Είναι κάτι μέρες φωτεινές, σαν αυτές τις τελευταίες του Μάρτη που θέλεις να βγεις έξω. Φοράς τα πάνινα παπούτσια σου σαν να θέλεις να πείσεις τον εαυτό σου πως ήρθε η άνοιξη, ενώ μέσα σου ξέρεις πως ο ανέφελος ουρανός μπορεί να κρύβει μια μπόρα αλλά δεν σε νοιάζει… Βγαίνεις στο δρόμο χωρίς προορισμό.
Περπατώντας στους δρόμους της πόλης βλέπεις τις ανθισμένες μανόλιες που κρατούν στα γυμνά κλαδιά τους τα κέρινα λουλούδια τους ψηλά, σαν παιχνίδια . Ίσως μας βλέπουν σαν παιδιά που θα σηκωθούμε στις μύτες των ποδιών μας για να τα φτάσουμε. Δεν είμαστε πια παιδιά και πάει καιρός που δεν προσπαθούμε να πιάσουμε το άπιαστο.
Στα παρτέρια και στους κόμβους προσπερνάς τους πανσέδες που έχουν φυτευτεί από τον δήμο για να πάρουν οι βιαστικοί οδηγοί κι οι διαβάτες μια προκαταβολή από την προσδοκώμενη άνοιξη. Περπατάς χαζεύοντας στη γεμάτη πόλη που σφύζει από ζωή. Θαρρείς πως τα βλέπεις όλα πίσω από ένα τζάμι, σαν μια ταινία που εκτυλίσσεται μπρος στα μάτια σου. Νοιώθεις σαν να είσαι διάφανος, να βλέπεις τους άλλους κι αυτοί να μη σε βλέπουν…

Στο ποτάμι οι περιπατητές έχουν ένα παιχνιδιάρικο βηματισμό και οι ποδηλάτες φαίνονται πιο χαρούμενοι στο διάφανο φως. Στις παιδικές χαρές φωνές και χρώματα και μια μπάλα που ξεφεύγει φτάνει μπροστά στα πόδια σου κι ένα παιδικό χαμόγελο με απόντα δόντια ανατρέπει την ψευδαίσθηση σου ότι είσαι αόρατος όταν το πιτσιρίκι σου ζητά να του την πετάξεις.
Τα τραπεζοκαθίσματα των καφετεριών φτάνουν ως το δρόμο κι οι θαμώνες γελούν και συζητούν ζωηρά σαν να θέλουν να ξορκίσουν την απομόνωση και την μοναξιά του σκληρού χειμώνα που πέρασαν. Μέσα στα μάτια τους κρυφοπαίζει μια ελπίδα ή κοιμάται ένας φόβος… Δεν ξέρεις.
Περπατάς πέρα από την οχλοβοή, με ένα σκοπό σαν πρωτότυπη μουσική που γεννήθηκε στη διάρκεια της βόλτας σου και σε συνοδεύει σαν σάουντρακ στην ταινία που ξετυλίγεται μπρος στα αχόρταγα μάτια σου. Ακόμα κι οι πιο φωτεινές σου μέρες έχουν μια εσάνς μελαγχολίας. Ποτέ δεν μπόρεσες να εξηγήσεις αυτή την παράξενη χαρμολύπη…
Φτάνεις στο σταθμό. Τα τρένα πάντα σου ασκούσαν μια παράξενη γοητεία. Ίσως να σου θυμίζουν τα ταξίδια που δεν έκανες ή αυτά που σε σημάδεψαν. Οι σταθμοί των τρένων είναι γεμάτοι συναισθήματα. Οι άνθρωποι μπροστά στο εκδοτήριο των εισιτηρίων που σκύβουν μπροστά στο τζάμι και μιλούν χαμηλόφωνα στον υπάλληλο έχουν ένα μυστήριο… Πού πάνε, χαίρονται, αδημονούν να φτάσουν στον προορισμό τους ή μέσα τους παρακαλούν να γίνει κάτι και να ματαιωθεί το ταξίδι; Θυμάσαι όταν ταξίδευες κι εσύ, χρόνια πριν με τα παλιά τα τρένα …

