Από το 1974 και τη μεταπολίτευση, όταν η δημιουργία ενός πολιτιστικού συλλόγου ήταν επαναστατική πράξη, μέχρι τη δεκαετία του ’80 όπου ο κομματικός έλεγχος ενός συλλόγου ήταν πράξη «ιερή», μέχρι τις δεκαετίες του 1990-2000 και μέχρι τις μέρες μας, όπου οι σύλλογοι απονευρωμένοι, απομαζικοποιημένοι, ορισμένοι μάλιστα χωρίς μέλη, με λιγοστούς ρομαντικούς να δίνουν ότι έχουν να δώσουν για την όποια λειτουργία τους, χωρίς παραγωγικά τμήματα, με μια δύο εκδηλώσεις το χρόνο για την τιμή των όπλων … πέρασαν πάρα πολλά χρόνια.
Κύκλοι άνοιξαν και έκλεισαν, η ίδια η κοινωνία μας άλλαξε – όχι απαραίτητα προς το καλύτερο – η νέοι προτιμούν τη «μασημένη» διασκέδαση και όχι τις συλλογικότητες και η ζωή κυλάει για να κυλάει … Φυσικά παντού και πάντα σε όλες τις εποχές, σε όλες τις καταστάσεις υπάρχουν και οι εξαιρέσεις θετικές για παραδειγματισμό, αρνητικές για αποφυγή. Έτσι φτάσαμε στο σημείο 2-3 άνθρωποι να οργανώνουν και να πραγματοποιούν εκδηλώσεις που άλλες εποχές τις οργάνωναν πολλοί περισσότεροι, οι εκδηλώσεις να περιορίζονται σε εκδηλώσεις διασκέδασης που ναι μεν είναι απαραίτητες αλλά δεν φτάνουν για να ικανοποιήσουν τους στόχους των καταστατικών των συλλόγων που σχεδόν όλων, καρμπόν, μιλάνε για την «πολιτιστική και πνευματική ανάπτυξη των μελών και του τόπου».
Ήρθαν και ο «Καποδίστριας» και ο «Καλλικράτης» με την ελπίδα ότι εκτός απ’ τα χωριά θα ενώνονταν και οι δυνάμεις του πολιτισμού, του αθλητισμού, του συνεταιριστικού κινήματος και θα πηγαίναμε καλύτερα, αλλά σύλλογοι χάνονται, συνεταιρισμοί διαλύονται και η κοινωνία απληροφόρητη και απαξιωμένη περιμένει την τοπική γιορτή και το πανηγύρι για να ξεσκάσει και λίγο βρε αδερφέ ! Δεν θα μιλήσω εδώ για την αποτυχία του «Καποδίστρια» και πολύ περισσότερο του «Καλλικράτη» αλλά νομίζω ότι πρέπει τουλάχιστον στα θέματα του πολιτισμού να παρθούν πρωτοβουλίες έτσι ώστε οι τοπικές μας κοινωνίες να βγουν γρήγορα από το τέλμα με δημοκρατικές και ανοιχτές διαδικασίες.
Στόχος όλων θα πρέπει να είναι η οικοδόμηση σχέσεων φιλίας και συνεργασίας μεταξύ των ίδιων των δημοτών, αλλά και των δημοτών όλων των δημοτικών διαμερισμάτων του δήμου μας, όσο καιρό αυτός θα υπάρχει με αυτό το σχήμα, η προβολή του τοπικού πολιτισμού και της πολιτιστικής μας κληρονομιάς και η προώθηση θεμάτων κοινού ενδιαφέροντος και αλληλεγγύης. Αν εξαιρέσουμε τις επαναλαμβανόμενες κάθε χρόνο γιορτές και πανηγύρια σε τοπικό επίπεδο, που ναι μεν δίνουν ένα τόνο διασκέδασης και διεξόδου, μοναδικές προσπάθειες που πέτυχαν το στόχο αυτό φέτος ήταν η 1ηΔιαδημοτική Γιορτή που οργάνωσε ο δημοτικός οργανισμός του δήμου Τεμπών το διήμερο στις 13 και 14 Ιούλη καθώς και οι εκδηλώσεις με το γενικό τίτλο «1ο καλοκαίρι Διακοπών (Πολιτισμού – Αθλητισμού – Εθελοντισμού), στα Μεσάγκαλα και το Καστρί-Λουτρό που οργάνωσαν από κοινού ο Εξωραϊστικός Σύλλογος Μασαγκάλων, οι Ενεργοί πολίτες Μεσαγκάλων, και ο Σύλλογος Επαγγελματιών σε συνεργασία με την Περιφέρεια Θεσσαλίας και το Δήμο Τεμπών.
Περνούμε μια κρίση που δυστυχώς δεν είναι μόνο οικονομική είναι και κοινωνική και πολιτισμική. Πέρα, λοιπόν και πάνω από τους πολιτικούς που επιτέλους θα πρέπει να αρθούν στο ύψος των περιστάσεων, εμείς οι απλοί πολίτες και δημότες αυτού του τόπου είναι ανάγκη να αντιδράσουμε, να αλλάξουμε και να ανατρέψουμε καταστάσεις, να βάλουμε ο καθένας χωριστά τη δική του συμβολή, το δικό του πετραδάκι ώστε να ξαναβρούμε τη χαμένη μας αξιοπρέπεια, την χαμένη μας πολιτιστική ταυτότητα και πατώντας γερά πάνω στις παραδόσεις των παππούδων μας και των γονιών μας να δώσουμε τα φώτα μας, την εμπειρία μας αλλά και τον αέρα που της πρέπει, στη νέα γενιά να δημιουργήσει και αυτή με τη σειρά της, να παράγει πολιτισμό.
Επειδή ζούμε σε μια εποχή δύσκολη και περίεργη, με μνημόνια, Δ.Ν.Τ. τρόικες κ.λ.π., θέματα όπως η αλληλεγγύη, η παιδεία, η τέχνη, η μουσική και το θέατρο, μπορούν να διαμορφώσουν τις συνθήκες ώστε να σταθεί ο άνθρωπος όρθιος μέχρι να πάρει μπροστά πάλι η μηχανή και να συνεχίσουμε να ζούμε, αρκεί να το πιστέψουμε όλοι. Το ζητούμενο σήμερα είναι το πώς θα συνυπάρξουμε ως ομάδα και ως κοινωνία.
«Όπου υποχωρεί ο πολιτισμός, η αισθητική και η ηθική, επικρατεί η χυδαιότητα, η βαρβαρότητα, η βλακεία, το ψέμα, η σαχλαμάρα. Εκεί που υποχωρούν οι ποιητές, σηκώνουν κεφάλι οι παντός είδους χουλιγκάνοι. Εμείς ξαναβάζουμε τον πολιτισμό σε προτεραιότητα, γιατί πιστεύουμε ότι η πείνα αντιμετωπίζεται και με μια τυρόπιτα, η πνευματική πείνα όμως σκοτώνει» γράφει ο μουσικός Νίκος Τουλιάτος.
* Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ» της Λάρισας, το Σάββατο 3 Αυγούστου 2013
* Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ» της Λάρισας, το Σάββατο 3 Αυγούστου 2013