Πόσο αποκαλυπτική ήταν εν τέλει τούτη η άνοιξη που σε λίγες ημέρες μάς αποχαιρετά, χωρίς καλά καλά να νιώσουμε τις ευωδιές της. Απορημένοι για το γρήγορο, παράξενο, πρωτόγνωρο, φετινό πέρασμά της εναποθέτουμε τις επιθυμίες και τα ανοιξιάτικα όνειρά μας στο καλοκαίρι. Αθελά μας, όμως, το μυαλό γυρίζει πίσω. Εκεί κάπου στις αρχές Μαρτίου.
Ο κορονοϊός, η καραντίνα, η απομόνωση, η αποξένωση από φίλους, συγγενείς, συνεργάτες, γείτονες μας οδήγησαν σε αρκετές ώρες περισυλλογής και σκέψης. Σε αναζητήσεις ψυχής, σε περιπλανήσεις μυαλού, σε ξεκαθαρίσματα συναισθημάτων. Ενα «ψάξιμο» που είχε θετικά αλλά και αρνητικά. Εκρυβε διαπιστώσεις πικρές, ίσως και σοκαριστικές, αλλά είχε κι άλλες που μόνο ευτυχία και αισιοδοξία σε γέμιζαν. Τι θέλω να πω. Σε αυτή την πρωτοφανή κατάσταση που βιώσαμε, το τοπίο στις ζωές μας ξεκαθάρισε. Κατάλαβες ποιοι πραγματικά είναι οι άνθρωποι της ζωής σου. Ποιοι είναι αυτοί που σε νοιάζονται, που σε σκέφτονται, που σε αγαπούν.
Είχε και εκπλήξεις, όμως, αφού κάποιοι που δεν ήταν στον σκληρό πυρήνα των «κολλητών» σου -ίσως η αξιολόγηση ήταν λανθασμένη- επάξια κέρδισαν μέρος της καρδιάς σου. Και ανάμεσα σ’ όλα αυτά ήρθε το ξεκαθάρισμα.
Γιατί απλά κατανόησες ότι πρόσωπα με τα οποία είχες μοιραστεί πολλά χρόνια από τη ζωή σου, που τους είχες σταθεί, που τους είχες βοηθήσει σε κρίσιμες στιγμές δικές τους, με διάφορα προσχήματα και δικαιολογίες, ήταν απόντα. Και από την άλλη όμως τι καλοτυχία, τι ευγνωμοσύνη, καθώς διαπίστωσες ότι ήταν εκεί, συμπαραστάτες στα δύσκολα, λίγοι ή πολλοί δεν έχει σημασία, αλλά ήταν εκεί, αυτοί που εσύ ήθελες πραγματικά να είναι. Οσο επώδυνο και αν είναι τελικά αυτό το μέτρημα φίλων, άλλο τόσο και ανακουφιστικό μαζί. Με τους παρόντες λοιπόν πάμε να υποδεχτούμε τούτο το καλοκαίρι.
Πηγή : ΕΦ.ΣΥΝ. – Χριστίνα Παπασταθοπούλου