Πήγα κι εγώ στη συγκέντρωση των «Αγανακτισμένων» της Λάρισας και μπορεί και να ξαναπάω, «αν δω φως» … και θα πάω και για έναν ακόμη λόγο. Γιατί δεν πάω στις συγκεντρώσεις τις «διπλές» – στη μια δε με θέλουν, με κόλλησαν την ταμπέλα ότι ανήκω στους άλλους – στην άλλη δεν πάω γιατί ξενερώνω και δεν μου πάει να συνυπάρχω με γιαλατζί και κυβερνητικούς συνδικαλιστές …
Το θέμα, λοιπόν, με τις αυθόρμητες συγκεντρώσεις των «Αγανακτισμένων» με προβλημάτισε και δεν μιλάω για τους ισπανούς για τους δικούς μας λέω. Αν εξαιρέσω τους νεολαίους που πράγματι με τον αυθορμητισμό τους έχουν όλο το δίκιο και αν θες είναι και η ελπίδα μας, για όλους τους υπόλοιπους σκέφτομαι. Το μίγμα από εκρηκτικό μέχρι περίεργο … ο στόχος όμως … μάλλον ανύπαρκτος, όπως και η αγανάκτηση, σαν συναίσθημα και σαν έκφραση.
Η άποψη-θέση των περισσότερων ότι οι κυβερνόντες δεν μας ρώτησαν για όσα μας κάνουν μάλλον απολογιστική αφού κάποιοι από όλους αυτούς τους ψήφισαν όχι μία αλλά πολλές φορές … Το να «μουντζώνεις» ομαδικά τη βουλή για φωτογράφιση και βιντεοσκόπηση για να σε παίζουν τα κανάλια και τα ΜΜΕ την άλλη μέρα, είναι τουλάχιστον υποκριτικό όταν εσύ ο ίδιος τους έστειλες εκεί, επιλέγοντας μάλιστα ποσοστά και σύνθεση.
Δεν θέλω να συνεχίσω με προβληματισμούς, αναλύσεις προσωπικές και τέτοια. Επειδή όμως το πρόβλημα είναι υπαρκτό – οι πολλοί υποφέρουν – και το φαινόμενο των «αγανακτισμένων» μπορεί και να μεγαλώνει… Και επειδή η ιστορία έδειξε – Κιλελέρ 1910, Εθνική Αντίσταση 1940-45, Πολυτεχνείο 1973 – ότι τα μεγάλα ιστορικά γεγονότα που άλλαξαν και αλλάζουν την ιστορία ενός τόπου, δεν προέρχονται από συγκεκριμένα κόμματα – αυτά συνήθως ακολουθούν, όσα τέλος πάντων το κάνουν – αλλά προέρχονται από ομάδες ανθρώπων με κοινά χαρακτηριστικά και όνειρα, θέλω να παραθέσω στη συνέχεια απόψεις και προβληματισμούς για το φαινόμενο των «Αγανακτισμένων» για να έχετε μια πιο σφαιρική άποψη του θέματος. Μεγάλο το κείμενο αλλά έχει ενδιαφέρον. Άφησα δε για το τέλος το καλύτερο …
Στοιχείο 1ο : Κληθείσα να σχολιάσει τις συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας της Τρίτης στην Αθήνα και σε πολλές πόλεις όλης της χώρας η εκπρόσωπος του ΔΝΤ Καρολίν Ατκινσον έδειξε… κατανόηση. «Στόχος του προγράμματός μας, του προγράμματος της κυβέρνησης και της υποστήριξής μας είναι να βάλουμε την Ελλάδα σε τροχιά ανάκαμψης, σε τροχιά ανάπτυξης, σε τροχιά σταθερότητας με καλύτερες επιλογές και ευκαιρίες για τους πολίτες της. Αυτό δεν σημαίνει πως δεν υπάρχουν δύσκολες στιγμές σήμερα και κατανοούμε ότι ο ελληνικός λαός τις αντιμετωπίζει αλλά στόχος είναι να βρεθούν σε μια καλύτερη θέση».
