Τετάρτη βράδυ… δροσιά στο μπαλκόνι και το φεγγαράκι στη θέση του, καρφιτσωμένο στο διάφανο καλοκαιρινό πουκάμισο του ουρανού… λίγο να σε μελαγχολεί και περισσότερο να σε ταξιδεύει.. Είμαστε οι δύο μας όπως συνήθως τέτοια ώρα… Εγώ κι ο Μήτσος, με τις πολυχρονισμένες βερμούδες μας και τις σαγιονάρες αραχτοί στις πολυθρόνες του σκηνοθέτη… ενός πολυπαιγμένου έργου που δεν λέμε να βαρεθούμε κι όλο και βρίσκουμε καινούριες προεκτάσεις και το προσαρμόζουμε στις ανάγκες των καιρών και των πρωταγωνιστών… όσο για το κοινό… το ΄χουμε από καιρό γραμμένο…
Χαϊδεύοντας ο Μήτσος την κοιλάρα του την αφημένη γυμνή προς τέρψη των οφθαλμών μου και επιρρίπτοντάς μου πάντα την ευθύνη για τη δημιουργία της με ρωτάει τι θα φάμε και στην άμεση απόκρισή μου ότι τον περιμένει το ορίτζιναλ οικολογικό μπριάμ με κολοκυθάκια του κήπου μας και πατάτα Καλλιπεύκης αναστενάζει απογοητευμένος…
Αααχχ… και να ΄μαστε στο Σχολαρχείο… μου λέει. Το σχολαρχείο είναι μια ταβέρνα που έγινε στη θέση που υπήρχε το παλιό πραγματικό σχολαρχείο κοντινού χωριού και κράτησε το όνομα του. Ο Μήτσος είχε έντονες αναμνήσεις από αυτό το μέρος… ειδυλλιακό περιβάλλον , δροσιά… και να τα κοκορέτσια και να τα σπληνάντερα και να τα παιδάκια και το κεμπάπ συνοδευμένα από χωριάτικες σαλάτες (για να γλιστράνε στον καταπιόνα) λουσμένες στο ελαιόλαδο να του παραδίνονται για ασύστολες παπάρες με ζυμωτό ψωμί…
Και ενώ τον παρατηρούσα αλληθωρισμένο μες στην αναπόληση του και έβλεπα μια σταγόνα σίελου να προσεδαφίζεται στο καρό τραπεζομάντιλο, έκανα κάποιους παραλληλισμούς σχετικά με την αλλαγή χρήσης των πραγμάτων… Τι θέλω να πω… να βρε παιδί μου… Ο ιδιοκτήτης του Σχολαρχείου κράτησε το όνομα φαντάζομαι γιατί ήταν πιασιάρικο παρόλο που το αντικείμενο με το οποίο θα το συνέδεε δεν είχε απόλυτη σχέση με την προηγούμενη χρήση του χώρου. Πριν ήταν σχολείο και έδινε τροφή πνευματική κι αφύπνιση… ελπίδα πως η γνώση θα ήταν παραγωγική και θα ξημέρωνε καλλίτερη μέρα. Τώρα θα ήταν ταβερνείο, τροφή στη σάρκα, κυρίως από σάρκα και στη συνέχεια λήθαργος με ένα απομεινάρι αφρού μπύρας στο πάνω χείλος και την απαντοχή πως το στομάχι θα δούλευε καλά το βράδυ και δεν θα ξενύχταγες…
Κάπως έτσι έγινε και με το Πα-σοκ. Όταν το έφτιαξε ο Αντρέας Παπανδρέου για πολύ κόσμο ήταν αντίσταση, ήταν φρεσκάδα κόμιζε δικαιοσύνη και ελευθερία. Τα χρόνια κύλησαν και το κόμμα λειτούργησε με τις όποιες αναταράξεις και τις όποιες κοινωνικές και πολιτικές συνέπειες που είχαν οι πράξεις των εμπλεκομένων ενεργά σ΄ αυτό και σε ότι δραστηριοποιούνταν παράλληλα με αυτό.
Ώσπου ήρθε η λαμπρή μέρα που το παρέλαβε ο Παπανδρέου ο Γ΄, προς τέρψη της μητρός του, αλλά ‘όχι και ημών των ιδίων… Το όνομα του κόμματος παραμένει το ίδιο, πιασιάρικο δε λέω…αλλά η χρήση …. Ειδικά αυτό το σοσιαλιστικό, τι το θες βγάλτο να πάει στο διάολο… Εντάξει σε καταλαβαίνω… είναι σημείο αναφοράς, γνωστό το στέκι και το κάνεις προς τιμή του πρώτου ιδιοκτήτη, αλλά αφού άλλαξες τα φώτα στο περιεχόμενο, βάλε μια πινελιά και στην ταμπέλα να φανεί η φρεσκάδα στην ανακαίνιση…
Αυτά σκεφτόμουνα . όταν με συνέφερε η φωνή του Μήτσου που βλέποντας την κουκουβάγια που επισκέπτεται κάθε βράδυ τη βερικοκιά μας της έστελνε την καλησπέρα του προσποιούμενος τη φωνή της και ισχυριζόμενος για μια ακόμα φορά ότι επικοινωνεί μαζί της … το χαιρόταν σαν παιδί. Ωστόσο το ορίτζιναλ οικολογικό μπριάμ δεν το απέφυγε γιατί εγώ μουλαρώνω στα καθαρά κι ανόθευτα πράγματα…