Καταρχήν, έχουμε αέριο και όχι τζάκι.
Δεύτερον, δεν έχω τα παράθυρα που είχα από παιδί, το περβάζι ν’ ακουμπήσεις και παντζούρι ξύλινο.
Τρίτον, έχω μεγαλώσει πια! Αν και μια κούκλα θα την ήθελα κι ας πούνε ότι θέλουνε οι άλλοι.
Τώρα, θέλω εμένα και τριακόσιους άλλους σαν εμένα μέσα στο τσουβάλι.
Βλέπεις, ζυμώθηκα κι εισχώρησα μέσα στα χρόνια σαν τη ζύμη που άπλωσε στα δάχτυλα πολλών ανθρώπων.
Και θέλω ένα κομμάτι να είναι πρόσωπο κι ένα άλλο, εξίσου δυνατό, να ναι συμπαντικό.
Σαν μικροφίλμ η ζωή μας προσπερνά κάθε πρωινό.
Βάλε λοιπόν κάμποσα κιλά μυαλό να στέκεται στη θέση, επίδομα εξ ουρανού για όλους τους φτωχούς μου και όχι κυβερνητικό, υγεία μακριά από γιατρούς και κρατικά της συμφοράς νοσοκομεία, πρόοδο στα παιδιά μου, να ‘χω για φίλο το Χριστό, γιατί εκεί μονάχα ακουμπώ, να ‘μαι απλή, αν θες βάλε και μια γαλοπούλα με κόκκινη κορδέλα, μια τούρτα σοκολάτα…και άντε στο καλό!
Είμαστε πλήθος και μας αρέσει από μια ηλικία και μετά η ήσυχη ζωή με όση αγάπη χτίζει.
