Οι εκλογές
Την 25 Ιούνη του 1950 (εβδομήντα τρία χρόνια πριν) αρχίζει ο πόλεμος της Κορέας και από τότε συνηθίσαμε να λέμε τη φράση «Θα γίνει της Κορέας». Στην πολιτική ζωή της χώρα μας πάντα γίνονταν της Κορέας, τώρα «της Κορέας» γίνεται και στη δεξιά και στην αριστερά μετά των συγγενών κομμάτων. Φυσικά κανείς μας δεν περίμενε την 25η Ιούνη για να δει το μέλλον της πολιτικής ζωής στη χώρα μας, η 21η Μάη μας είχε προϊδεάσει όλους…
Σε έναν χρόνο συμπληρώνεται μισός αιώνας από την πτώση της δικτατορίας και την αρχή της περιόδου της Μεταπολίτευσης. Από τότε έχει κηρυχτεί πολλές φορές το «τέλος της Μεταπολίτευσης». Με τις τελευταίες εκλογές όμως ανατρέπονται οριστικά οι βασικές κατακτήσεις της και ανοίγει ο δρόμος για μια νέα περίοδο που θα είναι μάλλον επώδυνη συνέχεια όσων ζήσαμε τα τελευταία χρόνια. Αυτή η ήττα της Μεταπολίτευσης σημαδεύεται πρώτα – πρώτα από τη συντριπτική επικράτηση της Ν.Δ., και ένα τρικέφαλο σχήμα της Ακροδεξιάς, με αποτέλεσμα για πρώτη φορά τις τελευταίες δεκαετίες η Δεξιά στο σύνολό της να ξεπερνά το 50% του εκλογικού σώματος. Από αυτή την άποψη ο κ. Μητσοτάκης αναδείχτηκε σε πραγματικό ηγέτη της Νέας Δεξιάς έχοντας την άνεση να κινείται έξω από τις αρχές της μεταπολιτευτικής ελληνικής Δεξιάς. Για τον ίδιο λόγο δεν μπορεί κανείς να μη σημειώσει ότι σ’ αυτή την οδυνηρή εξέλιξη έπαιξε ρόλο -δευτερεύοντα βέβαια- η επιλογή του κ. Ανδρουλάκη και του κ. Κουτσούμπα να αποδυθούν σε έναν διμέτωπο αγώνα που λειτούργησε βέβαια αποκλειστικά εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ, εφόσον εκείνος που κυβερνούσε ήταν η Ν.Δ.
Τον στόχο αυτού του αποτελέσματος είχε περιγράψει από το καλοκαίρι του 2018 ο Μ. Βορίδης, λέγοντας : «Πρέπει να υπάρξει στρατηγική ήττα των ιδεών της Αριστεράς, για να μην ξαναβρεθεί στην εξουσία με οποιαδήποτε μορφή της» και για την επίτευξη αυτού του στόχου σε βάρος της Αριστεράς δημιουργήθηκε ένα ευρύτατο αντί-ΣΥΡΙΖΑ μέτωπο αλλά και οι κατάλληλοι ιδεολογικοπολιτικοί και προπαγανδιστικοί μηχανισμοί που φαινομενικά χτυπούσαν τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά επί της ουσίας χτυπούσαν το σύνολο της Αριστεράς στις ιδέες, στις θέσεις και στην ιστορία της. Η Αριστερά, μέχρι την εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ το 2015, είχε συνηθίσει να ζει σε περιβάλλον ήττας. Οι συζητήσεις στο εσωτερικό της μετά από κακά αποτελέσματα προκαλούσαν τραύματα, ενίοτε και αθεράπευτες βλάβες (διασπάσεις).
Η Δεξιά, παντοδύναμη, θα επιχειρήσει να περιθωριοποιήσει κι άλλο τον ΣΥΡΙΖΑ. Το ΠΑΣΟΚ θα αγωνιστεί με όλα τα μέσα για να επιστρέψει στη θέση που έχασε από την άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ. Το ΚΚΕ θα συνεχίσει στη λογική «μόνο μου εναντίον όλων», ελπίζοντας να αποσπάσει κι άλλο αριστερό κόσμο από τον ΣΥΡΙΖΑ και αξιοποιώντας καταλλήλως τον δισταγμό της ηγετικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ να ασκήσει κριτική στο ΚΚΕ για να μην κατηγορηθεί για αντικομουνισμό. Και η στροφή προς τα δεξιά συνεχίζεται – με ευθύνη και της Αριστεράς – μια στροφή που ξεκίνησε στα μέσα της προηγούμενης δεκαετίας και που μια σειρά κομβικά γεγονότα λειτούργησαν ως επιταχυντές της εσωστρέφειας.
