Μπορεί να μη ζω στην πόλη της Λάρισας αλλά μερικά προγράμματα τώρα το καλοκαίρι – παρά τις ψηλές θερμοκρασίες και τους καύσωνες – έχουν μια ιδιαίτερη ομορφιά … ένα από αυτά το θερινό σινεμά στο «Μύλο», όπου με το φθηνό του εισιτήριο, το αναψυκτικό, τη μπυρίτσα ή το ποτάκι είναι μια δροσερή διέξοδος. Μπορεί να μη βλέπεις εμπορικές ταινίες αλλά βλέπεις – ευτυχώς σήμερα δεν διώκονται ούτε οι ταινίες ούτε οι θεατές – ταινίες ποιοτικές, ταινίες που έχουν να πουν κάτι, βρε αδερφέ.
Την ένταση με τους «Παραχαράκτες» του Κ.Κ. Μπάσκομπ διαδέχθηκε η συγκλονιστική ιστορία με τίτλο «Στην κοιλάδα του Ηλά» του Πωλ Χάγκις. Πολύ εύστοχα μιλάει για αυτήν ο Δημήτρης Χατζηευθυμίου στην εφημερίδα «ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΤΗΣ ΔΕΥΤΕΡΑΣ» :
«Φιλμ αμερικανικό, αλλά όχι για «αμερικανάκια». Με ισχυρότατο αντιπολεμικό μήνυμα, το οποίο εκπέμπεται από την «πρωτεύουσα» των όπου Γης πολεμοκάπηλων. Γεγονός που μας επιτρέπει να κάνουμε και δεύτερες σκέψεις, συμφωνώντας ίσως μ΄ εκείνους που λένε ότι η Αμερική μπορεί να είναι η «κατάρα», αλλά ταυτόχρονα είναι και η ελπίδα του πλανήτη. Ταινία αποκαλυπτική για το «αμερικανικό ιδεώδες», το οποίο συνθλίβεται, καρέ-καρέ, μπροστά στα μάτια και την ψυχή του πατέρα-«καουμπόι» λοχία προηγούμενων πολέμων. Ενός εκπληκτικού Τόμι Λι Τζόουνς, ο οποίος, απομένει κρατώντας μια ξεθωριασμένη αστερόεσσα έχοντας χάσει και τους δύο γιους του, τους οποίους με στρατιωτική αρετή και τόλμη φρόντισε να μεγαλώσει τηρώντας έτσι, την οικογενειακή αλλά και την εθνική, παράδοση.
Χάνει; Μια κουβέντα είναι. Το πώς χάνει, το δεύτερο γιο του, είναι όλο το «ζουμί» της υπόθεσης. Ενός στρατιώτη νεκρού, πριν το θάνατό του, ενός ανθρώπου, «ράμπο» σωματικά, αλλά διαλυμένου ψυχικά, όπως και των συντρόφων-συμπολεμιστών του, οι οποίοι έσπευσαν για ένα «βιντεοπόλεμο-παιχνίδι» και γνώρισαν εφιάλτη, στην κόλαση του Ιράκ. Σύντροφοι οι οποίοι και ευθύνονται για τη δολοφονία του. Μόνο που αυτοί είναι μόνο οι φυσικοί αυτουργοί.
Τον ηθικό τον κρατά στα χέρια του. Είναι όσοι ατενίζουν σημαίες περηφάνιας στους νέους και στους πατεράδες που τους καμαρώνουν για να σκεπάσουν μετά με αυτές τα φέρετρά τους.
Έτσι και ο «ήρωάς» μας ανακαλύπτει το προσωπικό του Βιετνάμ. Και κρεμά στον ιστό την αστερόεσσα ανάποδα.
Σαν να λέει στη γλώσσα των στρατιωτικών: «Η Αμερική ζητάει βοήθεια»…
Αλλά υπάρχει και συνέχεια με «Juno», «Μαϊκ Κλέϊτον», «Μόλις χώρισα», «Ένας ελεύθερος κόσμος» και άλλες …
Την ένταση με τους «Παραχαράκτες» του Κ.Κ. Μπάσκομπ διαδέχθηκε η συγκλονιστική ιστορία με τίτλο «Στην κοιλάδα του Ηλά» του Πωλ Χάγκις. Πολύ εύστοχα μιλάει για αυτήν ο Δημήτρης Χατζηευθυμίου στην εφημερίδα «ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΤΗΣ ΔΕΥΤΕΡΑΣ» :
«Φιλμ αμερικανικό, αλλά όχι για «αμερικανάκια». Με ισχυρότατο αντιπολεμικό μήνυμα, το οποίο εκπέμπεται από την «πρωτεύουσα» των όπου Γης πολεμοκάπηλων. Γεγονός που μας επιτρέπει να κάνουμε και δεύτερες σκέψεις, συμφωνώντας ίσως μ΄ εκείνους που λένε ότι η Αμερική μπορεί να είναι η «κατάρα», αλλά ταυτόχρονα είναι και η ελπίδα του πλανήτη. Ταινία αποκαλυπτική για το «αμερικανικό ιδεώδες», το οποίο συνθλίβεται, καρέ-καρέ, μπροστά στα μάτια και την ψυχή του πατέρα-«καουμπόι» λοχία προηγούμενων πολέμων. Ενός εκπληκτικού Τόμι Λι Τζόουνς, ο οποίος, απομένει κρατώντας μια ξεθωριασμένη αστερόεσσα έχοντας χάσει και τους δύο γιους του, τους οποίους με στρατιωτική αρετή και τόλμη φρόντισε να μεγαλώσει τηρώντας έτσι, την οικογενειακή αλλά και την εθνική, παράδοση.
Χάνει; Μια κουβέντα είναι. Το πώς χάνει, το δεύτερο γιο του, είναι όλο το «ζουμί» της υπόθεσης. Ενός στρατιώτη νεκρού, πριν το θάνατό του, ενός ανθρώπου, «ράμπο» σωματικά, αλλά διαλυμένου ψυχικά, όπως και των συντρόφων-συμπολεμιστών του, οι οποίοι έσπευσαν για ένα «βιντεοπόλεμο-παιχνίδι» και γνώρισαν εφιάλτη, στην κόλαση του Ιράκ. Σύντροφοι οι οποίοι και ευθύνονται για τη δολοφονία του. Μόνο που αυτοί είναι μόνο οι φυσικοί αυτουργοί.
Τον ηθικό τον κρατά στα χέρια του. Είναι όσοι ατενίζουν σημαίες περηφάνιας στους νέους και στους πατεράδες που τους καμαρώνουν για να σκεπάσουν μετά με αυτές τα φέρετρά τους.
Έτσι και ο «ήρωάς» μας ανακαλύπτει το προσωπικό του Βιετνάμ. Και κρεμά στον ιστό την αστερόεσσα ανάποδα.
Σαν να λέει στη γλώσσα των στρατιωτικών: «Η Αμερική ζητάει βοήθεια»…
Αλλά υπάρχει και συνέχεια με «Juno», «Μαϊκ Κλέϊτον», «Μόλις χώρισα», «Ένας ελεύθερος κόσμος» και άλλες …