Πριν από ένα μήνα ο οίκος Dior ανακοίνωνε μέσω της ιστοσελίδας του ότι η επόμενη παρουσίαση της κολεξιόν του θα γινόταν στην Αθήνα. Τότε οργίαζαν οι φήμες πως λέγοντας Αθήνα, εννοεί την Ακρόπολη, αλλά το στιβαρό Υπουργείο Πολιτισμού – βλέπε Μενδώνη, βλέπε Μητσοτάκη – έσπευσε να μας καθησυχάσει και να μας διαβεβαιώσει πως δεν γνωρίζει τίποτα, πως ο οίκος Dior πηγαινοέρχεται στην Αθήνα και επισκέπτεται αρχαιολογικούς χώρους και πως κανένα αίτημα για παραχώρηση της Ακρόπολης στον οίκο δεν έχει κατατεθεί και εν τέλει πως δεν είναι αυτό που νομίζουμε. Το Υπουργείο Πολιτισμού, δηλαδή, δεν γνώριζε τίποτε για το «φόνο». Ένα μήνα αργότερα μαθαίνουμε ότι μάλλον σχεδίαζε και πως να τον … «διαπράξει».
Να θυμίσω εδώ ότι τέσσερα χρόνια πριν, το 2017, ο οίκος Cucci έλαβε αρνητική απάντηση από το Κεντρικό Αρχαιολογικό Συμβούλιο για την παραχώρηση της Ακρόπολης προκειμένου να κάνει κινηματογράφηση μόδας, αλλά σήμερα, το 2021, ο οίκος Dior «σπάει το νήμα» και τερματίζει πρώτος στο Βράχο με τα μοντέλα του και με σκηνικό ντεκόρ τον Παρθενώνα, προκειμένου να αναβιώσει την ανάλογη φωτογράφιση που είχε κάνει το 1951. Μήπως για τα μοντέλα του Dior, τσιμεντόστρωσαν την Ακρόπολη;
Και φυσικά, όχι μόνο στην Ακρόπολη… αλλά και στο Ηρώδειο, στην Αρχαία Αγορά, στον ναό του Ποσειδώνα στο Σούνιο και στον ναό του Διός στη Νεμέα για να καταλήξουν σε πανηγυρικό ντεφιλέ στο Καλλιμάρμαρο στις 17 Ιούνη.
Δηλαδή, όλα θα γίνουν περίπου όπως ο διάσημος οίκος μόδας αποφάσισε και προανήγγειλε στην ιστοσελίδα του αν και το Υπουργείο Πολιτισμού έλεγε πως δεν γνωρίζει τίποτα.
Οι δικαιολογίες ότι τα μνημεία θα διαφημιστούν αν δεν ήταν τραγικές και επικίνδυνες θα ήταν απλώς αστείες. Στην πραγματικότητα στην κυβέρνηση, στο Υπουργείο Πολιτισμού και δυστυχώς στο Κεντρικό Αρχαιολογικό Συμβούλιο εφαρμόζουν επί των μνημείων μια κυνικά αγοραία λογική πασπαλισμένη με μπόλικο νεοαποικιακό πνεύμα και αρκετό αρχοντοχωριατισμό.
«Οι επιδείξεις και οι φωτογραφίσεις μόδας επί των μνημείων – γράφει η Δήμητρα Μυραλλά – (και όχι με φόντο αυτά, όπως εμφατικά και με νόημα δήλωνε η υπουργός Πολιτισμού προ ημερών σε τηλεοπτική συνέντευξή της) είναι του ιδίου πνεύματος με τους χορούς και τα όργανα στα αεροδρόμια κατά την υποδοχή των τουριστών. Τίποτα λιγότερο, αλλά και πολλά περισσότερα.
Και τα περισσότερα είναι ο κατάφωρος υποβιβασμός των υλικών ιστορικών τεκμηρίων του ανθρώπινου πνεύματος με πρακτικές χυδαίου μάρκετινγκ που θα ταίριαζαν σε μία επιχείρηση που πουλάει οδοντόπαστες, αλλά όχι σε ένα κράτος που διαχειρίζεται μνημεία. Αν δεχθούμε ότι προκειμένου για την παραχώρηση της Ακρόπολης στον οίκο Cucci η πολιτεία είχε ένα «ισχυρό» επιχείρημα υπέρ του οίκου, δηλαδή τη χορηγία των 2 εκ. από πλευράς της εταιρείας, ωστόσο η απάντηση του ΚΑΣ ήταν αρνητική, τότε για την περίπτωση του οίκου Dior δεν υπάρχει ούτε καν αυτό.
