Εκτός από τους αγρότες τους εργάτες και τους εμπόρους, εκτός από τους τραπεζίτες, τους εφοπλιστές και τους βιομήχανους στην Ελλάδα ζει και λειτουργεί μια ακόμα τάξη, η μεσαία λεγόμενη, που μάλιστα τα τελευταία 30 χρόνια μεγάλωνε τον πληθυσμό της σε βάρος κυρίως της αγροτικής. Ήταν και εξακολουθεί να είναι, λένε οι αναλυτές και ειδικοί των γκάλοπ, η τάξη εκείνη που ανεβάζει και κατεβάζει κυβερνήσεις στη χώρα μας.
Ποιος, λοιπόν, είναι αυτός ο περίφημος «μεσαίος χώρος» για τον οποίο κόπτονται κυρίως τα δύο μεγάλα κόμματα εξουσίας; Είναι τα νοικοκυριά με το μέσο εισόδημα, είναι η μέση οικογένεια που πάντα είχε σαν αρχή της μια βασική οικονομική θεωρία που έλεγε ότι πρέπει να έχεις ελάχιστα ή απολύτως ελεγχόμενα χρέη, να μπορείς κάτι να αποταμιεύεις, να έχεις κινητή και κυρίως ακίνητη ιδιοκτησία, με στόχο πάντα να την αυξάνεις, να μπορείς να αντιμετωπίζεις άνετα τις βασικές σου ανάγκες ή και καμιά στραβή αν τυχόν σου καθόταν. Το ίδιο μοντέλο εκτός από τα μεσαία νοικοκυριά, χαρακτηρίζει και τη μικρομεσαία επιχείρηση. Αυτόν, λοιπόν τον «κορμό» της ελληνικής πραγματικότητας όλοι, οι πάντες ήθελαν με το μέρος τους, σαν οπαδό, σαν ψηφοφόρο, σαν αιμοδότη της οικονομίας, κ.λ.π.
Στο σημείωμα αυτό δεν θα ασχοληθώ με το πώς μεταχειρίστηκαν οι κυβερνήσεις των τελευταίων τριάντα και πλέον χρόνων, τον απλό εργάτη και τον αγρότη – τον πρώτο έτσι κι αλλιώς τον έχουν πάντα στον στίφτη, το δε δεύτερο απλά τον συρρίκνωσαν και τον κατέστρεψαν μαθαίνοντάς τον να ζει με επιδοτήσεις – θα ασχοληθώ με την συμπεριφορά του κράτους στον τόσο αναγκαίο για αυτό μικρομεσαίο χώρο. Αντί, λοιπόν, να τον έχει στα ώπα-ώπα, ως πηγή της εξουσία του, άρχισε τα τελευταία χρόνια να τον ναρκοθετεί ιδεολογικά στην αρχή (ρετιρέ-υπόγεια), μεθόδευσε στη συνέχεια την οικονομική του κατάρρευση και μάλιστα σε δύο δόσεις : Η πρώτη φάση ήταν εκείνη με τις χρηματιστηριακές φούσκες επί Σημίτη, όταν κυνηγώντας το όραμα του «να γίνουμε Ωνάσηδες» (πραγματικός μικροαστισμός) οι «νοικοκύρηδες» έχασαν το μεγαλύτερο μέρος των αποταμιεύσεών τους. Η δεύτερη φάση άρχισε να συντελείται επί οικονομικής κρίσης και κυβέρνησης Καραμανλή, όπου οι μικρομεσαίοι χάνουν και τα υπόλοιπα.
Τι μένει; Αυτό που συνέβη σε εκατοντάδες άλλες παρόμοιες περιπτώσεις στην ιστορία: Αργά ή γρήγορα οι ήσυχοι νοικοκυραίοι θα μεταλλαχθούν σε οργίλο λαό, που θα κτυπάει τις κατσαρόλες και θα κραυγάζει «στην πυρά» σε εκείνους που ζητωκραύγαζε πριν από λίγο και οι καταστάσεις σήψης και παρακμής οδηγούν πάντα σε ανατροπές. Βέβαια, αυτή η παράσταση θα τραβήξει πολύ ακόμα. Γιατί η μεσαία τάξη λειτουργεί σαν όχλος και ο όχλος δεν έχει ούτε κοινωνική συγκρότηση, ούτε δυνατότητα να σκεφθεί δημιουργικά. Βιώνει απλώς την γενικευμένη απαξία, αποτελώντας και ο ίδιος μαζί με τους άρχοντες μέρος της ίδιας παρακμής. Η πολιτική ανατροπή θα είναι βασανιστική ως προς την διαδικασία, αλλά αιφνιδιαστική ως προς το αποτέλεσμα. Νοιώθοντας, ίσως, ακόμα ισχυροί και ικανοί εξακολουθούν να περιφέρουν σήμερα τη γελοία ματαιοδοξία τους στα γκλαμουράτα καφέ, τις βίλες και τα εξοχικά τους … με το δικομματισμό να καραδοκεί.