Από τότε που άρχισα να σπουδάζω τα οικονομικά και να διαβάζω την ελληνική πολιτική πραγματικότητα (1973) εκτός των μεγάλων αρχηγών και τιμονιέρηδων που εμφανίζονταν κυρίως στα μπαλκόνια τις προεκλογικές κυρίως περιόδους ως σωτήρες του έθνους και αφού κέρδιζαν με τα γνωστά καλπονοθευτηκά τους συστήματα τις εκλογές, ξεπηδούσαν κάτι υπουργοί τους, των οικονομικών και της οικονομίας γενικότερα, μοσχαναθρεμμένοι στα μεγαλύτερα οικονομικά πανεπιστήμια του κόσμου με πτυχία και χαρτιά όσο το μήκος του Πηνειού, και αντί να στρωθούν στη δουλειά που τόσο καλά διδάχτηκαν να κάνουν, προσπαθούσαν να πείσουν τους πολίτες και τους ψηφοφόρους τους ότι, για να μην αδικούνται οικονομικά, αρκούσε να δεχτούν να αδικηθεί … η νοημοσύνη τους!
Όλοι αυτοί, λοιπόν, όλα αυτά τα χρόνια απέτυχαν να ελέγξουν τα έσοδα, απέτυχαν να εντοπίσουν τη φοροδιαφυγή, απέτυχαν να περιορίσουν τις δημόσιες δαπάνες, απέτυχαν στις βασικές οικονομικές τους επιλογές, προεκλογικές και μη, υπεσχημένες και μη. Και αντί να το ομολογήσουν δημόσια, επικαλούνταν και συνεχίζουν να επικαλούνται αιτίες της αποτυχίας τους όπως σήμερα την αρνητική διεθνή εμπειρία, η οποία δεν συνδέεται με τη συγκεκριμένη αποτυχία. Αλλά δεν αρκούσε η άρνηση να ομολογήσουν την αποτυχία τους οι αθεόφοβοι, προχωρούσαν και προχωρούν και σήμερα στον εύκολο στόχο, τους μικροεπαγγελματίες τους μισθωτούς και τους συνταξιούχους, οι οποίοι καλούνταν και καλούνται για ακόμα μια φορά να σηκώσουν βάρη που δεν τους ανήκουν … με μέτρα που διαιωνίζουν την αδικία, χωρίζοντας τους Έλληνες σε κουτούς φορολογούμενους και έξυπνους φοροφυγάδες, πλήττοντας τους ασθενέστερους και ευνοώντας τους έχοντες, αυτούς που γνωρίζουν καλά τους δρόμους της φοροδιαφυγής. Και μόλις φάνε και αυτούς τους φόρους, τι θα κάνουν ύστερα; Θα βάλουν κι άλλους;
Τι πρέπει να γίνει; Να πεταχτούν στο καλάθι όλοι οι φορολογικοί νόμοι και να αλλάξει ριζικά το άθλιο φορολογικό σύστημα, με στόχο να προσαρμοστεί στη συνταγματική επιταγή του όλοι είναι ίσοι και έχουν ίσα δικαιώματα και να αποκατασταθεί, επιτέλους, η φορολογική δικαιοσύνη σ’ αυτή τη χώρα. Να τρία μέτρα για ίση φορολογική μεταχείριση όλων των πολιτών:
1 Φορολόγηση όλων των εισοδημάτων είτε αποκτώνται από εργασία είτε από άλλη πηγή (μετοχές, καταθέσεις, ενοίκια κ.λπ.) με μια ενιαία φορολογική κλίμακα, η οποία όμως θα έχει προοδευτικότητα, δηλαδή να μην περιορίζεται σε δυο-τρεις φορολογικούς συντελεστές και που θα αυξάνει τους φόρους όσο υψηλότερα είναι τα εισοδήματα.
2 Μείωση της έμμεσης φορολογίας, πηγή άδικης επιβάρυνσης όλων ανεξαιρέτως των πολιτών και ανεξαρτήτως του ύψους των εισοδημάτων τους. Σήμερα το 60% των φόρων καλύπτεται από την έμμεση φορολογία, έναντι ποσοστού μόλις 40% που αποτελούν τους άμεσους φόρους. Μόνον η αντιστροφή της σχέσης αυτής μπορεί να ανατρέψει και το άδικο του φορολογικού συστήματος.
