Από τις θεατρικές παραστάσεις που είδα μέχρι σήμερα, κάποιες μένουν βαθιά χαραγμένες στη μνήμη μου ως οι παραστάσεις των παραστάσεων. Την πρώτη την είδα πριν από χρόνια στο Δημοτικό Ωδείο Λάρισας και ήταν «Ο Μαρξ στο Σόχο» με τον Άγγελο Αντωνόπουλο σε έναν μονόλογο δυόμιση ωρών.
Η δεύτερη ήταν στο κηποθέατρο Αλκαζάρ και ήταν η μουσικοθεατρική παράσταση σε σκηνοθεσία του Θέμη Μουμουλίδη «Ποιος τη ζωή μου» με ερμηνευτές τους : Γρηγόρη Βαλτινό, Αλ. Σακελλαροπούλου, Άρη Λεμπεσόπουλο, Ελ. Μουτάφη και τραγουδιστές τους : Κώστα Μακεδόνα, Γιώτα Νέγκα, Κ. Θωμαΐδη, Άν. Λινάρδου σε μουσική του Μ. Θεοδωράκη.
Και ήρθε χτες η τρίτη παράσταση «Η πόρνη από πάνω», μονόπρακτο και αυτή, με την Κατερίνα Διδασκάλου.
Γράφει η Μαρία-Ευθυμία Γιαννάτου, θεατροπαιδαγωγός : «Η Ερατώ μια κοπέλα από την επαρχία κυνηγάει τ’ όνειρο (της) να φύγει για την Αθήνα για να ξεφύγει από τον οικογενειακό και κοινωνικό ζυγό που την σφίγγει. Παντρεύεται τον Λευτέρη – αστυνομικό – νομίζοντας πως θα βρει τον έρωτα, την αγάπη και το σεβασμό στο πρόσωπό του. Ο Αντώνης Τσιπιανίτης γράφει έναν μονόλογο που ακόμα και δέκα χρόνια μετά – διάρκεια της παράστασης – στέκει περήφανα επίκαιρος πάνω στο θέμα της κακομεταχείρισης του γυναικείου φύλου και της διεφθαρμένης αστυνομοκρατίας».

Εδώ στη Λάρισα στο Κηποθέατρο, ένα θέατρο ανοιχτό, παρέα με το φεγγάρι-νυχάκι, παρέα με το αεράκι που φυσά και σε ανακουφίζει λίγο από τη «ζέστα» της μέρας, η σκηνή του θεάτρου, ο κόσμος, η ηθοποιός. Σίγουρα όνειρο θερινής νυκτός.
Ο χρόνος του θεατρικού έργου διαφέρει σημειωτικά με τον χρόνο της παράστασης. Εκεί δεν υπάρχει πανδημία, εδώ υπάρχει. Αρκετοί, παρά τον εξωτερικό χώρο με το αεράκι να μας φυσά φορούσαμε μάσκες. Ο κοινωνιολογικός, σημασιολογικός δείκτης, όμως, δεν διαφέρει καθόλου με τον σημερινό. Ίδια θέματα επικρατούν και απασχολούν την κοινωνία μας, χωρίς καμία λύση και εξέλιξη. Εξού και η τραγική επικαιρότητα του έργου.

Απολαύσαμε την παράσταση, από την αρχή μέχρι το τέλος…

Οι φωτογραφίες είναι από την ιστοσελίδα της Larssanet.gr