Τα καλοκαίρια όταν φουντώνουν οι ζέστες και δε σε χωράει ο τόπος, κατεβαίνω στο υπόγειο. Το σπίτι είναι παλιό, παραδοσιακό, το πιο παλιό του δωμάτιο χρονολογείται από τα τέλη του δέκατου όγδοου αιώνα και οι πέτρινοι τοίχοι του έχουν πλάτος ένα μέτρο. Το υπόγειο ήταν ο χώρος που φιλοξενούσε τα ζώα, τις ζωοτροφές κ.λ.π. αλλά χρησιμοποιούνταν και για διάφορες δουλειές όπως το αρμάθιασμα του καπνού.
Κατεβαίνοντας την εσωτερική ξύλινη σκάλα που σε οδηγεί σε αυτό, από το δεύτερο κιόλας σκαλοπάτι νοιώθεις μια δροσιά στα πόδια, σαν να μπαίνεις βήμα – βήμα σε πισίνα κι όμως παραμένεις στεγνός…
Μέσα σ΄ ένα τεράστιο δωμάτιο υπάρχουν ένα σωρό ετερόκλητα πράγματα από άλλα χρόνια, από αυτά που λες «δεν τα πετάω, μπορεί κάποτε να χρειαστούν», και τα κρατήσαμε κι αποτελούν την επίπλωση και τη διακόσμηση αυτού του χώρου. Γενικά η φάση είναι undergrοund.
Ας δούμε λοιπόν τι υπάρχει εδώ μέσα…
Ένα διπλό σιδερένιο κρεβάτι που πάνω στο στρώμα του κράτησε την κούραση, τη νωχέλεια και την ηδονή κορμιών που κάποια από αυτά δεν υπάρχουν πια και κάτω από τα μαξιλάρια του μπορεί να υπάρχει ακόμα ένα μαραμένο όνειρο.
Δυο καναπέδες με ξεβαμμένα τα χρώματα των υφασμάτων τους και χαρακωμένο το ξύλο στα μπράτσα τους, μια μεγάλη φερ- φορζέ πολυθρόνα που έχασε το δρόμο για τον κήπο ή το μπαλκόνι της.
Ένας διώροφος πάγκος από μελαμίνη να μου θυμίζει το παλιό μου μαγαζάκι και την άδοξη καριέρα μου σαν ελεύθερος επαγγελματίας.
Το δάπεδο είναι στρωμένο από άκρη σε άκρη με μια ελαφρά φθαρμένη γκρι μοκέτα που απορροφά τα βήματά σου και κάνει πιο μυστηριακή την ατμόσφαιρα σε συνδυασμό με το γλυκό φως που μπαίνει από το μικρό παράθυρο που βλέπει στον κήπο.
Οι δυο από τους τέσσερεις τοίχους είναι καλυμμένοι με παλιές κουρτίνες προσδίδοντας στο χώρο μια θεατρική υπόσταση ενώ οι άλλοι δύο φιλοξενούν διάφορα κάδρα, ένα με ραγισμένο το γυαλί του, ένα άλλο τεράστιο με πλατιά κορνίζα δείχνει έναν Γάλλο της εποχής της Αντουανέτας να γράφει σκεφτικός στο γραφείο του, ενώ στον τελευταίο τοίχο, δίπλα στο κρεββάτι ένα πανό με τον Βιτρούβιο άντρα του Ντα Βίντσι με τα χέρια και τα πόδια ανοιχτά μοιάζει να περηφανεύεται για τις θαυμάσιες αναλογίες του ενώ ταυτόχρονα με το σώμα του, σου βάζει τα όρια του.
Τα μεσημέρια πάω κι αράζω στο σιδερένιο κρεβάτι. Ευτυχώς το στρώμα του είχε ανανεωθεί τα τελευταία χρόνια κι έτσι δεν διαμαρτύρεται με τριγμούς, αντίθετα σε υποδέχεται ευγενικά σαν να σου λέει «είμαι όλο δικό σου».
Με το που ξαπλώνω βλέπω την τεράστια γρεντιά που διασχίζει το ταβάνι πέρα ως πέρα και κρατά το πάνω σπίτι. Το σώμα της στιβαρό και υγιές φωνάζει πως είναι απέθαντη και κυριαρχεί ανάμεσα στις άλλες σανίδες του εμπορίου με τις οποίες είναι επενδυμένο το ταβάνι. Βλέπω τους ρόζους τους και με τη φαντασία μου τους δίνω σχήματα και μορφές. Η δροσιά και το αεράκι που μπαίνει από το ανοιχτό παράθυρο με γυρνά στα παιδικά χρόνια, σε ένα άλλο χωριό, της γιαγιάς μου και ξάφνου μυρίζει φρεσκοκομμένο καρπούζι και πελτές ντομάτας.
Τα τζιτζίκια ακούγονται απόμακρα λες κι είναι από κάποια παλιά ηχογράφηση, σε πλάκα γραμμοφώνου και το βιβλίο πέφτει απ΄ τα χέρια καθώς βαραίνουν τα βλέφαρα.
Το βράδυ από το ίδιο παράθυρο, πάνω από το προσκέφαλό μου, βλέπω ένα κομμάτι του ουρανού με τα άπειρα άστρα της καλοκαιρινής νύχτας.
Και τότε το παραθυράκι γίνεται η σχισμή ενός κουμπαρά και τ ΄άστρα ένα- ένα έρχονται και πέφτουν μέσα σαν ασημένια τάλιρα… Κι εγώ δεν προλαβαίνω ποτέ να κάνω μια ευχή προτού πέσει το άστρο κι ακουστεί εκείνο το γκλιννν που κάνει το νόμισμα καθώς χτυπά στον πάτο του κουμπαρά… Αλλά καλύτερα να έχω την προσδοκία πως κάποτε θα προλάβω παρά τη βεβαιότητα του ανεκπλήρωτου…
Έξω τα δυο σφεντάμια συνομιλούν με το μικρό έλατο. Το αεράκι, έτσι όπως περνά μέσα από τα φλύαρα φύλλα κάνει τον ήχο της φουσκοθαλασσιάς και απορείς πώς γίνεται χωρίς να βλέπεις θάλασσα να ακούς να σκάει το κύμα…
Ο σκύλος μας ο Βίκτωρας έρχεται και ξαπλώνει έξω από το παράθυρο. Η ανάσα του βαριά αποσυντονίζει την αναπνοή μου και τα σκυλίσια του όνειρα μπερδεύονται με τα δικά μου κάτω από το μαξιλάρι.
Θα μας ξυπνήσουν κοκόρια, δεκαοχτούρες και οι δυο τσαλαπετεινοί μας και θα ξέρουμε πως αυτό που ζούμε δεν είναι όνειρο καλοκαιρινής νύχτας…