Τότε που το ταξίδι δεν είχε συγκεκριμένη διάρκεια κι οι στάσεις κι οι καθυστερήσεις το έκαναν ατέλειωτο λες και πήγαινες στον άλλο κόσμο. Οι φαντάροι που περίμεναν με τα μπογαλάκια τους μπροστά στα πόδια και το τσιγάρο στο στόμα να καίει τη θλίψη τους μοιάζανε βγαλμένοι από κάποιο μυθιστόρημα. Τα υπερφορτωμένα δρομολόγια με τους όρθιους που γέμιζαν τους διαδρόμους κι έκαναν πνιγηρή την ατμόσφαιρα φέρνοντας μια αποφορά ιδρώτα, χνώτων και κλεισούρας ζωντανεύει στην οσφρητική μνήμη σου. Θυμάσαι την φωνή στο μεγάφωνο να αναγγέλλει την αναχώρηση, το σταθμάρχη να σφυρίζει κι εσύ την τελευταία στιγμή να παίρνεις ένα φιλί και μια σοκολάτα ΙΟΝ αμυγδάλου να μένει στο χέρι σου για να την δαγκώσεις μόλις φύγει η γλύκα του φιλιού για να μην φαρμακωθεί το στόμα σου. Να προσπαθείς να λύσεις σταυρόλεξο για να περάσει η ώρα και το μυαλό σου να μη λέει να συμμαζευτεί… να μένει έξω από το τρένο και να ακολουθεί αντίθετη κατεύθυνση… να πηγαίνει προς τα πίσω.
Ο ελεγκτής με βλοσυρό ύφος να ζητά το εισιτήριο με μια βλαστήμια μέσα απ’ τα δόντια για την τύχη του, που συνθλίβεται κάθε μέρα στις μεταλλικές ράγες και τον γυρνά ξανά και ξανά στην ίδια μίζερη ζωή… Όπως άπλωνες το χέρι για να του το δώσεις και να το τρυπήσει με κείνο το εργαλείο που κρατούσε σαν όπλο νόμιζες πως από πίσω του έβλεπες τον Χατζηχρήστο, βγαλμένο από ασπρόμαυρη ταινία, με το καλάθι με τις κότες να σπρώχνει για να βρει μια θέση. Στους ενδιάμεσους σταθμούς ανεβοκατέβαιναν επιβάτες. Μικροπωλητές τεντώνονταν για να πουλήσουν από τα ανοιχτά παράθυρα σουβλάκια, κουλούρια και ρυζόγαλα. Τα καλοκαίρια από αυτά τα παράθυρα αντί για δροσιά έμπαινε ο λίβας του κάμπου και τα μάτια κουράζονταν από την τόση απλωσιά της γης.

Τώρα τα τρένα είναι καθαρά και ακριβή στην ώρα αναχώρησης και άφιξης. Μοιάζουν σαν να χορεύουν αθόρυβα πάνω στις γυαλιστερές ράγες. Αυτά άλλαξαν όμως οι αποχαιρετισμοί είναι ίδιοι… όπως κι οι χαρές της αναχώρησης για ένα από καιρό προγραμματισμένο ή ένα ξαφνικό ταξίδι που θα σε φέρει κοντά σε αγαπημένα πρόσωπα.
Ο έρωτας φωλιάζει στους σταθμούς των τρένων όπως κι η μοναξιά. Τα περίεργα βλέμματα συναντούν τα αδιάφορα και σκέψεις συνταξιδεύουν χωρίς να αποκαλύπτονται, κρυμμένες σε αδιάφορες κουβέντες για τον καιρό… Προχωράς πάνω κάτω κοιτάζοντας τους ταξιδιώτες. Αναρωτιέσαι αν τους ζηλεύεις…
Πόσες φορές είπες θα φύγω… Κατάστρωνες σχέδια για αναχωρήσεις για ταξίδια μακρινά, ετοίμαζες μια βαλίτσα κι όταν έφτανε η ώρα να την πάρεις και να βγεις από το σπίτι, τη άδειαζες … Έτσι ανεξήγητα, καθόσουν στην πολυθρόνα σου κοιτώντας από το παράθυρο και πίνοντας καφέ με απόλυτη ηρεμία, έχοντας πειστεί ότι δεν ήταν η κατάλληλη ώρα ή ο κατάλληλος προορισμός και πως έπρεπε να επανασχεδιάσεις. Θα έρθει μια μέρα φωτεινή ή βροχερή, δεν έχει σημασία, που θα βγεις στο δρόμο με ή χωρίς αποσκευές… Μπορεί να είναι και η σημερινή… Ναι σήμερα, που δεν έχεις προγραμματίσει τίποτα, που δεν έχεις ενημερώσει κανέναν…

Σκέψου να μπεις σε ένα τρένο, όποιο φεύγει τώρα δα και να αφήσεις τις σκέψεις σου στο σταθμό. Να βλέπεις μόνο από το παράθυρο έξω την πόλη να μένει πίσω και η καρδιά σου να τραγουδά σαν μαθητής σε πενταήμερη εκδρομή… Έτσι να αλητέψεις λίγο, να χαθείς… Άγνωστος μεταξύ αγνώστων, παρατηρητής της ζωής, ζώντας μια εμπειρία… Δεν έχει σημασία αν το ταξίδι θα είναι μακρινό, αν ταξιδέψεις με το Οριάν εξπρές ή τον υπερσιβηρικό. Σημασία έχει το άλμα, η υπέρβαση, η υλοποίηση της κρυμμένης, της καταπιεσμένης σου επιθυμίας… αυτής της επιθυμίας που συντηρούσες μόνο και μόνο επειδή ήσουν σίγουρος ότι δεν θα μπορούσες να κάνεις πραγματικότητα και σου έδινε έναν ακόμα λόγο για να λυπάσαι τον εαυτό σου.
Έλα λοιπόν … το τρένο φεύγει.. Είναι μια φωτεινή μέρα που προαναγγέλλει την άνοιξη. Ξεκίνα το ταξίδι… Περπάτα στους δρόμους της γης και των επιθυμιών σου… Δες τι έχεις, τι ψάχνεις και τι άφησες κι αν υπάρχει λόγος γύρνα πίσω…