Εγώ, που λέτε, τον Νίκο δεν έτυχε να τον έχω φίλο. Η πρώτη μου μακρινή ανάμνηση έρχεται από το τότε εξατάξιο Γυμνάσιο Γόννων και μια γιορτή για την επέτειο της 28ηςΟκτώβρη, όπου κατά το έθιμο βραβεύονταν «οι αριστεύσαντες» της προηγούμενης χρονιάς. Εγώ στην Β’ Γυμνασίου και ο Νίκος πρωτοετής πλέον φοιτητής της Ιατρικής. Η δεύτερη συνάντηση εντελώς τυχαία γίνεται έξω από το Πολεμικό Μουσείο στην Αθήνα, εγώ έβγαινα από ένα συνέδριο που γινόταν εκεί και ο Νίκος πήγαινε στον Ευαγγελισμό, όπου όπως μου είπε στη σύντομη συνάντησή μας έπαιρνε εκείνη την περίοδο την ειδικότητα του ως Αιματολόγος, μια ειδικότητά που με εντυπωσίασε γιατί μέχρι τότε ήταν εντελώς άγνωστη σε μένα.
Αργότερα έμαθα ότι ήρθε στο Γ.Ν. της Λάρισας, ώσπου μια μέρα – θα πέρασαν από τότε 15-16 χρόνια – μια συνάδελφός μου στη δουλειά με τον άνδρα της βαριά άρρωστο, ήρθε και μου μίλησε για το Νίκο με τα καλύτερα λόγια, τόσο για την επιστημονική του κατάρτιση και συμπεριφορά, όσο και για την ανθρωπιά του. Ένοιωσα σαν Γοννιώτης μια περηφάνια σαν να έπαιρνα εκείνη τη στιγμή κάτι από τη «λάμψη» του… Λίγο αργότερα θα συνεργαστώ μαζί του και ως εθελοντής αιμοδότης δίνοντας αιμοπετάλια για έναν ασθενή του …
Ήδη οι προσπάθειες του Αιματολογικού τμήματος αλλά και του Νίκου προσωπικά, για την αναγκαιότητα να δίνουμε αίμα, για την δημιουργία τραπεζών αίματος χωριών και συλλόγων είχαν αρχίσει να δίνουν αποτελέσματα …
Πολλοί άνθρωποι, γυναίκες και άνδρες γνώρισαν τον Νίκο και πολλοί περισσότεροι είναι αυτοί που άκουσαν για αυτόν και τον τρόπο που έκανε τη δουλειά του. Όπως γράφουν και οι συνάδελφοί του, μ’ αφορμή τη συνταξιοδότησή του, σε ένα τους σημείωμα στην εφημερίδα «ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ» στις 2 Μάρτη 2013 :
«Ο Νίκος Παπαδούλης υπηρετεί επί σειρά ετών – από το 1988 – στο Κέντρο Αιμοδοσίας και παράλληλα παρακολουθεί ασθενείς με αιματολογικά προβλήματα. Τα τελευταία χρόνια αποδεσμεύεται από την Αιμοδοσία και αφοσιώνεται στο Αιματολογικό Ιατρείο του Γ.Ν.Λάρισας. Η αγάπη του για όλους τους εργαζόμενους και ειδικά για τους συνεργάτες του στην Αιμοδοσία είναι κάτι ξεχωριστό.
Οι ασθενείς του βρήκαν στο πρόσωπό του τον ανάργυρο γιατρό – άνθρωπο, σεβάστηκαν και εκτίμησαν την αμέριστη προσφορά του στα προβλήματα υγείας που είχαν, αγάπησαν τον δικό τους γιατρό, κύριο Νίκο.
… Ευτυχισμένη η κοινωνία που έχει επιστήμονες όπως ο Νίκος Παπαδούλης, είναι μια κοινωνία ανώτερη που μέσα σ’ αυτή ο καθένας βρίσκει τη θέση του, θέση αξιότιμη και ζηλευτή», καταλήγουν οι συνάδελφοί του.
Όλα τα παραπάνω – που τόσα λίγα είναι – κάνουν το Νίκο ξεχωριστό. Για μένα ο Νίκος συνεχίζει να είναι ο βαθειά καταρτισμένος γιατρός, το παράδειγμα της εντιμότητας, ο θερμός, φιλικός και χωρίς ανταγωνισμούς άνθρωπος, με πλατιές γνώσεις και απέραντη σεμνότητα. Είναι ένας έπαινος για όλους τους γιατρούς που στάθηκαν και στέκονται καθημερινά στο ύψος τους, ειδικά σήμερα στους δύσκολους καιρούς που περνάει ο τόπος μας και η δημόσια υγεία.
Για την άοκνη και συνεχή προσφορά του στους συνανθρώπους μας, το Δημοτικό Συμβούλιο Τεμπών βράβευσε το Νίκο Παπαδούλη στις 8 Ιούλη 2013 κατά τη διάρκεια της τελετής εγκαινίων της Δημοτικής Πινακοθήκης Γόννων.
Σημείωση : Η φωτογραφία προέρχεται από αναλογικό βίντεο – για αυτό και η κακή ποιότητα – από την αιμοδοσία στο Κέντρο Υγείας Γόννων τον Ιούνη του 1995.