Ο Πρόεδρος των Αναπήρων και Θυμάτων Εθνικής Αντίστασης νομού Λάρισας, ο 95χρονος Αθανάσιος Ριζάκης, ο τελευταίος ανάπηρος της Εθνικής μας Αντίστασης 1941-44, τίμησε για τελευταία φορά όπως τόνισε και στην ομιλία του, σε μια συμβολική εκδήλωση στα Τέμπη, τους Μπουρλοτιέρης της κοιλάδας και του Αντώνη Βρατσάνου, θέλοντας να γιορτάσει ταυτόχρονα τη λήξη του Β’ Παγκόσμιου πόλεμου.
Η εκδήλωση τόνισε έγινε με δική του πρωτοβουλία «για να τιμηθεί η νίκη των λαών ενάντια στη γερμανική χιτλερική ναζιστική τυραννία που κόστισε στην ανθρωπότητα εκατομμύρια νεκρούς”. “Έδωσα το λόγο μου – είπε – και θέλω να τιμήσω τους ήρωες μπουρλοτιέρηδες της κοιλάδας των Τεμπών, που σκοτώθηκαν για την απελευθέρωση της πατρίδας μας”.
Δυστυχώς όχι τόσο για τον ίδιο, όσο για εμάς τους υπόλοιπους δεν υπήρξε στην ταπεινή αυτή εκδήλωση συμμετοχή κόσμου. Εξαίρεση αποτέλεσαν ο δήμαρχος Τεμπών, Γιώργος Μανώλης ο οποίος έκανε και έναν μικρό χαιρετισμό και ο αντιδήμαρχος Τεμπών, Γιώργος Νικολάου.
Βλέπεις είναι κάποιοι άνθρωποι που η σχέση τους με το χρόνο είναι πολύ ιδιαίτερη. Γαντζωμένοι σε μια στροφή του, κουβαλάνε μέσα τους όλα τα γεγονότα και τους πρωταγωνιστές της περιόδου που τους σημάδεψε, ειδικά όταν πρόκειται για πολεμικές περιόδους. Στον ύπνο και στον ξύπνιο τους συνομιλούν με συντρόφους, εχθρούς και φίλους, ξαναζούν τα γεγονότα, θέλουν να μιλούν γι’ αυτά, ξύνουν την μνήμη, κάπου ξεχνούν κάτι, κάπου ανακαλύπτουν μια λεπτομέρεια που τους είχε διαφύγει… Διηγούνται την ιστορία ξανά και ξανά κι ας βλέπουν τα βαριεστημένα βλέμματα των ακροατών και τα σώματα να μαρτυρούν αμηχανία.
Ίσως είναι πιο ευχάριστο να παρακολουθεί κανείς έναν γνωστό ηθοποιό σε ταινία (την 28η Οκτώβρη στην τηλεόραση) να παίζει τον ήρωα, τον αντιστασιακό, τον μαχητή παρά να βλέπει και να ακούει τον αληθινό ήρωα, ένα γεροντάκι τώρα, να τα λέει με σπασμένη φωνή κι ίσως ανακατωμένες αναδρομές. Στιγμές με τους συμπρωταγωνιστές του, δίχως κομπάρσους, δίχως κασκαντέρ και εφέ, εκεί που οι εκρήξεις ήταν αληθινές, οι σφαίρες τρυπούσαν τα σώματα και το αίμα δεν ήταν μπογιά.
Το δάκρυ δεν είναι ψεύτικο, ο σπασμός στη φωνή αληθινός και κανένας σκηνοθέτης δεν μπορεί να φωνάξει ΣΤΟΠ. Η ταινία έχει γυριστεί και προβάλλεται ξανά και ξανά έστω και για έναν μόνο θεατή… Είναι η μία και μοναδική ταινία της ζωής του και δεν περιμένει κανένα Όσκαρ.
Μόνο να θυμάσαι ….