Στοιχείο 2ο : Τα ΝΕΑ στις 27-5-11 έγραψαν : «Όπως όλα τα σπουδαία γεγονότα που προκύπτουν ξαφνικά, έτσι και οι συγκεντρώσεις των «Αγανακτισμένων» στις πλατείες της επικράτειας είναι μια εξέλιξη που συναρπάζει. Κατ΄ αρχάς επειδή επικυρώνει την αλλαγή εποχής ως προς τα εργαλεία δικτύωσης, κινητοποίησης και οργάνωσης όσων θέλουν να μετέχουν στα κοινά. Όλα έγιναν μέσω του Διαδικτύου αφήνοντας στην άκρη, προφανώς για πάντα, τις παραδοσιακές µεθόδους συγκεντρώσεων.
Το δεύτερο στοιχείο που συναρπάζει είναι το ύφος της δηµόσιας παρουσίας των συγκεντρωµένων. Χωρίς πανό, χωρίς πλαστικές σηµαίες διαφόρων χρωµάτων, χωρίς προκάτ συνθήµατα και διατεταγµένους ρόλους, βγήκαν όλοι µαζί αλλά και ταυτοχρόνως ένας ένας. Κανένας δεν κινητοποιήθηκε από κάποιο κόµµα, ούτε είχαν σκοπό διά της παρουσίας τους να εξυπηρετήσουν κάποιο κόµµα. Κανείς δεν προέβαλε οποιαδήποτε ιδεολογία ούτε κάποια διχαστική επιδίωξη. Είναι ελεύθεροι άνθρωποι που θέλουν να διατυπώσουν συλλογικά, ειρηνικά και µε αυτοπειθαρχία πόσο τους πνίγει η σηµερινή κατάσταση.
Δεν είναι πολιτικό κίνηµα, αλλά πρόσωπα και παρέες που αντιλαµβάνονται αλλιώς την πολιτική. Χωρίς να έχουν προσυνεννοηθεί για τίποτε, ανέδειξαν πόσο κοινά είναι τα προβλήµατά τους. Πόσο ισχυρούς δεσµούς διαµορφώνει η αγωνία τους για τη ζωή τους που όλο και δυσκολεύει. Πίσω από την πολυµορφία της εικόνας υπάρχει µια Ελλάδα που σχεδόν έχει ξεχαστεί από τα επίσηµα συστήµατα εξουσίας. Είτε είναι οι κυβερνήσεις, είτε τα κόµµατα και τα συνδικάτα, είτε τα µέσα ενηµέρωσης.
Αυτές οι συγκεντρώσεις είναι η «η Ελλάδα που αντιστέκεται, η Ελλάδα που επιµένει». Φωτεινά πρόσωπα, χωρίς προσποίηση ούτε στην απελπισία ούτε στην ελπίδα τους. Καθαρές φωνές που αναδεικνύουν αυτό που αισθάνονται χωρίς τις υποδείξεις κανενός. Αλλά και χωρίς να επιτρέπουν σε κανέναν να τους χειραγωγήσει ή να καπηλευτεί την παρουσία τους. Είναι µια ωραία Ελλάδα. Σε αυτές τις συγκεντρώσεις αρχίζει σταδιακά να ανασταίνεται η προσδοκία ότι αρχίζει η αναγέννηση της ιδέας για συµµετοχή και κοινωνική δράση. Είναι η χαραµάδα που ανοίγει η κοινωνία για να επιστρέψει η πολιτική ως ανώτερη µορφή αντίληψης του ρόλου του σύγχρονου πολίτη.
Σε αυτήν την Ελλάδα πρέπει να ανοίξουµε τα παράθυρα. Να µπει παντού και να αναζωογονήσει την ελπίδα για ανάληψη της ευθύνης από όλους και για όλους. Και αυτή την εξέλιξη πρέπει να έχουν κατά νου οι πολιτικοί αρχηγοί που θα καθήσουν σήµερα ενώπιον του ανώτατου άρχοντα για να αναζητήσουν διεξόδους για τη χώρα. Αλλιώς αυτή η Ελλάδα θα τους ξεπεράσει».
