Περιβαλλοντική Οργάνωση Παιδιών

Γεια σας. Είμαι η Σούζαν Σουζούκι και μιλώ αντιπροσωπεύοντας την ΑΚΟ, την Περιβαλλοντική Οργάνωση Παιδιών. Είμαστε μια ομάδα δωδεκάχρονων και δεκατριάχρονων που προσπαθούν να κάνουν τη διαφορά. Μαζέψαμε μόνοι μας τα λεφτά για να έρθουμε εδώ, διανύοντας μια απόσταση πέντε χιλιάδων μιλίων, για να πούμε σε εσάς τους ενήλικες ότι πρέπει να αλλάξετε τον τρόπο που ενεργείτε. Δεν ανεβαίνω σε τούτο τον άμβωνα έχοντας κρυμμένα σχέδια, αλλά μάχομαι για το μέλλον μου. Το να χάσεις το μέλλον σου δεν είναι σαν να χάνεις τις εκλογές ή κάποιες βαθμίδες στο χρηματιστήριο. Μιλώ για τα απιδιά που πεινούν στον κόσμο , που κλαίνε μα κανείς δεν τα ακούει. Μιλώ για τα αμέτρητα ζώα που αφανίζονται σε όλο τον πλανήτη, γιατί δεν έχουν που να καταφύγουν. Τώρα φοβάμαι να βγω στον ήλιο εξαιτίας της τρύπας του όζοντος. Φοβάμαι να αναπνεύσω τον αέρα γιατί δεν γνωρίζω τα χημικά που περιέχει. Συνήθιζα να πηγαίνω για ψάρεμα με τον πατέρα μου στο Βανκούβερ, όπου μένω, μέχρι που, πριν λίγα χρόνια βρήκαμε ένα ψάρι γεμάτο καρκίνους. Και τώρα ακούμε για ζώα και φυτά που αφανίζονται, καθημερινά, για πάντα. Στη ζωή μου ονειρεύτηκα να δω μεγάλα κοπάδια άγριων ζώων, ζούγκλες και τροπικά δάση, γεμάτα πουλιά και πεταλούδες. Τώρα αναρωτιέμαι: θα υπάρχει οτιδήποτε τέτοιο για να δουν τα παιδιά μου; Εσείς χρειάστηκε να ανησυχήσετε για αυτά τα πράγματα όταν βρισκόσασταν στην ηλικία μου;

Όλα αυτά συμβαίνουν ακριβώς εμπρός στα μάτια μας, κι ωστόσο ενεργούμε σαν να έχουμε διαθέσιμο απέραντο χρόνο και κάθε εναλλακτική λύση. Είμαι μονάχα ένα παιδί και δεν διαθέτω τις εναλλακτικές λύσεις. Ωστόσο, θέλω να συνειδητοποιήσετε ότι ούτε εσείς τις διαθέτετε. Δεν ξέρετε πώς να επιδιορθώσετε την τρύπα του όζοντος, δεν ξέρετε πώς να ξαναφέρετε σολομούς σε νερά νεκρά, δεν ξέρετε πώς να επαναφέρετε στον κόσμο ζωικά είδη εκλείψαντα. Ούτε ξέρετε πώς να ξαναφυτρώσει το δάσος εκεί που τώρα υπάρχει έρημος. Αν δεν ξέρετε πώς να τα επιδιορθώσετε, παρακαλώ μην τα χαλάτε.

