Τώρα που η Χιονάτη την πάτησε κι έφαγε το φαρμακωμένο μήλο και είναι τέζα καταμεσής του δάσους με τα αγγούρια… Τώρα που η κακιά μάγισσα κοιτώντας τον καθρέφτη ρωτά αν είναι η πιο όμορφη του κόσμου και παίρνει αρνητική απάντηση και την γράφει κανονικά γιατί ξέρει ότι μπορεί να μην είναι θεογκόμενα αλλά είναι η κραταιά, οι νάνοι κάθονται μ@λ@κες γύρω από το γυάλινο φέρετρο γιατί κι αυτοί ξέρουν ότι τα πριγκιπόπουλα είναι κλεισμένα για άλλες παραγωγές της Ντίσνεϊ και τα αναστάσιμα φιλιά έχουν τελειώσει.
Κι εγώ ένας νάνος της πραγματικότητας βλέπω στην τηλεόραση το σποτ της ΕΡΤ για το αρχείο της και πάντα ανατριχιάζω όταν βλέπω τους γενειοφόρους δακρυσμένους γίγαντες να παραδίνουν τα όπλα στη Βάρκιζα ενώ από το ράδιο ακούω κάποιος να κλαίει για το προδομένο 62 τοις εκατό του δημοψηφίσματος…
Παρ’ όλα αυτά ψηφίζω αριστερά… Ποιά αριστερά; Η αριστερά πέρα από την κοινωνικοποίηση των παραγωγικών μέσων πρεσβεύει και την κοινωνικοποίηση της ατομικής περιουσίας, την κοινοκτημοσύνη. Τα τελευταία χρόνια αυτό σκοπίμως θεωρώ ότι δεν λέγετε ξεκάθαρα και πραγματικά πέρα από όλα τα άλλα ιδεολογικά, πολύ θα ήθελα να γινόταν μια δημοσκόπηση από τα ίδια τα αριστερά κόμματα, με το συγκεκριμένο ερώτημα.
Είμαστε ρεαλιστές όταν ψηφίζουμε αριστερά εμείς οι νεοέλληνες που έχουμε το σπιτάκι μας, κάνα δυο κτηματάκια, ένα μαγαζάκι, δυο αυτοκινητάκια κι ίσως κι ένα εξοχικό; Εμείς που αντιπαλεύουμε τον αιματορουφύχτρα καπιταλισμό στον οποίο γεννηθήκαμε και μεγαλώσαμε, απόγονοι αυτών που σκίστηκαν για την υλοποίηση των οραμάτων της ελευθερίας, της δικαιοσύνης και της ισονομίας και είναι ακόμα και σήμερα αδικαίωτοι και λιγότερο ίσοι από τους άλλους…
Μήπως αυτό που θέλουμε είναι πραγματικά ένα ανθρωποκεντρικό μοντέλο διακυβέρνησης όπου η δημοκρατία με την κυριολεκτική της έννοια, η αξιοκρατία, η ισονομία, η ηθική κ.λ.π. που διακαώς επιθυμούμε, θεωρούμε ότι εκφράζονται περισσότερο από την αριστερά και με καβάντζα το μέχρι τώρα ανέφικτο ή το ανώριμο κατ’ άλλους του χρόνου, αφού ο λαός δεν παίρνει από μόνος του την εξουσία, ψηφίζουμε αριστερά γιατί εκεί δικαιώνουμε ένα κομμάτι από το αίμα και το όνειρο των δικών μας ανθρώπων και το ενώνουμε με το δικό μας όνειρο;
Δεν ξέρω αν οι σκέψεις μου έχουν μια βάση ή στερούνται ιδεολογικού υπόβαθρου, ξέρω με βεβαιότητα πως είμαστε οι νάνοι της ιστορίας και πως η Χιονάτη θέλει ηλεκτροσόκ κι όχι φιλιά.
Το Πειραχτήρι …