Στοιχείο 3ο : Η είδηση της ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ στις 27/5/11, έχει την αξία της … «Απομάκρυνση των «αγανακτισμένων» από τη Βαρκελώνη λόγω… Champions League»
«Η αστυνομία απομακρύνει τις σκηνές των «αγανακτισμένων» από κεντρική πλατεία της Βαρκελώνης, ενόψει των εορτασμών μετά τον αυριανό τελικό του Champions League. Συνεργεία καθαρισμού άρχισαν σήμερα το πρωί να ξεστήνουν τις σκηνές των «αγανακτισμένων» της Βαρκελώνης, στην πλατεία της Καταλωνίας, προκειμένου η πλατεία να είναι καθαρή ενόψει των αυριανών πανηγυρισμών μετά τον τελικό του Champions League, ανακοίνωσε η καταλανική αστυνομία».
Στοιχείο 4ο : Η άποψη του Σταύρου Λυγερού επίσης στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ με τίτλο : «Οι «Αγανακτισμένοι» σηματοδοτούν την αρχή του τέλους»
«Προ Μνημονίου, οι κινητοποιήσεις των εργαζομένων ήταν ένα είδος άτυπης διαπραγμάτευσης με την εκάστοτε κυβέρνηση, που προσέδιδε ευστάθεια στην κοινωνική ισορροπία. Όταν έγινε σαφές ότι η χώρα βρίσκεται στο χείλος της χρεοκοπίας και ετέθη υπό διεθνή οικονομικό έλεγχο, οι κινητοποιήσεις εκφυλίσθηκαν σε μάχες οπισθοφυλακών. Η υπεράσπιση των κεκτημένων φάνταζε μάταιη. Υπό τον πέλεκυ της χρεοκοπίας, τα νοικοκυριά συσσώρευαν τη δυσαρέσκεια και την απαισιοδοξία τους, προσπαθώντας να επιβιώσουν στο νέο δυσμενές περιβάλλον. Φοβούνταν για τους μισθούς, τις συντάξεις και τις καταθέσεις τους και ήλπιζαν ότι η επώδυνη πολιτική του Μνημονίου θα οδηγούσε σε υπέρβαση της κρίσης. Όσο διαψεύδεται η ελπίδα τόσο εξουδετερώνεται ο φόβος. Όσο εκτοξεύεται η ανεργία και κλιμακώνεται η καταστροφή μικρομεσαίων επιχειρήσεων τόσο συσσωρεύεται η απόγνωση. Και όσο συσσωρεύεται η απόγνωση τόσο μετατρέπεται σε οργή. Η κοινωνική δυναμική, άλλωστε, δεν μπορούσε να ανασχεθεί για πολύ από το γεγονός ότι ο πρωθυπουργός θέτει διλήμματα που επιδέχονται μονοσήμαντη απάντηση, όπως το μπαγιάτικο «Μνημόνιο ή χρεοκοπία» και το υπό διαμόρφωση «Μεσοπρόθεσμο ή επιστροφή στη δραχμή».
Οι μαζικές συγκεντρώσεις των «Αγανακτισμένων» σε όλες σχεδόν τις μεγάλες ελληνικές πόλεις είναι μία νέα παράμετρος στη συνάρτηση των πολιτικών εξελίξεων. Πρόκειται για νέο φαινόμενο, που στη μορφή μιμείται την πρωτοβουλία των Ισπανών νέων, αλλά στην πραγματικότητα τροφοδοτείται από το εν εξελίξει ντόπιο οικονομικο-κοινωνικό κραχ. Το κίνημα είναι αυθόρμητο, ιδεολογικά ποικιλόχρωμο και πολιτικά α-δέσποτο. Η ανθρωπογεωγραφία και τα σύμβολά του είναι πολύ διαφορετικά από τα αντίστοιχα των παραδοσιακών διαδηλώσεων. Σ’ αυτό δεν κυριαρχούν τα μπλοκ και οι «επαγγελματίες» αριστεροί διαδηλωτές, αλλά άνθρωποι χωρίς θητεία σε διαδηλώσεις. Αντί για πανό και κόκκινες σημαίες βλέπεις ελληνικές σημαίες και ακούς τον εθνικό ύμνο. Ταυτοχρόνως, εντυπωσιάζει η οξύτητα των συνθημάτων, που κινούνται πέραν του «πολιτικά ορθού» και έχουν βασικά ηθική – καταγγελτική χροιά. Με τα παραδοσιακά κριτήρια, το κίνημα των «Αγανακτισμένων» μοιάζει απολίτικο. Στην πραγματικότητα, όμως, είναι βαθιά και με πρωτόγνωρο τρόπο πολιτικό. Πηγάζει από τα σπλάχνα της κοινωνίας και απηχεί τη διέγερση της σιωπηλής πλειοψηφίας, που βλέπει ότι απειλούνται οι στοιχειώδεις σταθερές του βίου. Ο τρόπος που αποδομείται ο πρωθυπουργός ουσιαστικά σηματοδοτεί την αρχή του τέλους για την παρούσα κυβέρνηση».
