Μπορεί να έκατσε ο κουρνιαχτός από το χρονικό ενός προκαθορισμένου εγκλήματος με τους δεκάδες αδικοχαμένους νεκρούς και τους δεκάδες τραυματίες και πολλοί είναι εκείνοι που για τους δικούς τους λόγους ο καθένας θέλουν να ξεχάσουν το έγκλημα, γιατί περί εγκλήματος πρόκειται…
Μπορεί αυτά τα δέκα δευτερόλεπτα του θανατικού να συμπυκνώνουν δεκαετίες απαξίωσης της δημόσιας περιουσίας, διασπάθισης του δημόσιου χρήματος σε έργα ατελέσφορα, που πάντως καλά τάισαν και θέριεψαν τα ταμεία ιδιωτικών ομίλων, διαπλοκής του πολιτικού συστήματος με εργολάβους και μνηστήρες των κρατικών επιχειρήσεων…
Μπορεί όλη η ηπειρωτική Ευρώπη να διακινείται κατά εκατομμύρια καθημερινά από χώρα σε χώρα και από πόλη σε πόλη με το σιδηρόδρομο, αλλά η Ελλάδα ακόμη κινείται, μετά φόβου θανάτου, στις ράγες του 19ου αιώνα και του Τρικούπη. Όμως αυτό δεν είναι αποτέλεσμα ενός «ανθρώπινου λάθους», αλλά ενός πολιτικού εγκλήματος.
Μπορεί ξαφνικά, όλα τα ΜΜΕ να θυμήθηκαν το «προφητικό εξώδικο» που είχε στείλει την 1η Νοέμβρη 2022 η Πανελλήνια Ένωση Προσωπικού Έλξης προς τον ΟΣΕ και το Υπουργείο Μεταφορών, με κοινοποίηση στη Ρυθμιστική Αρχή Σιδηροδρόμων και την Hellenic Train, τονίζοντας μεταξύ άλλων ότι δεν λειτουργούν εδώ και πολλά χρόνια φωτοσήματα και τηλεδιοίκηση, ούτε το σύστημα ETCS το οποίο προστατεύει απέναντι στο ανθρώπινο λάθος, παρά το γεγονός ότι έχει εγκατασταθεί στις μηχανές, ούτε η τηλεματική στους σταθμούς. Αλλά πόσα ΜΜΕ το είχαν δημοσιεύσει στην ώρα του, πόσα κανάλια το είπαν την 1η Νοέμβρη 2022, όταν είχε σταλεί από την ΠΕΠΕ;
Μπορεί για άλλη μια φορά ο απλός άνθρωπος να έκλαψε, να πόνεσε και να σχημάτισε ουρές στην εθελοντική αιμοδοσία της Κεντρικής Πλατείας στη Λάρισα και όπου αλλού αυτές έγιναν… δείχνοντας τον αληθινό του πρόσωπο.
Μπορεί με μπροστάρη τη νεολαία ο κόσμος αγανακτισμένος να βρήκε στους δρόμους ζητώντας δικαίωση…
Μπορεί η διαφυγή από ένα ατύχημα στα τούνελ της κοιλάδας να είναι ακόμα αδύνατη και οι άριστοι και οι ειδήμονες να σχεδιάζουν δρόμους διαφυγής επί χάρτου…
Μπορεί η Ε.Ε. να «καρφώνει», την Ελλάδα για το ζήτημα της υποβάθμισης των σιδηροδρόμων, και να μας «σέρνει» στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο…
Μπορεί η ιστορία της «ματωμένης» κοιλάδας να είναι γεμάτη νεκρούς, νεκρούς Θετταλούς και Μακεδόνες, νεκρούς Βυζαντινούς και Ρωμαίους, νεκρούς Ρωμιούς και Τούρκους, νεκρούς Αντάρτες του ΕΑΜ και Γερμανούς, αλλά και στα χρόνια μας νεκρούς φιλάθλους, νεκρούς μαθητές και τώρα μόλις χτες, λεπτά πριν να μπει η άνοιξη, νεκρούς και πάλι – νέους κυρίως ανθρώπους – μ΄ αγάπη για δημιουργία και ζωή…
Καμιά κατανόηση, λοιπόν, από τους γονείς που θρηνούν τα παιδιά τους, σταλμένα από την καρναβαλική χαρά κατευθείαν στον θάνατο. Καμιά κατανόηση από τους εργαζόμενους στους σιδηροδρόμους που εδώ και χρόνια καταγγέλλουν τις μαύρες τρύπες ασφαλείας στο δίκτυο, αλλά καταγγέλλονται ως κακομαθημένες «συντεχνίες». Καμιά κατανόηση για την τρόικα των δανειστών και τις μνημονιακές κυβερνήσεις που επέβαλαν να ξεπουληθεί η ΤΡΑΙΝΟΣΕ κοψοχρονιά. Καμιά κατανόηση για τους κρατικούς αξιωματούχους που κόβουν καμαρωτοί κορδέλες εγκαινίων για έργα που δεν γίνονται.
