Η επαρχία γενικότερα αλλά και τα χωριά μας ειδικότερα, διαχρονικά μέσα από την φτώχια των δεκαετιών του 1950, ’60, ’70 φτάνοντας στο σήμερα, σε πείσμα των καιρών, των συνθηκών αλλά και τις πολιτικής των διακρίσεων έβγαζε και συνεχίζει να βγάζει ανθρώπους πετυχημένους στα επαγγέλματά τους, στα γράμματα και τον πολιτισμό. Ενδιαφέρον παρουσιάζει η αντίδραση του κοινού, των κατοίκων απέναντι στα πρόσωπα αυτά που μέσα από τη δουλειά τους ξεχώρισαν…
Ο περισσότερος κόσμος μάλλον αδιαφόρησε και αδιαφορεί για την επιτυχία των άλλων. Μερικοί προσπάθησαν να εκμεταλλευτούν για ίδιο συμφέρον θέσεις συγχωριανών τους ιδιαίτερα όταν αυτές οι θέσεις έδιναν δουλειές, βόλευαν κόσμο. Οι δε «πετυχημένοι» άλλοι «πάτησαν στ’ αυγό και βρέθηκαν στον ουρανό», άλλοι προτίμησαν το παρασκήνιο και την αφάνεια, και άλλοι όπως διακριτικά εξελίχτηκαν έτσι διακριτικά βοήθησαν και βοηθούν τους συνανθρώπους τους και τον τόπο τους.
Δυστυχώς ένα μέρος της κοινωνία μας, τις περισσότερες φορές χωρίς να γνωρίζουν καλά τους ανθρώπους αυτούς, εκφέρει πολύ εύκολα αρνητική άποψη και μάλιστα με ένταση και αδικαιολόγητο πάθος. Η διαστρέβλωση λόγων και έργων και η συκοφαντία είναι πολύ εύκολο να γίνει…
Αδιαφορώντας για τα δικά τους προβλήματα, κάνουν «κοινωνική κρητική» με τον διπλανό τους καθημερινά, αν ο τάδε πέτυχε μόνος του ή με γλείψιμο, αν ο τάδε εκμεταλλεύτηκε καταστάσεις για να φτάσει εκεί που έφτασε, αν ο τάδε κάνει κολοτούμπες για να ανέβει πιο ψηλά, αν ο τάδε έχει υψηλές γνωριμίες, αν, αν, αν…, χίλια δυο «αν» που σε τελική ανάλυση αμφισβητούν ευθέως και αξίες ανθρώπων που το αξίζουν.
Η σκέψη με οδηγεί στην υπόθεση «της κατσίκας του γείτονα» που θέλει να σκοτώσει τη δεύτερη κατσίκα του, για να έχουν και οι δύο από μία, αλλά δεν σκέφτηκε ποτέ να αποκτήσει κι εκείνος μια δεύτερη και εκεί ακριβώς μπορεί να βρίσκεται η ρίζα του κακού. Μια μερίδα κόσμου δεν νοιώθει ούτε στο ελάχιστο την χαρά και την περηφάνεια πως ένα «δικό μας» παιδί κατάφερε με όπλα του το πάθος, το πείσμα, την εργατικότητα και το ταλέντο του να προοδεύσει και να πετύχει σ΄ αυτό που διάλεξε. Ο φθόνος που θρέφουμε στα σπλάχνα μας για όποιον ξεχωρίζει από τον μέσο όρο, ψάχνει συνειδητά – ασυνείδητα τέτοιου μεγέθους αφορμές για να φουντώσει ξανά. Παρέα με τον φθόνο, την ίδια στιγμή θεριεύουν και τα συμπλέγματα του Έλληνα που κατά βάση θεωρεί τον εαυτό του «υπό», που νοιώθει ανά πάσα ώρα πως κάποιος επιθυμεί το κακό του, που αισθάνεται να αδικείται μονίμως κατάφορα ενώ αξίζει πραγματικά, με αποτέλεσμα να μην μπορεί τελικά να σηκώσει κεφάλι και να προοδεύσει.
Ένα ενήλικο μάτι είναι ικανό ίσως να αντιληφθεί πως η λογική σε αυτό το σημείο πηγαίνει χέρι-χέρι με τον παραλογισμό και η αλήθεια παρέα με την υπερβολή που καταλήγει να γίνει πεποίθηση και ιδιοσυγκρασία.
Αδιαμφισβήτητα στη χώρα μας, άνθρωποι που αξίζουν πραγματικά παραμένουν στα αζήτητα και άλλοι πάλι πολλοί που δεν πληρούν αντικειμενικά τις προϋποθέσεις, δεν διαθέτουν το ταλέντο και τα ανάλογα προσόντα, λόγω του χαρακτήρα τους, έχουμε δει να προχωρούν και μάλιστα να διακρίνονται.
«Παν μέτρον άριστον», η διαχρονική ρήση των αρχαίων προγόνων μας. Στην περίπτωση αυτή το μέτρο ορίζεται μέσα από την αυτογνωσία, την επίγνωση, την γνώση εν γένει. Ποιος είμαι, ποιες οι δυνατότητες μου και ποιες οι αδυναμίες μου, σε τι υπερέχω και που υστερώ, ποιόν έχω απέναντι μου…
Πριν αποφασίσουμε λοιπόν να βγάλουμε τα «συμπεράσματά» μας για τους άλλους, ας κοιταχτούμε ειλικρινά στον καθρέφτη…
Δες τε και μερικές χρήσιμες συμβουλές :
1. To να είσαι δυσάρεστος σε όλους είναι ανησυχητικό, το να είσαι ευχάριστος σε όλους είναι πολύ πιο ανησυχητικό.
2. Αισθάνεσαι ότι δεν περνάει πλέον η μπογιά σου; Σκέφτεσαι, εφεξής, να χρησιμοποιείς την μπογιά αυτών που περνάει η μπογιά τους; Σκέφτεσαι ότι μπογιά είναι αυτό ακριβώς που περνάει; Σκέφτεσαι ότι, εν τέλει, όλες οι μπογιές, πάνω κάτω, είναι ίδιες; Ό,τι και να σκέφτεσαι πάψε να ασχολείσαι τόσο με τις μπογιές κι άρχισε να σκέφτεσαι, κάπως παραπάνω, αυτό που έχεις να βάψεις.
3. Το να έχεις γνώμη για όλα (και να την εκφέρεις απόλυτα και ασήκωτα) δεν διαφέρει και πολύ από το να μην έχεις γνώμη για τίποτα.
4. Το να περνάς ιδανικά με τον εαυτό σου είναι δίκοπο μαχαίρι.
5. Σ’ αρέσει, δεν σ’ αρέσει η ζωή θα σ’ αιφνιδιάζει – είτε για καλό, είτε για κακό. Ταυτόχρονα θα σε ωθεί να αναρωτιέσαι τι είναι αιφνιδιασμός…
6. Πάντως αυτούς που νοιαζόμαστε, αγαπάμε και εκτιμάμε, αυτούς που η απουσία τους θα μας κοστίσει, καλό είναι να το δείχνουμε εν τοις πράγμασι όσο ζουν και αναπνέουν. Ο εκ των υστέρων θόρυβος ηχεί κάπως φάλτσος και υπερβολικός