Και οι απόψεις της Αριστεράς …
Στοιχείο 5ο : Γράφει ο ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ στις 27/5/11 με τίτλο : «Το κίνημα που τρέμουν» «Ο τρόπος που αντιμετώπισαν, πέρα από τα αστικά ΜΜΕ, η κυβέρνηση και η ΝΔ τις συγκεντρώσεις και το κίνημα «αγανάκτησης» θα ‘πρεπε, αν μη τι άλλο, να προβληματίσει όσους εκστασιάζονται από τέτοια κινήματα «τυφλής» διαμαρτυρίας και προσανατολισμού και σπεύδουν να τα προβάλλουν ως πρότυπο για το «κίνημα του μέλλοντος». Διά στόματος του εκπροσώπου της Γ. Πεταλωτή η κυβέρνηση δήλωσε χτες ότι καθόλου δεν τρόμαξε από τις συγκεντρώσεις αυτές και συμπλήρωσε: «Όσο οι κινήσεις αυτές είναι αυθόρμητες, και είναι πραγματικά μία έκφραση πηγαίας ανησυχίας, δεν είναι αρνητικό για το πολιτικό μας σκηνικό». Ακριβώς το «ακηδεμόνευτο» των κινητοποιήσεων ανέδειξε και ο εκπρόσωπος Τύπου της ΝΔ: «Παρακολουθούμε με ενδιαφέρον τις κινητοποιήσεις αυτές. Το πιο ενδιαφέρον είναι πως είναι ακηδεμόνευτες και ελπίζουμε να παραμείνουν έτσι», δήλωσε ο Γ. Μιχελάκης. Πράγματι, τέτοια «ακηδεμόνευτα» και «ακομμάτιστα» κινήματα δεν φοβίζουν καθόλου τα κόμματα του κεφαλαίου και το σύστημα γενικά, ακριβώς γιατί από το περιεχόμενο και τον προσανατολισμό τους αφήνουν στο απυρόβλητο τις πραγματικές αιτίες και τους ενόχους της κρίσης, την πολιτική που οδηγεί στην ανεργία και την ανέχεια – η ΝΔ είναι κόμμα με τέτοια πολιτική – επομένως πιο εύκολα «τα βάζουν στο χέρι» και τα χρησιμοποιούν για να εκτονώσουν ανώδυνα την καθ’ όλα δικαιολογημένη λαϊκή δυσαρέσκεια και οργή που εκφράζεται από τους συμμετέχοντες σε τέτοιες κινητοποιήσεις. Ιδιαίτερα στις σημερινές συνθήκες, της κλιμάκωσης του ολομέτωπου πολέμου της πλουτοκρατίας κατά του λαού, το κίνημα πρέπει να έχει ξεκάθαρο περιεχόμενο πάλης, για την ικανοποίηση όλων των αναγκών της λαϊκής οικογένειας κόντρα στο κεφάλαιο και το αστικό πολιτικό σύστημα – μόνο η διαμαρτυρία δε φέρνει αποτέλεσμα – και να συνδέει αυτή την πάλη με την αναγκαιότητα αλλαγής τάξης στην εξουσία. Και αυτό το ποιοτικό άλμα μπορεί και πρέπει να γίνει σήμερα. Αυτό το κίνημα, ακηδεμόνευτο από την κυρίαρχη πολιτική, την πλουτοκρατία και τα αστικά ΜΜΕ, είναι που πραγματικά τρέμουν».
