματα της σκακιέρας – κι εσύ ντουβάρι κεφάλι – δεν το σήκωνες το μακιγιάζ … Κι έμεινες με το καθαρό σου κούτελο και τ’ άδειο σου πορτοφόλι να ροχαλίζεις σα ροδαλό βρέφος κάθε βράδυ και να μην σου καίγεται καρφί, τώρα που το εργασιακό σου παρελθόν φαίνεται μακρινό – επί τέλους πήρες τη ριμάδα τη σύνταξη – και έσπασες όλα τα γαμημένα ξυπνητήρια που επί χρόνια σε ξεπέταγαν πάνω στο καλύτερο όνειρο …
… Αν είσαι απ’ τις γυναίκες που θυμώνουν όταν στις κοινωνικές συναναστροφές δηλώνουν επάγγελμα οικιακά και εισπράττουν μια απαξίωση απ’ τα μάτια των εργαζόμενων και ιδιαίτερα καταξιωμένων ατόμων του φύλου τους …Ξέρω γελάς γλυκά και πονηρά μαζί, ξέροντας την υπεροχή σου στα σημεία … καθώς έχεις ένα παρόν κι ένα παρελθόν γεμάτο ανθρώπινες στιγμές με τα παιδιά σου. Στερημένες στιγμές από υλικές παροχές που να προέρχονται από σένα, αλλά σπάταλες σε κατανάλωση του εαυτού σου … στο να ακούσεις, να συμπαρασταθείς, να συμπράξεις, …. να απογειωθείς στο τελευταίο τραγούδι του Παπακωνσταντίνου που χόρευες ξέφρενα με τον έφηβο γιό σου και πέφτατε ξεροί στο πάτωμα γελώντας … Γιατί δεν υπάρχει πιο σκληρή στιγμή για ένα γονιό από εκείνη που το ενήλικο πλέον παιδί του, στηριγμένο σε όλα τα οικονομικά δεκανίκια αλλά μετέωρο συναισθηματικά θα του απευθύνει την κρίσιμη ερώτηση : «που ήσουν όλα αυτά τα χρόνια;»
…. Αν πάλι ανήκεις στην κατηγορία των ερασιτεχνών δημιουργών «που άδοξοι είναι» και προσπάθησες να βγάλεις τη δουλειά σου προς τα έξω, αλλά σκόνταψες στα πάσης φύσεως κυκλώματα και τώρα κρατάς τα δημιουργήματά σου σε δωμάτια, PC, αποθήκες και συρτάρια δίχως πίκρα … γιατί δέχτηκες πως γουστάρεις να κάνεις κάτι για πάρτι σου, πως βρε αδερφέ, δεν έχεις καλές δημόσιες σχέσεις και στην τελική δε γουστάρεις να φιλήσεις κανενός τον κώλο για να κάνεις κάτι … Γιατί γουστάρεις να τη βρίσκεις με τους άσημους σαν κι εμένα φίλους σου και να φτιάχνετε καταστάσεις, τραγούδια κι ότι άλλο προκύπτει με τους δικούς σας κώδικες, με τις ατέλειές σας και να φχαριστιόσαστε τη δική σας παρέα κι όχι να περνάτε τα Σαββατόβραδά σας βλέποντας στην τηλεόραση τι ωραία που περνάνε οι παρέες των επώνυμων και των διάσημων … οι παρέες των άλλων.
Γιατί δεν σκίζουμε το βρακί μας να γίνουμε διάσημοι …τα απομυθοποιήσαμε όλα … λιμάραμε τα’ αγκάθια μας και καθόμαστε αναπαυτικά πάνω σ’ αυτά … Και θα τραγουδάμε κάτω απ’ το ασημένιο φεγγάρι με τις γαϊδουροφωνάρες μας τις νύχτες του καλοκαιριού, ως να ανταμώσουμε τον πρώτο κόκορα, εκείνον που μας είχε πει το μαγικό «ΞΥΠΝΑΤΕΕΕΕ !!!».
