Βλάσιτς Μάρτιος 1992. Εκείνη ικέτης πίσω από τον φράχτη. Δέκα-δώδεκα βήματα τούς χώριζαν. Εκείνος πήδηξε τον πέτρινο αυλόγυρο με μια δρασκελιά. Την άρπαξε από το μπράτσο και την τράβηξε μέσα στο σπίτι. Οι στρατιωτικές αρβύλες του γέμισαν με χιόνι το χαλί. Οι ένστολοι δικοί του έσερναν στο δρόμο καμιά δεκαριά άνδρες υπό την απειλή ντουφεκιών. Η φωτιά στην μασίνα που έψηνε το φαγητό χάριζε βερμιγιόν χρώματα στο σπαθί που έλαμψε στο δεξί του χέρι. Με το αριστερό φυλάκισε τους καρπούς της. Εκείνη ανοιγόκλεισε τα χείλη της για βοήθεια χωρίς να καταφέρει να βγάλει ήχο. Έκλεισε τα μάτια και έμεινε λες παγωμένη. Πρωταγωνίστρια με την βία. Πρόλαβε να βγάλει έξω την ψυχή της, ξυπόλητη στους δρόμους για πάντα.
Μάιος 1992. Εξήντα γυναίκες που βιάστηκαν στον εμφύλιο κυοφόρησαν. Μια από αυτές και εκείνη. Όσοι έμειναν ζωντανοί στο χωριό, έθαψαν τους νεκρούς λίπασμα στο χώμα. Έσπειραν ντομάτες και περίμεναν να καρπίσουν. Για τα ανομολόγητα ούτε λόγος. Προσποιούνταν ότι η ζωή κυλούσε κανονικά. Μονάχα έφτυναν στα πόδια της όταν την έβλεπαν και όταν κρυβόταν πετούσαν πέτρες στην πόρτα της. Φώναζαν πως το Σέρβικο αίμα που κυοφορούσε, μια μέρα θα θέριευε και θα τους σκότωνε όλους.
Ιούλιος 1992. Ανέβηκε μονάχη το βουνό. Έτρωγε ρίζες, έπινε από την πηγή. Αργότερα βγήκαν τα μούρα, τα σύκα, τα μανιτάρια. Το μωρό κλωτσούσε στην κοιλιά της και αυτή πηδούσε στα ρουμάνια να το σκοτώσει. Η σιωπή γύρω της, γέμιζε με εικόνες πολέμου το μέσα της. Σε έναν πόλεμο, ο καθένας μπορεί να βρει τον τρόμο ή τον φόβο που θα διακοσμήσει με μαύρο την ζωή του. Μάταια πάσχιζε να βρει διάσελο. Το μωρό ήρθε για να μείνει.
Μέσα Νοέμβρη 1992. Γέννησε ένα γερό αγόρι. Έδεσε με σεντόνι σφιχτά τα στήθη της. Αρνήθηκε να δει το πρόσωπο του πριν το δώσει για υιοθεσία. Βάλθηκε να προχωράει και να προσποιείται ότι δεν συνέβη ποτέ και τίποτα. Έσπειρε ντομάτες σε άλλο τόπο. Έκανε οικογένεια στην Αμερική. Πίστεψε ότι ζούσε αόρατη την μέρα. Την νύχτα όταν επέστρεφε ο πόνος χαμηλά στην σχισμένη μήτρα της, επιβίωνε γράφοντας ημερολόγιο για εκείνη που έζησε στην Βοσνία του εμφυλίου.
Οκτώβριος 2015. Ο Radnilo Vukovic 62 χρονών καταδικάστηκε από το Διεθνές Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων σε πεντέμισι χρόνια φυλακή, για τον δικό της βιασμό και την γεμάτη ερωτηματικά και θυμό ζωή του 23χρονού πια Άλεν. Εκείνο το βράδυ έγραψε στο ημερολόγιο της: «Για τα εγκλήματα πολέμου ευθύνονται συγκεκριμένα άτομα με ονοματεπώνυμο και όχι οι λαοί στο σύνολο τους.» Σήκωσε το τηλέφωνο να επικοινωνήσει με τον νεαρό Άλεν που έψαχνε μέσω τηλεοπτικής εκπομπής τους γονείς του σε έναν πληγωμένο από πάντα κόσμο.