Στοιχείο 6ο : Η ΑΥΓΗ στις 27/5/11 σχολιάζει τι άλλο το ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ ! «Ποιος εν τέλει ωφελείται;» Αν κάποιος διάβαζε τον χθεσινό “Ριζοσπάστη” στη σελίδα 10 για τη συγκέντρωση των “αγανακτισμένων” στην πλατεία Συντάγματος, θα διαπίστωνε ότι επρόκειτο απλά για μια συγκέντρωση “αρκετού κόσμου”, με συγκεκριμένα συνθήματα που “δεν δίνουν συγκεκριμένη διέξοδο στα τεράστια προβλήματα” και μέλη της “Χρυσής Αυγής” που αλώνιζαν εκεί. Παράλληλα θα έβλεπε ότι οι συγκεντρώσεις ανά τη χώρα έδειξαν ότι πρόκειται για ένα ξέσπασμα με “ρηχό περιεχόμενο” που δεν βασίζονται σε μια στοιχειώδη κατεύθυνση. Επιμένοντας στη γνώριμη γραμμή του, το ΚΚΕ και ο “Ριζοσπάστης” βαφτίζουν καθετί, πέρα της αυλής του Περισσού, με πολλά κοσμητικά επίθετα και καταλήγουν στο συμπέρασμα πως “ό,τι δεν ωφελεί το ΚΚΕ δεν ωφελεί και τον λαό”. Ποιος όμως ωφελείται;»
Στοιχείο 7ο : «Οι πλατείες ήταν γεµάτες…», μας λέει ο Γ. Πρετεντέρης στα ΝΕΑ στις 27 Μαΐου 2011, κι εγώ ανησυχώ …«ΜΟΥ ΑΡΕΣΑΝ οι πλατείες της Τετάρτης. Καλόκαρδες, ανοιχτές, νεανικές, απλοϊκές, ακοµµάτιστες, ειρηνικές και κυρίως γεµάτες. Διαδήλωσαν, φώναξαν, βρέθηκαν, χειροκρότησαν, αποδοκίµασαν και στο τέλος οι ίδιοι οι διαδηλωτές καθάρισαν το οδόστρωµα. Αγανακτισµένοι. Και πολιτισµένοι. ΜΟΥ ΑΡΕΣΑΝ αυτές οι πλατείες. Χωρίς τον επαγγελµατισµό, την εχθρότητα και τη µοχθηρότητα των διαδηλώσεων που ξέραµε έως τώρα. Χωρίς επαγγελµατίες συνδικαλιστές κι αριστερούς κοµµατάρχες. Χωρίς ντουντούκες και πλακάτ. Χωρίς προκατασκευασµένα και βλακώδη συνθήµατα αλλά µε χιούµορ, διάθεση, θα µπορούσα να προσθέσω και κέφι. ΠΟΣΟΙ ΗΤΑΝ; Πιστέψτε µε, δεν έχει καµία σηµασία. Το γεγονός είναι ότι βρέθηκαν εκεί. Και, κυρίως, ότι απέδειξαν πως η κοινωνική δράση στην Ελλάδα, ακόµη κι η διαµαρτυρία ή η αµφισβήτηση, µπορεί να εκδηλωθεί χωρίς τους λόχους του ΠΑΜΕ, χωρίς τα κρατικοδίαιτα συνδικάτα, χωρίς την ξύλινη αργκό του Τσίπρα, χωρίς κουκουλοφόρους, επεισόδια και µολότοφ. ΔΙΟΤΙ ΑΥΤΟΙ που κυρίως αποδοκιµάστηκαν από τις πλατείες είναι εκείνοι που κατέστησαν περιττοί. Εκείνοι που εδώ και χρόνια έχουν οικειοποιηθεί τις πλατείες µας και τις διαµαρτυρίες µας και τις διαδηλώσεις µας, ακόµη και την αγανάκτησή µας. ΚΑΙ ΟΙ ΟΠΟΙΟΙ ήδη από την εποµένη των συγκεντρώσεων καµώνονται ότι ψιχαλίζει και χειροκροτούν «το κίνηµα των αγανακτισµένων» – ελπίζοντας προφανώς να το ιππεύσουν…».
