Συγκλόνισε η δολοφονία του 19χρονου Αλκη Καμπανού. Ακόμη και τη «χοντρόπετση» κοινωνία του επαγγελματικού αθλητισμού που είχε αναπτύξει μια ιδιότυπη απάθεια απέναντι σε αλλεπάλληλα κρούσματα βίας και χαμένες ανθρώπινες ζωές, φροντίζοντας κάθε φορά να ανακαλύπτει «άλλοθι».
Τα «άλλοθι» του χθες -όπως το κάγκελο της κερκίδας στο οποίο προσέκρουσε η φωτοβολίδα πριν καρφωθεί στον λαιμό του Μπλιώνα, το ραντεβού οπαδών και το «τι το ‘θελε να πάει εκεί ο Φιλόπουλος», το αυτοκίνητο που… έτυχε να περνά όταν ο Νάσος διέσχιζε έντρομος τον δρόμο, ο πανικός της γυναίκας οδηγού που με το αυτοκίνητό της πέρασε πάνω από τον Τόσκο- στέρεψαν.

Σήμερα, όσο κι αν έψαξαν, δεν μπόρεσαν να «φτιάξουν» άλλοθι. Ηταν μια ωμή, απόλυτα ηθελημένη δολοφονική πράξη. Τρομακτική σαν την όψη του μαχαιριού «καραμπίτ» που έκοψε το νήμα της ζωής σε ένα νέο παιδί.
Συνδεσμίτες, παράγοντες των ομάδων, οπαδικός αθλητικός Τύπος είδαν κατάφατσα το τέρας που οι ίδιοι εξέθρεψαν να τους δείχνει το χειρότερο πρόσωπό του. Λίγοι ήταν εκείνοι που στο παρελθόν είχαν επιχειρήσει να το αντιμετωπίσουν.
Ο Ντέμης Νικολαΐδης ως πρόεδρος της ΑΕΚ κατέληξε να μοιάζει με Δον Κιχώτη. Ο Γιώργος Ορφανός ως υφυπουργός Αθλητισμού μετέτρεψε το αδίκημα της αθλητικής βίας σε ιδιώνυμο, αλλά πολύ γρήγορα η τότε κυβέρνηση της Ν.Δ. και ο διάδοχός του Γιάννης Ιωαννίδης τον «άδειασαν».
Αστυνομικοί διευθυντές που προσπάθησαν να «καθαρίσουν» τις περιοχές τους, όπως ο Αθηναγόρας Παζαρλής στη Θεσσαλονίκη, οδηγήθηκαν σε πρόωρη συνταξιοδότηση. Κανείς δεν μπόρεσε να τα βάλει με τους «οπαδικούς στρατούς» – εργαλεία των μεγάλων ΠΑΕ και των ιδιοκτητών τους.
Οι ιδιοκτήτες των ομάδων, «κεφάλαια» του επιχειρηματικού κόσμου, με απλωμένα τα δίχτυα τους στους κρίσιμους τομείς ελέγχου του χρήματος και της πολιτικής, χρειάζονται και χειρίζονται τους στρατούς τους όπως κάθε ολιγαρχία τούς υπηκόους της. Αναλώσιμοι οι υπήκοοι, υποστυλώματα της εξουσίας των αφεντικών τους.

Ετεροχρονισμένα, όλοι αυτοί ζητούν συγγνώμη. Υποκριτικά ή μη (το παρελθόν μάς κάνει πολύ δύσπιστους), θα φανεί στην πράξη. Το ίδιο ισχύει και για την (κάθε) κυβέρνηση, που όταν μια ολόκληρη πόλη πενθεί, θυμωμένη και φοβισμένη συνάμα, εκείνη ψάχνει να προσπορίσει επικοινωνιακά οφέλη (εντολή Μητσοτάκη και ανακοίνωση της σύλληψης του δράστη από τον Θεοδωρικάκο).

Μπορεί να χτυπηθεί το τέρας; Η μόνη ελπίδα βρίσκεται στον θυμό που προκαλεί στην κοινωνία ο πόνος των χαροκαμένων γονιών.

Πηγή : ΕΦ.ΣΥΝ.