Σαν χτες 23 Φλεβάρη το 2003, με δική μου πρωτοβουλία, ως πρόεδρος – τότε – του συλλόγου Γονέων-Κηδεμόνων του Λυκείου Γόννων και με τη συμμετοχή φορέων του χωριού μας, γίνεται στην πλατεία αντιπολεμική διαμαρτυρία για την εισβολή των Αμερικάνων στο Ιράκ.


Χτες, 23 Φλεβάρη 2022, 19 χρόνια μετά ο Πούτιν εισβάλει στην Ουκρανία…

Στην πολεμική πλέον κρίση που ξεκίνησε στην Ουκρανία, υπάρχει η στρατιωτική πλευρά του θέματος και η γεωπολιτική χωρίς βέβαια να εξαιρείται και η αδιόρατη που σχετίζεται με τις προσωπικότητες των ηγετών. Σε ό,τι αφορά την στρατιωτική, η Ρωσία έχει εξαπολύσει επιθέσεις σε όλη την ουκρανική επικράτεια, από την Οδησσό έως το Χάρκοβο και τα σύνορα με την Πολωνία. Πρόκειται για μια θεαματική επίθεση, που αποτελεί διάψευση των σεναρίων που ήθελαν απλώς αυτονόμηση περιοχών της Ουκρανίας κατά τα πρότυπα της Κριμαίας. Σε ό,τι αφορά το γεωπολιτικό, φαίνεται πως η Ρωσία έχει αποφασίσει να χρησιμοποιήσει τα πιο επιβλητικά και καταστροφικά μέσα για να ορίσει το ζωτικό της χώρο. Δεν κάνει αψιμαχίες συνοριοφυλάκων αλλά ολική επέμβαση.
Την τακτική βέβαια, παράβασης της διεθνούς νομιμότητας εγκαινίασαν απροκάλυπτα οι ΗΠΑ τη δεκαετία του 90 με τον Πόλεμο του Κόλπου, αποδίδοντας στον εαυτό τους ρόλο διεθνούς χωροφύλακα. Τότε το πρόσχημα των βομβαρδισμών ήταν οι τρομοκράτες, τώρα για τη Ρωσία είναι η προστασία των ρωσικών πληθυσμών και η “αποναζιστικοποίηση” όπως την αποκάλεσε ο Πούτιν, της περιοχής.


Δεν χρειάζεται ιδιαίτερη ανάλυση για το αναπόφευκτο συμπέρασμα : θα την πληρώσουν για μια ακόμη φορά οι αδύνατοι και η διεθνής νομιμότητα.

Μια νέα κατάσταση διαμορφώνεται τώρα στην Ανατολική Ευρώπη και στον κόσμο από την στρατιωτική εισβολή του Πούτιν στην Ουκρανία, που προκαλεί απότομη κλιμάκωση των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών (ΗΠΑ, Κίνας, Ρωσίας, ΕΕ) για την αναδιανομή των ζωνών επιρροής και σκοτεινιάζει το διεθνή ορίζοντα, επαναφέροντας την απειλή για γενικευμένο πόλεμο και πυρηνικό αλληλοεκβιασμό. Εμφανίζονται τώρα οι ΗΠΑ να υπερασπίζονται την εθνική και εδαφική κυριαρχία της Ουκρανίας και να καταδικάζουν το διαμελισμό της. Ο διαμελισμός της Σοβιετικής Ένωσης, της Γιουγκοσλαβίας και η απόσχιση, η δημιουργία νέων δεκάδων κρατών και κρατιδίων προωθήθηκε τότε από τους ιμπεριαλιστές με το επιχείρημα της εξασφάλισης του «δικαιώματος της αυτοδιάθεσης των εθνών», που ήταν στην πραγματικότητα μια ολοφάνερη μεταμφίεση της αστικής, εθνικιστικής και ιμπεριαλιστικής πολιτικής της διαίρεσης και υποδούλωσης των εθνών και των λαών.