Ακολοθούν αποσπάσματα από δύο συνεντεύξεις :
Στοιχείο 8ο : Συνέντευξη τύπου της ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Αλέκας Παπαρήγα στη Λάρισα στις 26/5/2011 :«Το αυθόρμητο υπάρχει κι αυτό το αυθόρμητο αναπτύσσεται γιατί υπάρχει ένα συνειδητό κίνημα. Μπορεί να μην είναι οργανωμένη η πλειοψηφία του λαού. Υπάρχει όμως ένα συνειδητό κίνημα που καλλιεργεί το έδαφος. Και σε αυτό το κίνημα προσχωρούν και νέες λαϊκές μάζες, αν θέλετε ηλικιακά νεότερες ηλικίες, που τους χωρίζει δυστυχώς μεγάλη απόσταση από μεγάλους αγώνες που ζήσαμε στο παρελθόν. Από αυτή την άποψη ο αυθορμητισμός δεν είναι κακός. Αλλά σίγουρα, οι ανώνυμες οργανωμένες κινητοποιήσεις κρύβουν και επώνυμες βλέψεις. Να προλάβουν τη συνειδητοποίηση, να την υποκαταστήσουν με μια ορμητική διαμαρτυρία που εύκολα μπορεί να απορροφηθεί κάτω από τη συνθετότητα και τις δυσκολίες του συνειδητά οργανωμένου αγώνα που κατευθύνεται στην πάλη για την εξουσία. Εμείς λοιπόν θεωρούμε ότι αργά ή γρήγορα οι άνθρωποι αυτοί που μπαίνουν στον αγώνα χωρίς πείρα, θα έχουν την ευκαιρία να διαμορφώσουν και τη δική τους πείρα. Πριν την άμεση αυτή πείρα που αποκτούν τη διαδεχθεί η απογοήτευση ότι δεν μπορεί να γίνει τίποτα».
Στοιχείο 9ο : Συνέντευξη Ν. Βούτση, μέλους Π.Γ. ΣΥΝ στον Ρ/Σ «105,5 Στο Κόκκινο» «Οτιδήποτε κινείται και κυρίως οτιδήποτε παρακινεί νέους ανθρώπους να δώσουν το παρών σε μια μαζική συλλογική διαδικασία είναι πολύ καλό στις μέρες μας. Το λέω γιατί άκουσα και τους μύδρους που έριξε η Αλέκα Παπαρήγα, ότι δεν έχει πολιτική κατεύθυνση, ότι υποτασσόμαστε στο αυθόρμητο, ότι, ότι….. Μπορεί να βρει κανείς χίλιες δυο αδυναμίες. Αλλά υπάρχει ένα το οποίο είναι θετικό και αυτό είναι το κρίσιμο στις μέρες μας, δηλαδή ο κόσμος να κατέβει κάτω. Να έχει ένα καθαρό μέτωπο η νεολαία απέναντι στις ασκούμενες πολιτικές, να διαδηλώσει, να πιέσει και να δώσει και μια ευρωπαϊκή διάσταση σε ένα πραγματικά μείζον ευρωπαϊκό πρόβλημα. …Συνδυάζεται με την Ισπανία, τη Γαλλία, …. Λαοί της Ευρώπης που θέλουν και αυτοί να βγουν στο προσκήνιο της πολύ δύσκολης εξέλιξης, της πολύ σκληρής κοινωνικής αντιπαράθεσης που εξελίσσεται στην Ευρώπη. Αλλιώς ο καθένας θα πάρει των ομματίων του και θα μεταναστεύσει π.χ. στην Αυστραλία, όπως η δημόσια ΕΡΤ όλο το Σαββατοκύριακο ευθέως προπαγάνδιζε από τα δελτία ειδήσεων της. Άρα λοιπόν είναι κατ’ αρχήν μια θετική εκκίνηση η συγκέντρωση στις πλατείες και από εκεί και πέρα εξαρτάται και από τους ίδιους. Θα ήταν λάθος να πω ότι εξαρτάται από τους πεφωτισμένους ή από τις δυνάμεις που έχουν την ιδεολογία να δώσουν κατεύθυνση. Εξαρτάται και από τον ίδιο τον κόσμο, πόση αποφασιστικότητα θα δείξει, πόση επιμονή, πώς θα συγκλίνει αυτά που γίνονται στην κοινωνία με αυτά που γίνονται στους ΠΟΕ – ΟΤΑ, στο Τ.Τ, στις ΔΕΚΟ κ.λπ.. Αυτή είναι η ενδιαφέρουσα έλικα της ανάπτυξης των κινημάτων που βρίσκονται σε ένταση και με την ίδια την πολιτική και τους πολιτικούς φορείς και διαμορφώνουν νέες συνθέσεις σε κάθε φάση. Η αριστερά που σκέπτεται και δεν είναι περιχαρακωμένη τα έχει δει, τα έχει αναλύσει εδώ και δεκαετίες και κυρίως δεν τα φοβάται».