Όσο, όμως, κι αν θεωρηθεί -και είναι- εντελώς δυσοίωνο το πολιτικό μέλλον της χώρας με βάση τους νέους συσχετισμούς που ανέδειξαν οι κάλπες, κανείς δεν μπορεί να αποκλείσει ότι θα λειτουργήσει και ως σοκ για τους πολίτες που δεν έχουν χάσει ακόμα την πίστη τους στη δημοκρατία της Μεταπολίτευσης.
Με τι ποσοστά κυβερνώμαστε; Η αποχή έφτασε στο 47,3%
Καταγράφεται ήδη ιστορικό χαμηλό στη συμμετοχή σε βουλευτικές εκλογές στα σχεδόν 60 χρόνια της μεταπολίτευσης, όσο κι αν είναι επιβαρυμένοι οι εκλογικοί κατάλογοι. Σε αυτή τη ροή-διαρροή ψηφοφόρων στην πραγματικότητα η Ν.Δ. έχασε τον μεγαλύτερο αριθμό ψήφων : 310.000. Η νέα, ακόμη πιο σκληρή, ήττα του ΣΥΡΙΖΑ του κόστισε επίσης επιπλέον απώλεια 260.000 ψήφων, αναφέρομαι στις απώλειες των εκλογών της 25/6 και όχι αυτές τις 21/5 όπου οι απώλειες ψήφων ήταν μεγαλύτερες σε σχέση με τις εκλογές του 2019. Όλοι όσοι «κέρδισαν» σε ποσοστά στην επόμενη Βουλή, τα κέρδισαν χάνοντας ψήφους. Με εξαίρεση τους Σπαρτιάτες, που δεν μετείχαν στις εκλογές του Μαΐου, και τη Νίκη, που ενισχύθηκε και σε ψήφους και σε ποσοστό. Αυτό είναι το μεγάλο παράδοξο των τελευταίων εκλογών που καθιστά την αποχή τον καταλύτη του εκλογικού αποτελέσματος.
Στην πραγματικότητα τώρα στις εκλογές της 25ης Ιούνη 2023, η αποχή έφτασε στο 47,18 του εκλογικού σώματος, στο 42,75 στο νομό Λάρισας, στο 42,70 στο δήμο Τεμπών και στο 42,32 στο Δ.Δ. Γόννων. Δηλαδή αυτά τα ποσοστά αποχής, αποτελούν ήττα των δημοκρατικών διαδικασιών αλλά και ήττα αυτών που θα κυβερνήσουν τη χώρα. Στην ουσία θα κυβερνά η Ν.Δ. με πραγματικό ποσοστό 21,18% και θα κάνουν αντιπολίτευση ο ΣΥΡΙΖΑ με ποσοστό 9,32%, το ΠΑΣΟΚ με 6,19%, το ΚΚΕ με 4,02%, και πάει λέγοντας… Αντίστοιχα (βλέπε και το σχετικό Πίνακα) είναι και τα ποσοστά στην περιοχή μας.
Υπάρχει ηθική στη πολιτική;
Την τελευταία δεκαετία θα έλεγα εντάθηκε το φαινόμενο της πολιτικής του φαίνεστε σε όλα τα κοινοβουλευτικά κόμματα, μηδενός εξαιρουμένου, ενώ ότι κάνει το ένα κόμμα είναι σωστό αλλά όταν κάνει το ίδιο ένα άλλο κόμμα είναι κατακριτέο. Κι από που να αρχίσω. Δυστυχώς σήμερα δεν υπάρχει, πολιτική ηθική και δεν υπάρχει σε όλο το πολιτικό φάσμα. Στη δε Αριστερά με ευθύνη των ηγεσιών πάντα, έχουμε το εξής φαινόμενο το ΚΚΕ να κατηγορεί τον ΣΥΡΙΖΑ για δεξιά πολιτική – σε ορισμένες περιπτώσεις όχι άδικα – τα άλλα κόμματα όπως ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ΚΚΕ(Μ-Λ), ΜΛ-ΚΚΕ και πάει λέγοντας να κατηγορούν το ΚΚΕ γιατί ως κοινοβουλευτικό κόμμα από το 1974 μέχρι σήμερα όχι μόνο δεν πέτυχε τίποτα αλλά έριξε και νερό στο μύλο του συστήματος.