Στη δίνη της παγκόσμιας κρίσης βρίσκεται η Αθήνα με την κυβέρνηση να αδυνατεί να διαχειριστεί της επιπτώσεις αφού όπως όλα δείχνουν δεν έχει επεξεργαστεί κάποιο σχέδιο αντιμετώπισης έκτακτων αναγκών ειδικά στο ενεργειακό και το οικονομικό. Τώρα με το ξέσπασμα της κρίσης στην Ουκρανία μεγάλοι κίνδυνοι κρύβονται πίσω από τη βαθιά εμπλοκή της χώρας μας στον αμερικανοΝΑΤΟικό σχεδιασμό και στους εκατέρωθεν ανταγωνισμούς. Όσο αυξάνονται οι «καλές υπηρεσίες» προς τους Αμερικάνους για την περικύκλωση της Ρωσίας, τόσο πληθαίνουν οι προειδοποιήσεις της ρωσικής κυβέρνησης, ειδικά για το λιμάνι της Αλεξανδρούπολης, καθιστώντας την στρατιωτικό στόχο, ενώ ανησυχητικός αντιπερισπασμός έγινε σε αναφορά του υπουργού των εξωτερικών της Ρωσίας, Λαβρόφ, για την Ουκρανία με επίκληση της Βόρειας Κύπρου, αναφέροντάς την ως «Τουρκική Δημοκρατία Βόρειας Κύπρου» χωρίς να προτάξει τo so called (ούτως καλούμενη), τις προηγούμενες μέρες, προκειμένου να δικαιολογήσει την Ρωσική παρέμβαση στην Ουκρανία και την απόσχιση – ανακήρυξη της ανεξαρτησίας δυο περιοχών.


Οι εξελίξεις στην Ουκρανία οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια σε νέο κύμα αυξήσεων στην ενέργεια και στα βασικά προϊόντα στα ράφια, ενώ δεν αποκλείεται η Ευρώπη, συμπεριλαμβανομένης της Ελλάδας, να βρεθεί μπροστά σε ανεξέλεγκτη, αναλόγως της πορείας των πραγμάτων, ενεργειακή κρίση. Πειθαρχία στην Δύση; Μικρο-μεγαλισμός; Απελπισμένη επικοινωνιακή διαχείριση; Τι άραγε από τα τρία κυριαρχεί στην εξωτερική πολιτική της κυβέρνησης, σε μία περίοδο που εξελίσσεται μία διεθνής κρίση πολλών «μποφόρ» στην Ουκρανία και η γεωπολιτική –ιμπεριαλιστική κόντρα οξύνεται στο όριο; Το λιγότερο άστοχες αν όχι κάτι παραπάνω κρίνονται οι ισχυρισμοί του κυβερνητικού εκπροσώπου ότι το …. «υπερ-όπλο» που διαθέτει η Ελλάδα για την άσκηση εξωτερικής πολιτικής είναι η προσωπικότητα του Κυριάκου Μητσοτάκη, όπως και η επίδραση του στις διεθνείς εξελίξεις.
Ο λαός μας πρέπει να δυναμώσει τον αντιπολεμικό- αντιιμπεριαλιστικό του αγώνα, να απαιτήσει να μην υπάρξει καμιά εμπλοκή της Ελλάδας στα αμερικανονατοικά επιθετικά σχέδια στην ευρύτερη περιοχή, παλεύοντας για την ειρήνη και τη φιλία των λαών. Το συμφέρον του ελληνικού λαού, των λαών συνολικά, είναι στη δική τους πάλη ενάντια στον πόλεμο και όχι να διαλέξουν με πιο στρατόπεδο θα πάνε… Δεν θα πρέπει να αφεθούν οι ηγεσίες να παίζουν αδίστακτα σε βάρος της ζωής των λαών, και είναι ώρα για ένα ξεσηκωμό του παγκόσμιου φιλειρηνικού κινήματος, είναι ώρα να αφυπνιστούμε πριν το πέπλο του θανάτου σκεπάσει ολόκληρη την περιοχή. Να μην εμπλακεί η Ελλάδα στον πόλεμο με κάθε τρόπο είτε άμεσα είτε έμμεσα.


Και μη μου πει κάποιος ότι και για την ουκρανική κρίση και την επεκτατική πολιτική Πούτιν ευθύνεται πάλι η ιδεολογική ηγεμονία της Αριστεράς.