Σαββατόβραδο σήμερα. Θα κρεμαστώ στο μπράτσο του και θα βγούμε βόλτα στα σοκάκια. Θα πάρω ολόκληρες ανάσες. Ξέρεις, δεν έχουν όλοι οι άνθρωποι ικανοποιητική αναπνοή. Αντήχηση στο λιθόστρωτο τα καλογυαλισμένα τακούνια μου που υπάκουα έμαθαν, χρόνια τώρα, να μην βγάζουν τσιμουδιά. Γνωρίζω τι θα πεις. Εναρκτήριο λάκτισμα! Τροφή για συζήτηση πίσω από δανδελωτές κουρτίνες φτιαγμένες με τσιγκελάκι περασμένης ώρας. Αδηφάγα πρόσωπα θα κρύβει πάλι η διαφάνεια, λαίμαργα για προσωπικές ιστορίες. Τις ώρες της σχόλης τους, αγαπούν να γεμίζουν με ότι διαρρέει, να συμπληρώνουν εικόνες με φευγαλέα θραύσματα, να συζητούν όσα δεν τολμούν να ζήσουν. Ένας ολάκερος κόσμος στο νησί ποθεί, μα έμαθε να ξεστρατίζει πάντα έξω από αυτό.
Και εγώ; Πώς να περιορίσω τη ζωή σε δωμάτια με μονή τοιχοποιία! Πώς να θαμπώσω την εικόνα του ξένου επισκέπτη σε κοινόχρηστη αυλή! Μάταια σήμερα, αξιώνεις να κρύψω τον έρωτα που περίμενε χρόνια ένα χαρτί. Ο Θεόδοτος, πλανόδιος πωλών επί πιστώσει, σαν ήρθε στην πλατεία του χωριού με το βαπόρι και την μεταξωτή πραμάτεια του, με έμαθε να υπακούω στην επιτακτική ανάγκη του έρωτα που χορταίνει εκεί που σκάει το κύμα. Με τύλιξε με λέξεις αρώματα που ζητούσαν την ψυχή μου να λυτρωθούν. Πρόδηλη η τρυφερή αδυναμία, καθώς αποσύρονταν το σούρουπο, μπροστά στις ανάγκες μας. Μέσα στα μάτια του, υπάκουα ταξίδεψα χρόνια, στην παράλληλη ζωή του. Ηθοποιός σε μπουλούκι η γυναίκα του έπαιζε συνέχεια ρόλους μα ποτέ της Πηνελόπης.
Με υπομονή τον ταξίδεψα σε κήπους με πασχαλιές. Ο πόνος της απόρριψης εξημερώνεται μόνο εάν τον μαλάξεις. Έτριψα στα χέρια του βασιλικό να πάρει μαζί του το μπαλκόνι μου. Έπλυνα τη σκόνη από τα πόδια του να ξεκουραστεί κοντά μου. Στην απόμακρη παραλία της Αγάπης στα Βόρεια του νησιού, μετά τα βράχια που τρυγάμε το αλάτι, επάνω στη δική μας φιλόξενη άμμο βρήκαμε μια θαλάσσια χελώνα, λεχώνα. Μαζί υιοθετήσαμε τη ζωή μέχρι να είναι έτοιμη να συνεχίσει τον δρόμο της.
Ζωγράφισα με χρώματα του κόκκινου ανάγκες, επιθυμίες, αισθήσεις. Ζωγράφισε με λέξεις την ευλάβεια ανάμεσα στα πόδια μου χωρίς ψευδαισθήσεις, κλωνάρια, τρόπαια. Με λαχτάρα επιστρέφει και φεύγει ενώ θέλει να μείνει. Θα φορέσω το καινούργιο λινό φόρεμα που φέρνει για εμένα, σε αυτό το ταξίδι, μαζί με το χαρτί του διαζυγίου του. Θα κρεμαστώ στο μπράτσο του και θα είναι ο πιο γλυκός Νοέμβρης. Το σπίτι μου ολόφωτο, με τραβηγμένες τις κουρτίνες, θα λάμπει στις 25 που γιορτάζω.