Και… Tik-Tok ο ένας, tik-tok ο άλλος, καρδούλα η μία, καρδούλα ο άλλος, μεταγραφές στελεχών και υποψηφίων βουλευτών από τον ένα πολιτικό χώρο στο άλλο, όπου αυτός που παίρνει την μεταγραφή μιλάει για επιτυχία και επιτυχημένο πρόσωπο, αυτός που τη χάνει μιλάει για άχρηστο, διεφθαρμένο κ.λ.π. και η συκοφαντία πάει σύννεφο… Αντιγράφουν ο ένας τις διαφημίσεις του άλλου με μικρές παραλλαγές, οι συκοφαντίες και τα fake news να πάνε σύννεφο… Στη δε σταυροδοσία των υποψηφίων, έχουμε το φαινόμενο υποψήφιοι στο ίδιο κόμμα να παραγκωνίζει ο ένας τον άλλο στη μάχη του σταυρού με εξαίρεση το ΚΚΕ όπου η σταυροδοσία γίνεται με γραμμή στα μέλη και τους ψηφοφόρους του από το κόμμα με μικρές τοπικές εξαιρέσεις. Τελευταία άνθισε και το παλαιό, είναι αλήθεια, μέτρο στη σειρά των υποψηφίων στη Λίστα των εκλογών με τις αυθαίρετες αποφάσεις προέδρων των κομμάτων, να βάζουν πρώτους στα ψηφοδέλτια τους δικούς τους κομματικούς αλλά και συγγενικούς υποψήφιους.
Αριστερά και Κεντροαριστερά
Ο ΣΥΡΙΖΑ πορεύτηκε στις εκλογές αυτές (21/5-25/6) με στόχο τι; Να κυβερνήσει, να γίνει ισχυρή αξιωματική αντιπολίτευση; Δεν κατάλαβα… Το ΠΑΣΟΚ πορεύτηκε με συγκεκριμένο στόχο, να γίνει αξιωματική αντιπολίτευση στη θέση του ΣΥΡΙΖΑ. Το ΚΚΕ για γνήσια λαϊκή αντιπολίτευση που μόνο το ΚΚΕ μπορεί να κάνει. Και όλοι οι παραπάνω τίναξαν στον αέρα την απλή αναλογική για την οποία μάχονταν η Αριστερά μια ζωή. Και ποιος θα μας κυβερνάει βρε παιδιά και μέχρι πότε;
«Τα κόμματα της ήσσονος και προοδευτικής αντιπολίτευσης με την απαξίωση της απλής αναλογικής και των συνεργασιών και την μονομέτωπη επίθεση στον ΣΥΡΙΖΑ την ώρα που έτεινε χείρα προοδευτικών συγκλίσεων, άνοιξαν το δρόμο για την ισχυρή επικράτηση της Δεξιάς του κ. Μητσοτάκη». ανακοίνωσε το Εκτελεστικό Γραφείο του ΣΥΡΙΖΑ. Ο οποίος ΣΥΡΙΖΑ από το 2015 που ανέλαβε τη διακυβέρνηση ως και τις μέρες μας, δεν έκανε απολύτως τίποτα για να βελτιωθεί ως οργανισμός, να δει, να αναγνωρίσει και να μειώσει τα λάθη του και κυρίως να αποκτήσει ρίζες και πραγματική επαφή με την κοινωνία. Μα να μην έχει έναν έστω δήμαρχο σε μεγάλη πόλη, έναν έστω περιφερειάρχη, πρωτιές στις εκλογές μεγάλων επαγγελματικών συλλόγων και φορέων, σοβαρά ποσοστά στους φοιτητές κλπ. Άραγε αυτό το ζήτημα απασχόλησε ποτέ σοβαρά τα κομματικά όργανα; Κι αν ναι, τι ακριβώς αποφάσεις πήραν και κυρίως τι έπραξαν προς αυτή την κατεύθυνση;
Η καλοπροαίρετη παράθεση μερικών ερωτήσεων προς την ηγεσία, αλλά και πολλά μέλη και στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, οι οποίες αν έχουν για κάποιους βάση, θα πρέπει να απαντηθούν με σαφήνεια και απλό κατανοητό λόγο στους Έλληνες πολίτες, ίσως βοηθήσει στον αναπόφευκτο διάλογο που έχει αρχίσει και αφορά όσες και όσους νοιάζονται πραγματικά για το μέλλον πατρίδας μας κι όχι για το κομματικό μπετόν αρμέ.