«Το Πειραχτήρι»
Επιτυχία ! Να ‘σαι πλούσιος, να ‘σαι όμορφος – καλοντυμένος, αναγνωρίσιμος και αναγνωρισμένος στο χώρο σου, να ‘σαι … να ‘σαι …
Κι αν δεν είσαι ;
Έφτασα στα πενήντα μου και γελάω. Γελάω από ευτυχία κι από τις αντιφάσεις της ζωής. Είμαι ένας Looser και συγχρόνως ένας Top. Μήπως κι εσύ ανήκεις στην περίπτωσή μου ; ίσως … αν αναγνωρίζεις τον εαυτό σου σε κάποιες από τις παρακάτω περιπτώσεις … :
…. Αν ας πούμε αγωνίστηκες στη δουλειά σου κι έφτασες σ’ ένα καλό επίπεδο της κλίμακας, αλλά μετά, οι ιδέες σου και τα οργανογράμματα σε πέταξαν απ’ έξω γιατί δεν ταίριαζες με τα χρώματα της σκακιέρας – κι εσύ ντουβάρι κεφάλι – δεν το σήκωνες το μακιγιάζ … Κι έμεινες με το καθαρό σου κούτελο και τ’ άδειο σου πορτοφόλι να ροχαλίζεις σα ροδαλό βρέφος κάθε βράδυ και να μην σου καίγεται καρφί, τώρα που το εργασιακό σου παρελθόν φαίνεται μακρινό – επί τέλους πήρες τη ριμάδα τη σύνταξη – και έσπασες όλα τα γαμημένα ξυπνητήρια που επί χρόνια σε ξεπέταγαν πάνω στο καλύτερο όνειρο …
… Αν είσαι απ’ τις γυναίκες που θυμώνουν όταν στις κοινωνικές συναναστροφές δηλώνουν επάγγελμα οικιακά και εισπράττουν μια απαξίωση απ’ τα μάτια των εργαζόμενων και ιδιαίτερα καταξιωμένων ατόμων του φύλου τους …Ξέρω γελάς γλυκά και πονηρά μαζί, ξέροντας την υπεροχή σου στα σημεία … καθώς έχεις ένα παρόν κι ένα παρελθόν γεμάτο ανθρώπινες στιγμές με τα παιδιά σου. Στερημένες στιγμές από υλικές παροχές που να προέρχονται από σένα, αλλά σπάταλες σε κατανάλωση του εαυτού σου … στο να ακούσεις, να συμπαρασταθείς, να συμπράξεις, …. να απογειωθείς στο τελευταίο τραγούδι του Παπακωνσταντίνου που χόρευες ξέφρενα με τον έφηβο γιό σου και πέφτατε ξεροί στο πάτωμα γελώντας … Γιατί δεν υπάρχει πιο σκληρή στιγμή για ένα γονιό από εκείνη που το ενήλικο πλέον παιδί του, στηριγμένο σε όλα τα οικονομικά δεκανίκια αλλά μετέωρο συναισθηματικά θα του απευθύνει την κρίσιμη ερώτηση : «που ήσουν όλα αυτά τα χρόνια;»
…. Αν πάλι ανήκεις στην κατηγορία των ερασιτεχνών δημιουργών «που άδοξοι είναι» και προσπάθησες να βγάλεις τη δουλειά σου προς τα έξω, αλλά σκόνταψες στα πάσης φύσεως κυκλώματα και τώρα κρατάς τα δημιουργήματά σου σε δωμάτια, PC, αποθήκες και συρτάρια δίχως πίκρα … γιατί δέχτηκες πως γουστάρεις να κάνεις κάτι για πάρτι σου, πως βρε αδερφέ, δεν έχεις καλές δημόσιες σχέσεις και στην τελική δε γουστάρεις να φιλήσεις κανενός τον κώλο για να κάνεις κάτι … Γιατί γουστάρεις να τη βρίσκεις με τους άσημους σαν κι εμένα φίλους σου και να φτιάχνετε καταστάσεις, τραγούδια κι ότι άλλο προκύπτει με τους δικούς σας κώδικες, με τις ατέλειές σας και να φχαριστιόσαστε τη δική σας παρέα κι όχι να περνάτε τα Σαββατόβραδά σας βλέποντας στην τηλεόραση τι ωραία που περνάνε οι παρέες των επώνυμων και των διάσημων … οι παρέες των άλλων.
Γιατί δεν σκίζουμε το βρακί μας να γίνουμε διάσημοι …τα απομυθοποιήσαμε όλα … λιμάραμε τα’ αγκάθια μας και καθόμαστε αναπαυτικά πάνω σ’ αυτά … Και θα τραγουδάμε κάτω απ’ το ασημένιο φεγγάρι με τις γαϊδουροφωνάρες μας τις νύχτες του καλοκαιριού, ως να ανταμώσουμε τον πρώτο κόκορα, εκείνον που μας είχε πει το μαγικό «ΞΥΠΝΑΤΕΕΕΕ !!!».
«Το Πειραχτήρι»