Ότι και να πούμε , η μαγειρική είναι μεγάλη υπόθεση…
Όταν μαγειρεύω, ή καταπιάνομαι με την ζαχαροπλαστική, μπαίνω σε μια διαδικασία έμπνευσης δημιουργίας και περισυλλογής. Νοιώθω τις σκέψεις στο μυαλό μου (το όποιο, τέλος πάντων, μυαλό διαθέτω), να συγκεντρώνονται όπως τα υλικά του παρασκευάσματος… Άλλοτε φτάνουν σε σημείο βρασμού και ξεχειλίζουν σαν το γάλα, άλλοτε με καίνε όπως τσιγαρίζεται το κρεμμύδι, με γαργαλάνε σαν σνιφάρισμα πιπεριού, λειώνουν νοσταλγικά σαν σοκολάτα, με απογοητεύουν σαν αποτυχημένη συνταγή…
Έτσι και αυτή τη φορά, μαγειρεύοντας τα φασολάκια, σκεφτόμουνα , εν όψει των Ευρωεκλογών, ότι τόσο οι πολιτικοί, όσο και οι ιερωμένοι, για να πείσουν οι μεν τους υποψήφιους ψηφοφόρους, οι δε τους δεδομένους πιστούς, υπόσχονται μια καλλίτερη ζωή. Η μεν θρησκεία μετά θάνατο, η δε πολιτική σ΄ αυτό τον μάταιο κόσμο… Άσχετα αν τελικά και οι δυο στην πραγματικότητα καταλήγουν στον άλλο κόσμο – αφού από τους πολιτικούς δεν είδαμε χαΐρι – αλλά και για τον παράδεισο…… δεν υπάρχουν τεκμηριωμένα στοιχεία.
Εκείνο που με διασκέδασε ήταν η σκέψη ότι αν ένα στέλεχος των εναλλασσόμενων στην εξουσία κομμάτων κάνει μια στραβή και με κάποιον τρόπο – από τους καταγεγραμμένους ως τώρα, αλλά και άλλους, που δεν βάζει ο νους του ανθρώπου…διότι είναι ευφάνταστα τα άτομα – κάνει τη μπάζα του και σπάσει ο διάολος το ποδάρι του και αποκαλυφθεί, περνάει έναν τάραχο με τις… «νόμιμες» διαδικασίες και αφού παραγραφεί το αδίκημα, καθαρός και ανανεωμένος επιστρέφει …για νέες περιπέτειες, έχοντας βάλει στην άκρη τα καπίκια που του δίνουν μια πρόγευση του παράδεισου …
Κάτι παρόμοιο συμβαίνει και στη θρησκεία. Κάνεις το αμάρτημα με την ησυχία σου, μετανιώνεις, σου δίνεται η πολυπόθητη άφεση και ξεκινάς από την αρχή…Και η διαδικασία επαναλαμβάνεται …
Τελικά ποιοι κλέβουν ιδέες από ποιους ; Ήπαγε οπίσω μου Σατανά …. θα καούν τα φασολάκια…αμάρτησα !!!
Όταν μαγειρεύω, ή καταπιάνομαι με την ζαχαροπλαστική, μπαίνω σε μια διαδικασία έμπνευσης δημιουργίας και περισυλλογής. Νοιώθω τις σκέψεις στο μυαλό μου (το όποιο, τέλος πάντων, μυαλό διαθέτω), να συγκεντρώνονται όπως τα υλικά του παρασκευάσματος… Άλλοτε φτάνουν σε σημείο βρασμού και ξεχειλίζουν σαν το γάλα, άλλοτε με καίνε όπως τσιγαρίζεται το κρεμμύδι, με γαργαλάνε σαν σνιφάρισμα πιπεριού, λειώνουν νοσταλγικά σαν σοκολάτα, με απογοητεύουν σαν αποτυχημένη συνταγή…
Έτσι και αυτή τη φορά, μαγειρεύοντας τα φασολάκια, σκεφτόμουνα , εν όψει των Ευρωεκλογών, ότι τόσο οι πολιτικοί, όσο και οι ιερωμένοι, για να πείσουν οι μεν τους υποψήφιους ψηφοφόρους, οι δε τους δεδομένους πιστούς, υπόσχονται μια καλλίτερη ζωή. Η μεν θρησκεία μετά θάνατο, η δε πολιτική σ΄ αυτό τον μάταιο κόσμο… Άσχετα αν τελικά και οι δυο στην πραγματικότητα καταλήγουν στον άλλο κόσμο – αφού από τους πολιτικούς δεν είδαμε χαΐρι – αλλά και για τον παράδεισο…… δεν υπάρχουν τεκμηριωμένα στοιχεία.
Εκείνο που με διασκέδασε ήταν η σκέψη ότι αν ένα στέλεχος των εναλλασσόμενων στην εξουσία κομμάτων κάνει μια στραβή και με κάποιον τρόπο – από τους καταγεγραμμένους ως τώρα, αλλά και άλλους, που δεν βάζει ο νους του ανθρώπου…διότι είναι ευφάνταστα τα άτομα – κάνει τη μπάζα του και σπάσει ο διάολος το ποδάρι του και αποκαλυφθεί, περνάει έναν τάραχο με τις… «νόμιμες» διαδικασίες και αφού παραγραφεί το αδίκημα, καθαρός και ανανεωμένος επιστρέφει …για νέες περιπέτειες, έχοντας βάλει στην άκρη τα καπίκια που του δίνουν μια πρόγευση του παράδεισου …
Κάτι παρόμοιο συμβαίνει και στη θρησκεία. Κάνεις το αμάρτημα με την ησυχία σου, μετανιώνεις, σου δίνεται η πολυπόθητη άφεση και ξεκινάς από την αρχή…Και η διαδικασία επαναλαμβάνεται …
Τελικά ποιοι κλέβουν ιδέες από ποιους ; Ήπαγε οπίσω μου Σατανά …. θα καούν τα φασολάκια…αμάρτησα !!!