Ανηφόριζα, χτες, προς την Κεντρική Πλατεία της Λάρισας λίγο πριν τις 12. Τα καταστήματα έκλειναν το ένα μετά το άλλο. Ακόμα και οι καφετέριες. Ως τις 3 για να μπορέσουν ιδιοκτήτες και εργαζόμενοι να συμμετέχουν στη συγκέντρωση. Μόνο κάποιες αλυσίδες γρήγορης μόδας έμειναν ανοιχτές. Τίποτα τυχαίο. Ο κόσμος προχωρούσε με πρόσωπα σοβαρά και συγχρόνως σα σε παράξενη γιορτή. Παρέες, γονείς, κάποιοι με τα μικρά παιδιά τους, δάσκαλοι και καθηγητές, πολύς νεαρόκοσμος. Σύλλογοι, σωματεία, φορείς.
Και μετά η πλατεία. Τόσο κόσμο μαζεμένο είχαμε να δούμε πολλά χρόνια. Και οι παράπλευροι δρόμοι γεμάτοι. Θύμιζε άλλες εποχές. Τα ηχητικά δεν κάλυπταν τις ανάγκες αλλά δεν έφευγε κανείς. Όλοι και όλες μέναμε εκεί, περιμένοντας την πορεία να ξεκινήσει για το Σιδηροδρομικό Σταθμό και το Γενικό Νοσοκομείο.
Οι μαθητές και μαθήτριες με αυτοσχέδια πλακάτ, κομμάτια από χαρτοκιβώτια και μερικά πανώ. Ένα μεγάλο, μόνο μαύρο. Γυμνάσιο και κυρίως Λύκειο. Αυτοί που κάποιοι λένε ότι είναι απολιτικ. Και τα συνθήματα «Η νέα γενιά έχει ιδανικά. Ούτε ξεπουλιέται ούτε προσκυνά» «Το έγκλημα αυτό να μη συγκαλυφτεί. Όλων των νεκρών να γίνουμε η φωνή», «Νέε, νέα σου κλέβουν τη ζωή. Σου κήρυξαν τον πόλεμο, πολέμα τους και σύ» και άλλα πολλά, ευρηματικά.
Τα δάκρυα στα μάτια πολλών, των μεγάλων, και στα δικά μου. Για τους νεκρούς αλλά και γιατί υπάρχει ελπίδα. Όλα αυτά τα παιδιά, οι έφηβοι, οι φοιτητές, οι νέοι και οι νέες της πόλης. Σ΄αυτά τα παιδιά, στη νέα γενιά χρωστάμε. Το μέλλον τους. Απαντήσεις. Και λύσεις. Έναν άλλο τρόπο, έναν άλλο κόσμο. Για να μπορέσουν, επιτέλους, να αγαπήσουν τη χώρα τους, τη χώρα μας. Για να μην χρειαστεί ν’ ακούσουμε ξανά τη συγκλονιστική κραυγή της εικοσάχρονης Αλεξίας.