3 Μέτρα για την πάταξη της φοροδιαφυγής. Ξεκινώντας από το πιο απλό: τους φορολογικούς ελέγχους σε μόνιμη βάση. Αλλά και προχωρώντας στην ενεργοποίηση δικλίδων ασφαλείας, που δεν θα επιτρέπουν τη φοροαπάτη, τη φοροκλοπή και τη φοροδιαφυγή από τον πιο μικρό μέχρι και τον πιο μεγάλο επιχειρηματία.
Γράφει, λοιπόν, σήμερα ο ΣΤΑΘΗΣ Σ. 30.VIII.2008 στην ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ για μια τελετή στη αρχαιότητα τη «βουφόνια» … μια γιορτή πανάρχαιη που όμως γιορταζόταν ακόμα στην Αθήνα των ελληνιστικών χρόνων, … Έπαιρναν λοιπόν κάποια μέρα του μήνα … τρία βόδια και τα ανέβαζαν χαράματα στις παρυφές της Ακρόπολης, σε ένα μικρό σπήλαιο –ιερό … Εκεί άπλωναν στον βωμό στάρι και βρώμη κι όποιο βόδι πλησίαζε πρώτο για να φάει (κερδίζοντας έτσι μια κλήρωση θανάτου -είχε αδυναμία στις κληρώσεις η Δημοκρατία) πεταγόταν καταπάνω του ένας ιερέας με έναν πέλεκυ και κράαατς του άνοιγε το κεφάλι. Αμέσως μετά, από ένα μονοπάτι που είχαν φροντίσει να κρατήσουν ανοιχτό από πιστούς κι άλλα εμπόδια, ο αιματοβαμμένος ιερέας έφευγε δρομαίως, φυσέκι, κι εξαφανιζόταν. … Οι υπόλοιποι ιερείς προχωρούσαν αμέσως στη σύλληψη του πέλεκυ, τον οποίον δίκαζαν αυθωρεί και παραχρήμα για φόνο, τον ανακήρυσσαν ένοχο με συνοπτικές διαδικασίες, του επέβαλλαν την ποινή της εξορίας (επειδή το βόδι δεν είχε αποδεδειγμένους εξ αίματος συγγενείς ώστε να ζητήσουν αποζημίωση). Αμέσως μετά παρέδιδαν (πάντα τον πέλεκυ) σε δύο εφήβους, παπαδάκια, οι οποίοι έσπευδαν να πετάξουν τον πέλεκυ στη θάλασσα, στα ανοιχτά του Φαλήρου, ώστε να καθαρθεί η πόλη απ’ το μίασμα του φόνου. Ταυτοχρόνως θυσίαζαν τα εντόσθια του αδικοχαμένου βοδιού στους θεούς, έτρωγαν οι ίδιοι τα κοψίδια, τράβαγαν και μία μετρημένη κι ευπρεπή κρασοκατάνυξη -είχε ανέβει στο μεταξύ και ο ήλιος ψηλά στον ουρανό- και κατέβαιναν εύχαρεις κι ευχαριστημένοι άπαντες απ’ την Ακρόπολη, … και ούτε γάτα ούτε ζημιά, αν εξαιρέσει κανείς το ένα βόδι λιγότερο»
Για άλλο λόγο κάνει αυτή την αναφορά ο ΣΤΑΘΗΣ, αλλά αν τοποθετήσετε στη θέση του σφαγέα του βοδιού τον εκάστοτε υπουργό των οικονομικών, στη θέση των υπόλοιπων ιερέων της κρασοκατάνυξης μετά βοδιού την κυβέρνηση και την πλουτοκρατία και στη θέση του βοδιού τον φορολογούμενο εαυτό σας, πως σας φαίνεται ;;; Όσο για τη θέση του πέλεκυ, η διεθνής συγκυρία πάει γάντι !
Από ανθρώπους – πολιτικούς κατά κύριο επάγγελμα – που προσπαθούν – αφανείς, όντες – να μας είναι, όπως οι ίδιοι λένε, χρήσιμοι παρά ευχάριστοι, χορτάσαμε … ίση φορολογική μεταχείριση όλων των πολιτών απαιτούμε.