Η παραχώρηση του μνημείου με το δέλεαρ της υψηλής χορηγίας θα ήταν εξίσου ηθικά μη αποδεκτή και βαθιά δουλική, ως ένας άλλος τρόπος εμπορευματοποίησης, συγκεκαλυμμένος και γι’ αυτό ύπουλος, ωστόσο θα ήταν σύμφωνη και συνεπής με αστικές κυβερνήσεις που υποκλίνονται στην ελεύθερη αγορά και στην αγοραία εκμετάλλευση της Πολιτιστικής Κληρονομιάς.
Ωστόσο, η παραχώρηση χωρίς καν το υποτιθέμενο δέλεαρ της χορηγίας συνιστά πρωτοφανή λιγούρικο αρχοντοχωριατισμό, ο οποίος όμως συνάδει απολύτως με τις τσιμεντοστρώσεις στο Βράχο της Ακρόπολης. Προφανώς οι διαστρώσεις δεν έγιναν για να ανέβουν τα μοντέλα του Dior, έγιναν όμως για να υποδεχθούν μαζικό τουρισμό, αυτόν κυρίως που ξεχύνεται για λίγες ώρες από τα κρουαζιερόπλοια, οπότε κατά εκατοντάδες πρέπει να προλάβουν να ανέβουν στην Ακρόπολη. Πρόκειται δηλαδή για πλήρη αντιστροφή, όπου το μνημείο συμμορφώνεται στις τουριστικές ροές και όχι οι ροές στις αντοχές του μνημείου, όπου το μνημείο εργαλειοποιείται από τις διαφημιστικές ανάγκες των εταιρειών και ας ισχυρίζονται το ανάποδο.
Στην προκειμένη περίπτωση και αφού υπάρχει το προηγούμενο του οίκου Dior, άραγε με ποιό ακριβώς επιχείρημα το Κεντρικό Αρχαιολογικό Συμβούλιο θα αρνηθεί την παραχώρηση αυτών των μνημείων και βέβαια της Ακρόπολης ή και άλλων σε διάσημη εταιρεία αναψυκτικών, σε διάσημη εταιρεία οδοντόπαστας, σε διάσημη εταιρεία παπουτσιών, σε διάσημη εταιρεία ελαστικών για αυτοκίνητα; Το ίδιο το ούτως ή άλλως έωλο και ανυπόστατο επιχείρημα περί διαφήμισης των μνημείων καταλήγει να μετατρέπει τα μνημεία σε άθλιες διαφημιστικές ταπετσαρίες φιλόδοξων διαφημιστών και άπληστων εταιρειών.
Βέβαια γνωρίζουμε ότι τα ανεξάρτητα Συμβούλια, πλην όμως διορισμένα από τις πολιτικές ηγεσίες, μπορεί να έχουν καλές προθέσεις, αλλά και οι προθέσεις κινούνται εντός των επιτρεπόμενων ορίων. Γνωρίζουμε, επίσης, ότι ένα αστικό σύστημα που παρακμάζει γίνεται πιο επιθετικό ή γίνεται επιθετικό ακριβώς επειδή παρακμάζει.
Όταν το 2005 η εταιρεία «Φίλιπς» έπαιρνε άδεια να χρησιμοποιήσει την Ακρόπολη για διαφημιστικούς σκοπούς επειδή πούλησε τους λαμπτήρες φωτισμού του Βράχου και των μνημείων επί του Βράχου σε καλύτερη τιμή και ταυτόχρονα παρατηρούσαμε το κεφάλαιο να μετατρέπεται σε χορηγικό και να εισβάλλει με διάφορους τρόπους στον πολιτισμό, γνωρίζαμε ότι η Ακρόπολη δεν θα τη γλίτωνε και όχι μόνο η Ακρόπολη. Και δεν τη γλίτωσε. Το ίδρυμα Ωνάση έβαλε το όνομα του στο μνημείο. Τώρα ο οίκος Dior θα βάλει τα μοντέλα του. Κι έπεται συνέχεια…»