Στα πλαίσια μια διήμερης εκδρομής στην περιοχή της Πιερίας (Πλαταμώνας-Δίον-Παλαιός Παντελεήμονας) και των Τεμπών, τα παιδία της Τρίτης και Τετάρτης τάξης του δημοτικού σχολείου Μουρεσίου – Ξουριχτίου – Τσαγκαράδας Βόλου επισκέφτηκαν με τους δασκάλους και τους γονείς τους, το Πετρογέφυρο νότια του Πυργετού. Για το γεφύρι μίλησε μια μαθήτρια του σχολείου η οποία έψαξε, βρήκε στοιχεία και τα κατέθεσε στους συμμαθητές της εκεί δίπλα στο γεφύρι. Ακολούθησε μια δική μου ενημέρωση για την περιοχή και την ιστορία του γεφυριού ενώ τις τεχνικές κατασκευής ανάλυσε ο δάσκαλος Γιώργος Γκράσσος, ο οποίος έχει ένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τα παλαιά γεφύρια και μάλιστα έχει γράψει και σχετικό βιβλίο για το θέμα αυτό.
Εγώ προσωπικά προσφέρθηκα να οδηγήσω τα παιδιά στο γεφύρι μετά από παράκληση του κ. Γράσσου μέσω μιας κοινής μας φίλης. Η προσπάθειά μου να βρεθούν για την ξενάγηση άνθρωποι της περιοχής και του συλλόγου ΔΡΥΑΣ, περισσότερο σχετικοί και γνώστες του μνημείου δυστυχώς απέτυχε.
Εκείνο όμως που με λύπη μου θέλω να καταθέσω είναι η πλήρης εγκατάλειψη του γεφυριού αλλά και η μεγάλη δυσκολία πρόσβασης σε αυτό και μάλιστα από μικρά παιδιά. Τα χόρτα γύρω από το γεφύρι φτάνουν τα δύο μέτρα, οι κίνδυνοι από έντομα, φίδια, κ.λ.π υπαρκτοί, η δε σήμανση τόσο την εθνική οδό όσο και στους παράδρομους για την πρόσβαση στο σημείο ανύπαρκτοι.
Οι μικροί μαθητές ναι μεν χάρηκαν την επίσκεψη σε ένα από τα μεγαλύτερα πολύτοξα πέτρινα γεφύρια του ελληνικού χώρου, με θλίψη όμως διαπίστωσαν το σταμάτημα των εργασιών αναστήλωσης που είχε ξεκινήσει το 2007, αλλά και τον κίνδυνο να ερειπωθεί από την αδηφάγα οργιώδη παραποτάμια βλάστηση, τη μόλυνση που προκαλούν στο μέρος τα στάσιμα νερά σχηματίζοντας μικρές μπάρες και την δύσκολη πρόσβαση στο σημείο. Όλα αυτά δεν είναι τίποτα άλλο παρά η αδιαφορία αρμοδίων και μη για ένα μνημείο που είναι σημείο αναφοράς για την περιοχή. Μήπως τελικά κάποιοι αποφάσισαν «να το πάρει το ποτάμι»;