Το βλέμμα της χάιδεψε το ήρεμο, ανέκφραστο πρόσωπο του πορσελάνινου αγγέλου στο μικρό τραπεζάκι. Σεργιάνισε σ’ ένα-ένα τα χριστουγεννιάτικα αντικείμενα που προ ημερών είχε στολίσει, πιστή πάντα οπαδός των εθίμων και σταμάτησε στο αγαπημένο δέντρο που κοιμόταν ακόμα σβηστό, στη γωνιά του…
Ξύπνησε νωρίς σήμερα… Λίγο η μέση της, λίγο η έννοια του πρωινού της χαπιού και της μέρας που με το αδύναμο μουντό της φως προσπαθούσε να διώξει το σκοτάδι, μαζί και αυτές οι σκέψεις που δραπετεύουν με αναίδεια απ’ το κελί του χρόνου, τη βρήκαν καθισμένη στο καναπέ της, με μια κούπα πικρού καφέ στο χέρι, ν’ αποζητά έντονα των Χριστουγέννων τη μαγεία…
“Είδε” τον εαυτό της παιδί με τα συνομήλικα της φτωχογειτονιάς της φιλαράκια, με κατακόκκινες μύτες και παγωμένα χεράκια, να μετρούν τις δεκαρούλες, τα πενηντάλεπτα και τις δραχμούλες, σα θησαυρό πολύτιμο, που κέρδισαν τίμια με τα φάλτσα τους κάλαντα…
“Είδε” στα παράθυρα των χαμηλών σπιτιών που τα θάμπωνε η θαλπωρή της οικογένειας μαζί με τη ζέστα κάποιου μαγκαλιού ή ξυλόσομπας, τα στολισμένα δεντράκια με το βαμβάκι στα κλαδιά, τα λιγοστά λαμπάκια που έμοιαζαν με μικρές φωτεινές μπάλες ή είχαν αγιοβασιλιάτικα προσωπάκια και αυτή την υπέροχη πάχνη που έμοιαζε αληθινή και σκέπαζε το δεντράκι από τη κορυφή μέχρι και τα τελευταία χαμηλά κλαδιά του… Και στη βάση φυσικά, απαραίτητη η χαρτονένια Φάτνη που όσο μεγαλύτερη ήταν, τόσο πιο περήφανους τους έκανε!..
Χριστούγεννα!! Ήταν πάντα η αγαπημένη της γιορτή!.. Λάτρευε την προετοιμασία της, την ευφορία του ερχομού της, την περίεργη αυτή ζεστασιά μιας απροσδιόριστης ελπίδας που ένοιωθε πάντα να κρύβεται στη “Γέννηση” !!
Ο άγγελος στο τραπεζάκι, την κοιτάζει ανέκφραστος… Τα ξωτικά παραδίπλα στέκουν με αταίριαστη σοβαρότητα και το σβησμένο δέντρο στη γωνία του, πόσο θλιμμένο φαντάζει….
Πολλά τα χρόνια… πολλά τα Χριστούγεννα… πολλοί οι άνθρωποι που αγάπησε κι έφυγαν στο ανεπίστρεπτο ταξίδι….
Είναι και αυτή η κρίση… Δύσκολοι καιροί… Πετάχτηκε…
– Που χάθηκε η μαγεία; Πλησιάζουν τα Χριστούγεννα..
-Τι έπαθες;
Άνοιξε τα ρολά να μπει στο σπίτι το γκρίζο φως της χειμωνιάτικης μέρας.
Έσπρωξε την πρίζα και τα λαμπιόνια ξεκίνησαν το φωτεινό, ρυθμικό τους χορό, ξυπνώντας το ναρκωμένο δέντρο…
Πήρε μια βαθιά ανάσα… Χαμογέλασε συνωμοτικά στην Παναγιά που της χαμογελούσε ήδη. Έστειλε μια νοερή αγκαλιά στα παιδιά και στα εγγόνια της… τα καμάρια της ζωής της… Και ύστερα, ύστερα θυμήθηκε το δικό της “αόρατο” άγγελο, που πάντα της ψιθύριζε πως όλα θα πάνε καλά…!!
Δεν πειράζει που η Χριστουγεννιάτικη λάμψη δεν την “αγγίζει” πια..
Τη “μαγεία” τους δεν θα τη χάσει ποτέ!! Εκείνη θα τη βρίσκει αναλλοίωτη στο νόημα και την προσφορά της ΑΓΑΠΗΣ!!!!