Ο πρώτος βαθμός αυτοδιοίκησης, ένας θεσμός άμεσης δημοκρατίας με βάση το ελληνικό σύνταγμα, που συνθλίβηκε στις συμπληγάδες του Καλλικράτη και του Καποδίστρια, νόμων που τελικά μόνο την άμεση δημοκρατία δεν ενίσχυσαν και που αποξένωσαν τους δημότες των χωριών κυρίως και των παλιών κοινοτήτων από τα κέντρα λήψης των αποφάσεων, σήμερα με τον κορονοϊό, τους αποκλεισμούς και τα λοκντάουν, κατάντησαν τον θεσμό μη λειτουργικό και για πολύ-πολύ λίγους… όχι ότι τα προηγούμενα χρόνια ήταν για περισσότερους.
Ρωτάω συμβούλους παρατάξεων – συμπολίτευσης και αντιπολίτευσης – για διάφορα θέματα και οι απαντήσεις που παίρνω είναι του τύπου : «Πρώτη φορά ακούω για το θέμα αυτό» ή «Δεν με ενημέρωσε κανείς για το θέμα» ή «Που να τα προλάβω όλα, είμαι μόνος μου», κ.λ.π., κ.λ.π.
Άνθρωποι τα κάνουν όλα και ανάμεσα στους άλλους ανθρώπους και οι άνθρωποι της τοπικής αυτοδιοίκησης…
Ας τους δούμε, λοιπόν, από το ξεκίνημά τους. Παρένθεση να τονίσω ότι στα αναγραφόμενα παρακάτω πάντα υπάρχουν και οι εξαιρέσεις…
Συνήθως εμφανίζονται 2-3 μήνες πριν από τις δημοτικές εκλογές και αφού ενταχθούν σε κάποιο ψηφοδέλτιο αρχίζουν τον «τίμιο» αγώνα για την ανάδειξη και λύση των προβλημάτων του τόπου τους, αγώνας που τελικά δεν είναι άλλος από την εκλογή τους. Κάθε μέρα επισκέπτονται τις γειτονιές και τα σπίτια, στην αρχή με τα φυλλάδια και το πρόγραμμα του συνδυασμού και στην τελική ευθεία με τα ψηφοδέλτια – σταυρωμένα ή όχι – για τις εκλογές της Κυριακής.
Εάν εκλεγούν – αναβαθμισμένοι πλέον – συνεχίζουν από τα έδρανα του δημοτικού συμβουλίου και για τους περισσότερους από αυτούς, μόνο από τα έδρανα αυτά… όσο για τους μη εκλεγέντες πάνε κι εκείνοι σπίτι τους περιμένοντας την επόμενη εκλογική αναμέτρηση για να ξαναεμφανιστούν…
Αν αυτό γινόταν τις προηγούμενες τετραετίες τώρα με τον κορονοϊό που όλοι είμαστε κλεισμένοι στα σπίτια μας έχουν ακόμη μια καλή δικαιολογία.
Τον ρωτάς τον άλλο – εκλεγμένο σύμβουλο – για ένα πρόβλημα και όχι μόνο δεν το γνωρίζει, – δεν είδε, δεν διάβασε, δεν άκουσε τίποτα – αλλά και δεν παίρνει καν πρωτοβουλία να το διερευνήσει και στην τελική να το λύσει.
Του λες του άλλου, δεν μπορώ να πάω στο χωράφι μου γιατί ο δρόμος είναι χάλια και σου απαντά εγώ στο δικό μου πάω άνετα γιατί ζήτησα και τον έφτιαξαν (Παραγοντισμός; Ρουσφέτι; Συναδελφική αλληλεγγύη;)…
Αυτά τα μικρά και άλλα πολλά και μεγάλα, που δεν είναι της ώρας, αλλά συμβαίνουν σήμερα στην καθημερινότητα των δημοτών που αν δεν έχουν γνωστό ή μπάρμπα στην κορώνη δεν μπορούν όχι μόνο το πρόβλημά τους να αναφέρουν αλλά ούτε το παράπονό τους να πουν.
Βλέπεις και τα δημοτικά συμβούλια δεν συνεδριάζουν ζωντανά – και πολύ βόλεψε η κατάσταση μερικούς – και έτσι δεν λειτουργεί και η ώρα του δημότη, όπου έστω κάποιοι – πολύ λίγοι είναι αλήθεια – έβαζαν κάποια θέματα και αιτούνταν τη λύση τους. Η δε ενημέρωση ως προς τα θέματα που συζητιούνται και τις αποφάσεις που παίρνονται δεν υπάρχει ούτε από τη Δημοτική αρχή ούτε από την αντιπολίτευση και δεν εννοώ βέβαια την διαδικτυακή ενημέρωση – από το site του δήμου – η χρήση της οποίας είναι για πολύ λίγους.
Και επειδή έργα τρέχουν, ανάγκες και προβλήματα υπάρχουν, καλό είναι οι δημοτικές αρχές να μην είναι φειδωλές στην ενημέρωση των δημοτών τους, βάζοντας λίγο στην άκρη τις δημόσιες σχέσεις, οι δε δημοτικοί σύμβουλοι και όσοι πραγματικά λένε ότι τους απασχολούν τα θέματα της αυτοδιοίκησης να γίνουν πιο ενεργοί, να ενημερώνουν τους δημότες και όχι να τους θυμούνται ένα μήνα πριν από τις εκλογές.
Όλα αυτά βέβαια θα ισχύουν και μετά την πανδημία.
Δεν μιλάω βέβαια για εκείνες τις «Λαϊκές Συνελεύσεις» που ξεχάστηκαν από τα πρώτα χρόνια του «Καλλικράτη» και που θα μπορούσαν να ξαναλειτουργήσουν με πρωτοβουλία των δημοτικών αρχών ή έστω των παρατάξεων της αντιπολίτευσης. Είναι πιστεύω σήμερα ο μοναδικός θεσμός που μπορεί να φέρει τον δημότη πιο κοντά στα προβλήματα του τόπου του. Τέτοιες εκδηλώσεις θα μπορούσαν μετά την πανδημία να γίνουν τουλάχιστον στις έδρες των πρώην δήμων.
Δημήτρης Ζ. Γουγουλιάς
Γόννοι : Μάρτης 2021