Η προσέλευση των 27 ηγετών της Ευρωπαϊκής Ένωσης στη σύνοδο κορυφής στις Βρυξέλλες με τις μάσκες στα πρόσωπα είχε αναμφίβολα στοιχεία θεατρικής σκηνοθεσίας.
Έχουμε την υποψία ότι οι μάσκες βγήκαν όταν πέρασε η ώρα της τελετουργικής φωτογράφησης για τις ανάγκες του «παιδαγωγικού» μηνύματος προς τις ευρωπαϊκές κοινωνίες ότι ο κίνδυνος δεν πέρασε, η πανδημία είναι ακόμη εδώ.
Μακάρι να πέσουν και οι άλλες μάσκες, της υποκρισίας, στον μαραθώνιο διαπραγμάτευσης για το Ταμείο Ανάκαμψης που ξεκίνησε χθες Παρασκευή, πιθανό να συνεχιστεί μέχρι την Κυριακή και εξίσου πιθανό να έχει δεύτερο γύρο, με νέα σύνοδο στο τέλος του μήνα.
Η αντίδραση της Ε.Ε. στην κρίση του κορονοϊού κινήθηκε στα όρια του αυτονόητου, έστω και με καθυστέρηση. Ορθά η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα άνοιξε τους κρουνούς της ρευστότητας, ορθά η Ευρωπαϊκή Επιτροπή έβαλε στον πάγο το Σύμφωνο Σταθερότητας και τους ανόητους κανόνες του, ορθά οι κυβερνήσεις άνοιξαν τα κρατικά θησαυροφυλάκια, αύξησαν τις δημόσιες δαπάνες και ανέλαβαν το ρίσκο μιας σημαντικής αύξησης του δημόσιου χρέους.
Και το ίδιο σωστά το μέτωπο των χωρών του Νότου αρχικά, ο γαλλογερμανικός άξονας στη συνέχεια και τελικά η ίδια η Ευρωπαϊκή Επιτροπή πρότειναν το κοινό Ταμείο Ανάκαμψης των 750 δισ. ευρώ, που σπάει το ταμπού της αμοιβαιοποίησης του χρέους.
Οι ηγέτες της Ε.Ε έδωσαν προς στιγμήν την εντύπωση ότι έχουν πάρει το μάθημα της δεκαετούς κρίσης χρέους, στη διάρκεια της οποίας κρύφτηκαν πίσω από εξιλαστήρια θύματα, με κυριότερο την Ελλάδα.
Η γερμανική ηγεσία και η καγκελάριος Μέρκελ προσωπικά, ως συνδετικός κρίκος των δυο κρίσεων, προφανώς δεν αισθάνονται καλά που πρέπει να πείσουν τους καλύτερους «μαθητές» τους σε υποκρισία, αναλγησία, έλλειψη αλληλεγγύης και αποικιοκρατική αντίληψη: την Ολλανδία και τους συμμάχους της στο «μέτωπο της λιτότητας». Ό,τι έσπειραν την προηγούμενη δεκαετία, το θερίζουν τώρα.
Μόνο που αυτή τη φορά 500 εκατομμύρια Ευρωπαίοι δεν είναι απλοί παρατηρητές του μνημονιακού βασανισμού της Ελλάδας και δυο-τριών ακόμη «προβληματικών» χωρών. Είναι υποψήφια θύματα μιας χωρίς προηγούμενο ύφεσης, με απρόβλεπτες κοινωνικές συνέπειες. Και η αντίδρασή τους σε ένα ατελέσφορο παζάρι των ηγετών μπορεί να είναι σαρωτική.
Πηγή : ΕΦ.ΣΥΝ.