Εδώ μπορεί να είστε απεσταλμένοι των κυβερνήσεων σας, επιχειρηματίες, οργανωτές, δημοσιογράφοι ή πολιτικοί. Αλλά είναι αλήθεια πως οι μητέρες και οι πατέρες σας, οι αδερφοί και οι αδερφές σας, οι θειες και οι θείοι σας και όλοι εσείς είστε κάποιου παιδιά. Είμαι μονάχα παιδί κι ωστόσο ξέρω πως είμαστε όλοι μέλη μιας οικογένειας, μιας οικογένειας με πέντε εκατομμύρια μέλη, στην πραγματικότητα με τριάντα εκατομμύρια είδη ως μέλη και τα σύνορα και οι κυβερνήσεις ποτέ δεν θα το αλλάξουν αυτό. Είμαι μονάχα παιδί, κι ωστόσο ξέρω πως πλέουμε όλοι στο ίδιο καράβι και θα έπρεπε να ενεργήσουμε ως ένας ενιαίος κόσμος, συγκεντρωμένος σε ένα σκοπό. Ο θυμός δεν με τυφλώνει ούτε με εμποδίζει ο φόβος να πω στον κόσμο πως αισθάνομαι. Στη χώρα μου δημιουργούμε τόσα απορρίμματα… Αγοράζουμε και πετάμε, αγοράζουμε και πετάμε….. Κι ωστόσο οι βόρειες χώρες δεν θα μοιραστούν τίποτα με τις φτωχές. Αν και έχουμε περισσότερα από αρκετά, φοβόμαστε να μοιραστούμε, φοβόμαστε να χαλαρώσουμε την προσκόλληση μας στον πλούτο μας. Στον Καναδά ζούμε μια προνομιούχα ζωή, με πληθώρα τροφών, νερού και καταλυμάτων. Έχουμε ρολόγια, ποδήλατα, υπολογιστές και τηλεοράσεις… Θα μπορούσα να απαριθμώ το τι έχουμε για μέρες.

Πριν ένα διήμερο εδώ στη Βραζιλία σοκαριστήκαμε όταν συναναστραφήκαμε για λίγο με μερικά παιδιά που ζούσαν στο δρόμο. Ένα από αυτά μας είπε το ακόλουθο: «Μακάρι να ήμουν πλούσιος. Θα έδινα σε όλα τα παιδιά του δρόμου φαγητό, ρούχα, φάρμακα, κατάλυμα και στοργή». Αν ένα παιδί που ζει στους δρόμους, που δεν έχει τίποτα, θέλει να μοιραστεί, γιατί είμαστε εμείς που έχουμε τα πάντα τόσο πλεονέκτες; Δ εν μπορώ να βγάλω από το μυαλό μου τη διαπίστωση ότι αυτά είναι παιδιά της ηλικίας μου, ότι το που γεννιόμαστε κάνει τέτοια διαφορά, ότι θα μπορούσα να είμαι εγώ ένα απ’ τα παιδιά που ζει στις τενεκεδουπόλεις του Ρίο. Θα μπορούσα να είμαι ένα παιδί, που λιμοκτονεί στη Σομαλία, ένα θύμα πολέμου στη Μέση Ανατολή, ένα ζητιανάκι της Ινδίας.

Είμαι μονάχα ένα παιδί κι ωστόσο ξέρω πως αν όλα τα χρήματα που ξοδεύονται στον πόλεμο ξοδεύονταν στην εύρεση περιβαλλοντολογικών λύσεων, στον τερματισμό της ένδειας και στη δημιουργία πραγματικών ειρηνευτικών συμφωνιών, α, τι όμορφος που 8α ήταν τότε ο κόσμος! Σ το σχολείο , ακόμα και στο νηπιαγωγείο, μας διδάσκετε πώς να συμπεριφερόμαστε στη ζωή. Μας διδάσκετε να μην μαλώνουμε, να τα βρίσκουμε μεταξύ μας, να σεβόμαστε τους άλλους, να καθαρίζουμε ότι έχουμε λερώσει, να μην πονάμε άλλα πλάσματα, να μοιραζόμαστε, να μην είμαστε πλεονέκτες.

Τότε γιατί πάτε και κάνετε αυτά που μας λέτε να μην κάνουμε; Μην ξεχνάτε γιατί παίρνετε μέρος σε αυτές τις διασκέψεις, για ποιόν το κάνετε… Είμαστε τα δικά σας παιδιά. Εσείς αποφασίζετε σε τι κόσμο θα μεγαλώσουμε. Θα πρέπει οι γονείς να είναι σε θέση να παρηγορήσουν τα παιδιά τους λέγοντας: « Όλα θα πάνε καλά. Δεν είναι το τέλος του κόσμου. Και κάνουμε ότι μπορούμε». Αλλά δεν νομίζω ότι μπορείτε να μας το πείτε πια αυτό. Βρισκόμαστε καν στη λίστα των προτεραιοτήτων σας; Ο πατέρας μου πάντα λέει: «Είσαι ότι κάνεις. Όχι ότι λες». Λοιπόν, αυτά που κάνετε με κάνουν να κλαίω τη νύχτα. Δεν σταματάτε να ισχυρίζεστε ότι μας αγαπάτε αλλά θα σας θέσω μια πρόκληση: Ταιριάξτε Λόγια με Έργα.

Ευχαριστώ.