Μια μέρα παγωμένη.. Πεισματικά τα σύννεφα φράγμα της στήνουν γκρίζο, όμοιο μ’ αυτό στα στήθη μας που διώχνει την ελπίδα..
Και ροβολά η Άνοιξη στη πρώτη της την μέρα, με νερολάκκους παίζοντας απ’ της βροχής το κλάμα κι ακροβατώντας σε κλαδιά που γέρνουν απ’ το χιόνι….
Κατρακυλώντας, άγγιξε τις παγωμένες στέγες και ντροπαλά εχτύπησε τα θαμπωμένα τζάμια.. Κανείς δε νοιάστηκε γι’ αυτήν.. Ίσως να μη την είδαν.. Ούτε αυτοί που βιαστικά για τη δουλειά πηγαίναν για ένα μεροκάματο που μοιάζει της ντροπής.. Ούτε εκείνη η γιαγιά που στο κρεβάτι μένει αποζητώντας ζεστασιά σε μιας κουβέρτας χάδι.. Ούτε κι εκείνος ο φτωχός…. ο άμοιρος πατέρας που στα ερείπια του σπιτιού νεκρό παιδί σηκώνει….
Πέτρινα χρόνια χάιδεψε του Μάρτη η πρώτη μέρα και πιο πολύ εβάρυνε του ουρανού το γκρίζο…
Και μόνο κάπου, δυο παιδιά για το σχολειό κινώντας τον “Μάρτη” καμαρώνουνε στο παιδικό τους χέρι… Μια χαραμάδα φάνηκε στου ουρανού το φράγμα και ηλιαχτίδες χρυσαφιές ξεχύθηκαν με φόρα, τα χιόνια μαλακώνοντας και παίζοντας με χάρη στα δακρυσμένα τα κλαδιά.. κι αυτά να λαμπυρίζουν….
Σηκώσαν τ’ αγριολούλουδα με θάρρος το κεφάλι κι η μυγδαλιά λικνίστηκε στο χρυσαφένιο φως…. Καλώς μας ήρθες Άνοιξη κι αν δύσκολα τα χρόνια… κι αν πέτρες μοιάζουνε βαριές.. χειμώνες με τα χιόνια.. . Τον ερχομό σου δεν μπορεί κανείς να εμποδίσει…
Καλώς μας ήρθες Άνοιξη! Έχει ο χειμώνας τέλος… και τ’ άνθη τα πολύχρωμα τις πέτρες ομορφαίνουν!!..