Ερωτήματα και απορίες :
Τι ακριβώς οραματίζεται ο ΣΥΡΙΖΑ για την Ελλάδα του 21ου αιώνα; Ποιος είναι ο στρατηγικός του στόχος; Ο σοσιαλισμός; Πιστεύει πραγματικά στην αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία, ή κάνει την ανάγκη επιθυμία; Είναι υπέρ της Ευρωπαϊκής Ένωσης χωρίς ναι μεν αλλά, ή έχει άλλη εναλλακτική πρόταση; Είναι υπέρ της παραμονής στο ΝΑΤΟ ή όχι; (οι αντίπαλοι είναι σαφείς διαχρονικά). Τι εμπόδισε τη διακυβέρνηση να προχωρήσει σε εκσυγχρονισμό του κράτους, πάταξη της φοροδιαφυγής και της ανομίας σε μια σειρά από σημαντικά ζητήματα, που δεν υπήρχε πρόβλημα από καμία τρόικα και κανένα δανειστή. Γιατί τόσα χρόνια που το ΚΚΕ έχει ως πρώτο και βασικό του στόχο το αποδυνάμωνα και τον αφανισμό του ΣΥΡΙΖΑ, δεν έχει υπάρξει απάντηση; Γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ δεν πρόβαλε το κορυφαίο του πλεονέκτημα, το γεγονός δηλαδή πως στη διακυβέρνηση του δεν φαγώθηκε, δεν κλάπηκε ούτε ένα ευρώ; Από την εποχή του Καποδίστρια μέχρι σήμερα, η κυβέρνηση Τσίπρα ήταν ίσως η μόνη που δεν έβαλε το δάκτυλο στο μέλι.
Το ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ επίσης, γιατί είναι πιο προοδευτικό από τη Νέα Δημοκρατία; Από πού προκύπτει; Απ’ το όνομα μήπως; Από το παρελθόν; Επισήμως θεωρεί κάποιος ότι οι κυβερνήσεις Παπανδρέου-Σημίτη ήταν θετικές; Έκαναν καλό στην Ελλάδα και το λαό;
Ειλικρινά τώρα, εγώ που πάντα ήμουν υπέρ της συνεργασίας των κομμάτων της Αριστεράς μετά τα όσα βίωσα τελευταία αναρωτιέμαι, πως γίνεται να υπάρχουν αναλύσεις και αποφάσεις, που βασίζονταν στο ότι μπορεί να γίνει συνεργασία, να κυβερνηθεί η Ελλάδα από κόμματα και πρόσωπα, που τους χωρίζει άβυσσος, έως και προσωπικό μίσος; Μάλλον πρέπει να το πάρουμε χαμπάρι ότι η πολιτική των συνεργασιών – που τόσοι αριστεροί υπερασπίστηκαν στα συνέδρια των κομμάτων τους και κάποιους απ΄ αυτούς του έφαγε το σκοτάδι – δεν υφίσταται πλέον και αυτό δεν θα το πληρώνουμε μόνο στις βουλευτικές εκλογές αλλά το είδαμε και θα το ξαναδούμε και στις εκλογές της Τοπικής Αυτοδιοίκησης που σε λίγο έρχονται αλλά και σε εκλογές μαζικών φορέων.
