Χτες το μεσημέρι ξάπλωσα στην κρεβατοκάμαρα για τη μεσημεριανή μου σιέστα και πριν με πάρει ο ύπνος σκεφτόμουνα ότι εδώ στον ίδιο χώρο, στο ίδιο ακριβώς δωμάτιο, πριν από εξήντα έξη (66) χρόνια γεννήθηκα μαζί με τη δίδυμη αδελφή μου… Δεν είναι φανταστικό..!
«Δεν φταίω εγώ που μεγαλώνω, φταίει η ζωή, που είναι μικρή…».
Και να μου χάριζαν την αιωνιότητα θα προτιμούσα τις μικρές καθημερινές στιγμές της δικής μου Ιθάκης… και το αγνάντεμα του πηγαιμού των αγαπημένων και των φίλων, στις δικές τους Ιθάκες. Άλλοι έφτασαν, άλλοι κοντεύουν κι άλλοι είναι στην αρχή… Να ‘ναι όμορφα τα ταξίδια σας…
Σας φιλώ και σας ευχαριστώ για τα αισθήματα που απλόχερα μου προσφέρατε, νιώθω τυχερός με τόσους ανθρώπους να με σκέφτονται. Να είστε πάντα καλά και να περνάτε όμορφα..!