Στοιχείο 10ο : Και εδώ κλείνω με τον «Bletsas nikos», όπως υπογράφει, που έγραψε σαν σχόλιο στη ηλεκτρονική έκδοση της ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑΣ στις 26 Μάη 2011: «Στις 31 θα πάω στα Προπύλαια. Χθες πήγα στο Σύνταγμα . Ξενέρωσα . Το ήξερα από πριν ότι θα συνέβαινε. Θα πάω όμως και σήμερα. Να γεμίσει η πλατεία κι ας μην είναι του γούστου μου το μενού. Για να πηγαίνουν τόσοι πολλοί δε θα ΄ ναι και του πεταματού. Διαδηλωτές χωρίς ταυτότητα, χωρίς σκοπό, καθόλου αγανακτισμένοι, σφόδρα αποπροσανατολισμένοι. Στις διαδηλώσεις το σύστημα ψηφίζει νεκρή φύση. Οι αριστεροί δεν μασάμε και ψηφίζουμε εξπρεσιονισμό. Αυτές δεν είναι διαδηλώσεις αλλά εκθέσεις φυτοπλαγκτόν. Οι νεοφιλελεύθεροι εκτός από καλούπι πολίτη, θέλουν και καλούπι διαδηλωτή. Χωρίς κόμματα, δημοκρατία δεν υπάρχει. Χωρίς συνδικαλισμό, κοινωνικό κράτος δεν υφίσταται. Γι αυτό και σαν τους φασίστες συκοφαντούν τα κόμματα και τον συνδικαλισμό. Επιτίθενται στους πολιτικούς και τους συνδικαλιστές. Γι αυτό προβάλουν τις συγκεντρώσεις των βουβών ατομικοτήτων ενώ τις πολύ μεγαλύτερες της συνειδητοποιημένης αριστεράς τις κάνουνε γαργάρα. Και γέμισε χθες το Σύνταγμα κάμερες, φωτογραφικές μηχανές και τηλέφωνα. Η πλατεία ήταν γεμάτη κι από νόημα σιωπή. Πως γίνεται ένας χώρος τόσο γεμάτος, να φαίνεται τόσο άδειος; Λες και κάμερες και φωτογραφικές μηχανές και τηλέφωνα αιωρούνταν μόνα τους στην πλατεία κι οι άνθρωποι συνοδοί τους, διακριτικές αόρατες κλωστές που τα κινούσαν. Λες και κατέβηκαν για να μετρηθούν. Σαν πολυπολιτισμική κοινωνία σε έκδοση διαδήλωσης. Σαν μια Βαβέλ ατομικοτήτων. Σαν χαμένοι που δώσανε ραντεβού στο ρολόι της πλατείας. Ακαπέλωτοι αλλά καραφλοί. Χωρίς βδελυρούς κομματικούς και συνδικαλιστικούς τσοπάνηδες δήθεν αλλά τα κουδούνια στο λαιμό φαίνονταν σφιχτά δεμένα κι ασφαλή και αμέσως γινόταν αντιληπτό ότι οι τσοπάνηδες υπήρχαν στο μυαλό κι ας μη φαίνονταν. Σαν ρέιβ πάρτι. Σαν γιορτή για πρωτάθλημα. Σαν μάζωξη για την πανσέληνο. Σαν μετανάστες στο λιμάνι της αναχώρησης. Σαν καρναβαλική συρροή. Τα ΜΜΕ αγάπησαν το θέαμα. Ακαπέλωτο τραγούδαγαν όλη μέρα. Ακομμάτιστο