Ψηφίζουν την ιδιωτικοποίηση του νερού…
γράφει η Όλγα Κοτσελίδου
Το έχω ξαναγράψει, αλλά θα συνεχίσω να το γράφω γιατί πια κοντεύει να γίνει πραγματικότητα. Η προσπάθεια ιδιωτικοποίησης του νερού που είναι δημόσιο αγαθό- ποιος δεν το ξέρει- είναι μια ιστορία που έχει σκοντάψει σε τέσσερεις αποφάσεις του Συμβουλίου της Επικρατείας (οι τρεις του 2022, ενώ η πρώτη το 2014) και στους πολίτες της Θεσσαλονίκης που με όρους δημοκρατίας το 2014 εξέφρασαν τη βούλησή τους να παραμείνει το νερό σε δημόσια και δημοτική διαχείριση.
Επειδή, όμως, όποιος σκοντάφτει μπορεί να ξανασηκωθεί και να επιστρέψει δριμύτερος, η ιδιωτικοποίηση του νερού κρύβεται σήμερα κάτω από την ομπρέλα της Ρυθμιστικής Αρχής Ενέργειας, της ΡΑΕ, ναι της ΡΑΕ καλά διαβάσατε, και με νομοσχέδιο που συζητείται σήμερα στη Βουλή θα επιχειρήσει, βάζοντας θεσμικό προσωπείο, να εγκαθιδρυθεί στη χώρα μας.
Κι αυτό, ενώ στον υπόλοιπο κόσμο είναι πλέον κυρίαρχη τάση η επαναδημοτικοποίηση των επιχειρήσεων ύδρευσης δηλ. η ανάκτησή τους από τους ιδιώτες που έδωσαν εξετάσεις και κόπηκαν, αφού αύξησαν τις τιμές του νερού και υποβάθμισαν την ποιότητα των υπηρεσιών στους πολίτες. Γιατί απλά δεν φρόντισαν για την κοινωνία, αλλά για το κέρδος τους.
Σ΄ όλο τον κόσμο, λοιπόν, η διαχείριση του νερού γυρνά στους Δήμους (270 περιπτώσεις από το 2000 μέχρι σήμερα διεθνώς) σ΄ εμάς το αντίθετο. Αλλά, πλέον αυτή η αντίθεση δεν αποτελεί παράδοξο όπως με τόσο πικρό τρόπο απέδειξε το πρόσφατο δυστύχημα στα Τέμπη.
Θα μπορούσα πολλά να γράψω, αποστάγματα μιας πολύχρονης εμπειρίας, αλλά ίσως κατηγορηθώ για μεροληψία και υπερβολές. Όμως, όταν δεν μιλάς όταν πρέπει να μιλήσεις, δεν δικαιούσαι μετά να διαμαρτύρεσαι για τα αποτελέσματα της σιωπής σου. Ιδίως όταν αυτά είναι ολέθρια.