Καμιά κατανόηση για την εταιρεία που επιβραβεύεται με κρατικές επιδοτήσεις 800 εκατ. για επενδύσεις που δεν έκανε. Καμιά κατανόηση για την κυβέρνηση και τους αρμόδιους υπουργούς που χαρίζουν δισεκατομμύρια δημόσιου χρήματος σε ιδιώτες και εργολάβους με σκανδαλώδεις συμβάσεις. Καμιά κατανόηση για την πολιτική «μαφία» των ιδιωτικοποιήσεων. Καμιά κατανόηση για τους ηθικούς και φυσικούς αυτουργούς της μαζικής δολοφονίας των Τεμπών. Και καμιά, μα καμιά κατανόηση για το «βαθύ κράτος» του πλιάτσικου, του κυνισμού και της απανθρωπιάς.
Όλοι εμείς που μείναμε πίσω πρέπει τώρα και όχι αύριο να πούμε με στεντόρεια, πειστική και καθαρή φωνή – είναι καθήκον μας – εκείνο το «ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ», φτάνει η κοροϊδία, φτάνει η ατιμωρησία παντού, φτάνει, φτάνει…
Γιατί αίμα δικών μας ρέει στις ράγες και στους παράδρομους τις κοιλάδας μας… Οι νεκροί δεν γυρίζουν πίσω. Ο πόνος δεν παίρνει αναστολή. Αλλά η αλήθεια μπορεί να ειπωθεί. Έχουμε καθήκον να την πούμε. Τα Τέμπη υπάρχουν, παρ’ όλα αυτά. Όπως κι η ευθύνη. Όχι αυτή που δήθεν αναλάβανε κάποιοι. Η άλλη. Αυτή που παλιά τη λέγαν Νέμεση. Κι ερχόταν με την Ύβρι. Αυτή η ευθύνη δεν αναλαμβάνεται. Έρχεται. Έρχεται και τους βρίσκει.
Γιατί όλοι θέλουμε αυτή η τραγωδία που συγκλονίζει τη χώρα να είναι η τελευταία. Όλοι θέλουμε τρένα γρήγορα, φτηνά και πάνω από όλα ασφαλή.
Γιατί θέλουμε να κυκλοφορούμε ελεύθερα και με ασφάλεια παντού, χωρίς ακριβοπληρωμένα καύσιμα, χωρίς ακριβοπληρωμένα εισιτήρια, χωρίς διόδια παντού σε δρόμους και σιδηρόδρομους που έχουμε χιλιοπληρώσει.
Γιατί πρέπει σήμερα, χτες, να ανατρέψουμε αυτό το κακό και η κοιλάδα των Τεμπών από κοιλάδα του θανάτου να γίνει ορμητήριο αγώνων για την κοιλάδα που αγαπήσαμε, που ονειρευτήκαμε, για την κοιλάδα που κάθε μέρα μας τάζουν αλλά δεν την βλέπουμε… Δεν φταίει η κοιλάδα, άνθρωποι που ούτε την είδαν, ούτε την ξέρουν, ούτε την περπάτησαν, αυτοί φταίνε και είναι πολλοί. Αν τους το επιτρέψουμε είναι ικανοί τον τόπο του εγκλήματός τους, να τον μετατρέψουν σε τουριστικό αξιοθέατο, χωρίς ίχνος ντροπής ή τύψης…
Ας μην είμαστε παρατηρητές της ζωής. Η ζωή είναι ένας αγώνας, ας προσθέσουμε λίγο φως σε αυτόν τον σκοτεινό κόσμο και ας προσπαθήσουμε να δημιουργήσουμε την ομορφιά που μπορεί και πρέπει να υπάρξει μέσα σε έναν κόσμο λύπης και πίκρας. Το μέλλον το δημιουργούμε μόνοι μας, ακόμα κι αν φυσάει κόντρα.
Πάμε λοιπόν, τώρα !!!
* Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην έντυπη έκδοση της εφημερίδας “ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ” της Λάρισας στις 23 Μάρτη 2023