πανηγύριζαν. Χωρίς πανό αλλά με κάμερες. Χωρίς σημαίες αλλά με μηχανές. Χωρίς φωνή αλλά με κινητά. Χωρίς συνθήματα. Χωρίς συνδικαλιστές. Χωρίς αριστερούς προπαγανδιστές. Ζήτω οι πολυπολιτισμικοί, μοναχικοί, αόρατοι, μουγγοί, καραφλοί, γιαπωνέζοι πλατειείς. Η αστυνομία τους καλοδέχτηκε. Οι δημοσιογράφοι τους επιβράβευσαν . Σαν συναυλία. Κάτι παλαμάκια και κάτι σφυρίγματα στο κενό. ….. Μια ειρηνική συγκεντρωμένη απομόνωση, νομοταγής, ευπρεπής, διακριτική και χωρίς πολιτικές παρενοχλήσεις. Σαν νοσοκομειακή σούπα φιδέ…. Σαν τις αποκριές και τα κούλουμα, σαν τις συγκεντρώσεις του δήμου για το νέο έτος, σαν τις εθνικές εορτές. Μόνο το Μαλί της γριάς έλλειπε. Και προπάντων ακαπέλωτες. Τι άγχος κι αυτό. Η καπελοφοβία έχει γίνει σχιζοφρενική εμμονή. Σαν το σκύλο με το μπόγια. Δηλαδή δεν σας αρέσουν οι σύλλογοι γονέων; οι σύλλογοι ληστευμένων; Οι σύλλογοι ποντίων ,κρητικών κι ηπειρωτών; Οι σύλλογοι χωρισμένων; Οι σύλλογοι μοντελισμού κι αντίκας; Οι αθλητικοί σύλλογοι; Οι ΜΚΟ; Οι σύλλογοι πολιτιστικών πρωτοβουλιών κι εθελοντικών δράσεων; Τι στο διάολο θέλετε εσείς κομματόσκυλα του κκε και σεις εξτρεμιστές του συν; Στον οίκο μόδας του νεοφιλελευθερισμού το αξεσουάρ του καπέλου είναι σαν το αστεράκι του εβραίου τις ωραίες Άρειες εκείνες εποχές. Όλα επιτρέπονται. Μόνο ένα απαγορεύεται. Το μήλο να δαγκώσετε. Το καπιταλιστικό σύστημα να αμφισβητήσετε. Γι αυτό μακριά απ την αριστερά και πιο κοντά στο Facebook και στο Twitter. Εκεί που φακελώνεστε μόνοι σας. Μιλάμε για γαμώ τους τσοπάνηδες. Τύφλα να ΄χουν τα παλιομοδίτικα αριστερά καπέλα μπροστά στις αμερικάνικες περικεφαλαίες. Τα καπελώματα προκαλούν πιτυρίδα . Προτείνουμε αμερικάνικου στυλ περικεφαλαιώματα. Στο Ντοβίλ θα συζητήσουν και γι αυτό».
Ας γεμίζουμε τις πλατείες και την κεντρική της Λάρισας προβληματισμένοι χτίζοντας τη δική μας δημοκρατία της συνεννόησης, του διαλόγου αλλά και των στόχων. Όσο αυτά τα τρία θα δυναμώνουν τόσο οι γεμάτες καφετέριες στην πλατεία Ταχυδρομείου και την Κούμα – τόσο δίπλα μας και τόσο κοντά μας – θα αδειάζουν και η δική μας φωνή στη δική μας πλατεία θα μεγαλώνει …