Πιστεύει κανείς ότι θα προκύψουν πρωτοβουλίες για τη δημιουργία ενός μετώπου αλλαγών και συνεργασιών το επόμενο διάστημα που θα μπορέσει στο μέλλον να βάλει ακόμα πιο γερά θεμέλια, που τόσο ανάγκη έχει αυτός ο τόπος; Όχι; Μακάρι λέω εγώ…
Επίλογος
Θέλω να κλείσω το άρθρο μου αυτό με τα λόγια του καλού μου φίλου, Ζήση Αργυρόπουλου με τίτλο : «Ουαί τοις νικηταίς…»
«Στη νεότερη Ιστορία διδασκόμαστε πως μετά τη μάχη στα Δερβενάκια, ο Ιμπραήμ αναζήτησε το νεκρό Παπαφλέσσα και τον ασπάστηκε, αποδίδοντας την τιμή που έπρεπε σε έναν ηττημένο. Ο Ιμπραήμ, αυτός ο …βάρβαρος!
Πριν είκοσι χρόνια επισκέφτηκα με την οικογένειά μου την Τενερίφη! Σε μια κεντρική πλατεία είδα κάτι που με παραξένεψε: ένα μνημείο, από τα δεκάδες όπως έμαθα αργότερα, που έστησε ο Φράνκο προς τιμήν όλων των πεσόντων του ισπανικού εμφυλίου! Όλων των πεσόντων, γιατί ήσαν όλοι τους Ισπανοί! Ο Φράνκο, αυτός ο δικτάτορας!»
Η Ιστορία είναι γεμάτη από τέτοια παραδείγματα κι όποιος γνωρίζει Ιστορία, διδάσκεται! Κι αυτή η αναθεματισμένη γνώση της Ιστορίας σε κάνει πιο σεμνό, πιο ταπεινό! Κι αν μη τι άλλο πιο σώφρονα όταν έχεις να διαχειριστείς την πρέπουσα στάση σου απέναντι σ’ έναν ηττημένο. Αλλά, φευ…
Γιατί τα γράφω όλα αυτά, θα πείτε; Θα σας πω: ως άνθρωπος της Αριστεράς σε όλη μου τη ζωή, ανήκα κατά κανόνα στους ηττημένους! Αλλά οι ήττες που έχω βιώσει στη ζωή μου δε μου προσέδωσαν ποτέ το χαρακτήρα του loser! Απεναντίας! Ίσως σ’ αυτές τις ήττες να οφείλεται κι η σεμνότητα αλλά κι η περίσκεψη με την οποία προσεγγίζω ακόμα και τις προσωπικές μου νίκες. Κάποιοι άλλοι, όμως, έχουν συνηθίσει μονάχα στις «νίκες»! Άνθρωποι απαίδευτοι, με χαμηλή συναισθηματική νοημοσύνη, άνθρωποι που τα βρήκαν όλα στρωμένα στη ζωή τους, άνθρωποι που συνωμότησε όχι το Σύμπαν, μα όλα τα Σύμπαντα για να νικήσουν, δεν είναι σε θέση να διαχειριστούν όχι την ήττα τους – κάτι που θεωρούν αδιανόητο – αλλά μήτε και τη συμπεριφορά τους απέναντι στους ηττημένους. Και προφανώς αναφέρομαι στις θλιβερές και μικρόψυχες δηλώσεις του κυρίου Μητσοτάκη μετά την παραίτηση του ηττημένου Τσίπρα! Αλλά είπαμε: η συναισθηματική νοημοσύνη….
Αν θέλετε, λοιπόν, να κρατήσετε κάτι για το μέλλον, όχι ως εφόδιο αλλά σαν κάτι να σας κρατάει σε ανήσυχη εγρήγορση, είναι ακριβώς αυτό : Το ήθος που αποπνέει και νοηματοδοτεί αυτή η μικροψυχία, αυτή η μνησικακία, την ώρα μάλιστα που σε μεθάει ο θρίαμβος σου! Κι αυτό είναι μια δυστυχία απέραντη, όχι του μεγαλόκαρδου – όπως θα ‘πρεπε – νικητή αλλά αυτού που απολαμβάνει τη συντριβή του ηττημένου!
Δε θα πω ” Ο’ tempora, o mores!”. Το έργο το ‘χω ξαναδεί κι η κόπια της ταινίας είναι φθαρμένη! Κι όμως : κάποιοι – οι νικητές – δείχνουν να απολαμβάνουν αυτό το έργο, ακόμα πιο έντονα κάθε φορά κι ας έχουν μάθε τις σκηνές του έργου απ’ έξω κι ανακατωτά…».
ΤΕΛΟΣ._