Ο Απρίλιος δεν είναι μακριά. Τότε θα έχουμε τον πρώτο γύρο των προεδρικών εκλογών στη Γαλλία. Ο Μακρόν δεν τα έχει πάει πολύ καλά και απειλείται κυρίως από τα δεξιά του. Η ακροδεξιά Λεπέν, η πολύ δεξιά Βαλερί Πεκρές και ο επίσης πολύ δεξιός Ερίκ Ζεμούρ συναγωνίζονται και ελπίζουν ότι θα περάσουν στον δεύτερο γύρο για να αναμετρηθούν στα ίσα με τον Μακρόν. Και η Αριστερά; Αυτή κατεβαίνει στον εκλογικό στίβο με επτά υποψηφιότητες. Πληθωρισμός. Παλιά της τέχνη κόσκινο..; Έχει πιθανότητες να περάσει στον δεύτερο γύρο κάποιος ή κάποια από την Αριστερά; Μόνο με θαύμα. Γίνονται εκπλήξεις; Γίνονται, αλλά υπάρχουν και όρια.
Για να κερδίσει μια μάχη ένα αουτσάιντερ πρέπει να συντρέξουν πολλοί παράγοντες. Τα φαβορί να διαπράξουν πολλά και εγκληματικά λάθη, το αουτσάιντερ να πιάσει μεγάλη απόδοση, να υπερβεί τον εαυτό του, να βοηθήσει η τύχη και να μην είναι εχθρική η διαιτησία -στην περίπτωσή μας το εκλογικό σώμα. Θα μπορούσαν τα πράγματα να είναι αλλιώς; Θα μπορούσαν. Υπό μία βασική προϋπόθεση.
Αν συμφωνούσαν τα κόμματα, τα κομματίδια, οι οργανώσεις, οι ομάδες και οι προσωπικότητες που βρίσκονται στην περιοχή της Αριστεράς (σοσιαλδημοκρατική, οικολογική, ριζοσπαστική, κομμουνιστική) να δώσουν τη μάχη μαζί επιλέγοντας έναν υποψήφιο, αν δηλαδή συνειδητοποιούσαν ότι η πολυδιάσπαση της Αριστεράς ευνοεί τους αντιπάλους της και την καθιστά μη υπολογίσιμο παίκτη. Το παρελθόν (πρόσφατο και μακρινό) είναι γεμάτο με άστοχες κινήσεις της γαλλικής Αριστεράς.
Μα, δεν υπάρχουν μεταξύ τους διαφορές; Υπάρχουν. Μερικές μάλιστα είναι και ουσιαστικές. Δεν είναι όμως αγεφύρωτες. Η πολωτική ρητορική και το σύνδρομο μικρομεγαλισμού των υποψηφίων τις κάνει να φαίνονται αγεφύρωτες. Αφόρητος σεχταρισμός. Όπως γράφει ο Γιάννης Καλιόρης στο «Εκ του συστάδην» (εκδόσεις Αρμός) «κάθε σέχτα πεπεισμένη για την καθολικότητα της δικής της αλήθειας ως απόλυτης και μοναδικής, αυτοπροσδιορίζεται σαν το κέντρο του κόσμου, έχοντας την αυταπάτη της δυνητικής μαζικότητας» (σελ. 210).
Έτσι κάνει την τρίχα τριχιά και μεγιστοποιεί τις αντιθέσεις, οπότε δεν υπάρχει έδαφος ούτε για διάλογο ούτε για συνεννόηση ούτε φυσικά για κοινή στάση απέναντι στα προβλήματα, απέναντι στον ταξικό αντίπαλο που ξέρει να υποδύεται (με τη βοήθεια των καθεστωτικών μέσων ενημέρωσης) πως είναι κάτι άλλο απ’ αυτό που πραγματικά είναι. Δεν μπαίνουν στον κόπο να αφουγκραστούν το αριστερό ακροατήριο που αντιμετωπίζει με δυσφορία τους εμφυλίους.
Συμφωνούν σε κάτι οι επτά υποψήφιοι-ες; Συμφωνούν ότι ο Μακρόν είναι κακός πρόεδρος και πρέπει να φύγει. Συμφωνούν ότι και οι τρεις υποψηφιότητες από τον χώρο της Δεξιάς και της Άκρας Δεξιάς είναι επικίνδυνες. Ωστόσο επιμένουν να πορεύονται χώρια και να αρνούνται κάθε πρόταση για συμβιβασμό. Αν κάτι δεν αλλάξει (το πιθανότερο) και οι υποψήφιοι της Αριστεράς μείνουν εκτός κούρσας ποιες επιλογές θα έχουν οι προοδευτικοί πολίτες στον δεύτερο γύρο; Αποχή; Άκυρο; Μακρόν; Κάποιον ή κάποια από τη Δεξιά και την Άκρα Δεξιά;
Με παρόμοια διλήμματα είχαν αναμετρηθεί και σε άλλες εκλογικές αναμετρήσεις οι αριστεροί ψηφοφόροι. Εκλήθησαν το 2002 να διαλέξουν ανάμεσα στον «απατεώνα» Σιράκ (είχε ανοιχτούς λογαριασμούς με τη Δικαιοσύνη) και τον φασίστα Λεπέν. Επέλεξαν με βαριά καρδιά τον Σιράκ. Εκλήθησαν το 2017 να διαλέξουν ανάμεσα στον παντός καιρού Μακρόν και στην ακροδεξιά Λεπέν. Επέλεξαν, ξανά με βαριά καρδιά, τον Μακρόν.
Καταθλιπτικά διλήμματα τότε. Καταθλιπτικό δίλημμα και σήμερα;
Πηγή : ΕΦ.ΣΥΝ.-Τάσος Παππάς