Εσύ, φίλε/η μπαμπά/μαμά, γνωρίζεις τι θα πει sharenting;
Αν όχι, είναι η διαδικασία του να μοιράζεσαι με τους «φίλους» σου στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης φωτογραφίες ή video των παιδιών σου.
Ο νέος αυτός όρος που δημιουργήθηκε από τη «Wall Street Journal» προέρχεται από το share (μοιράζομαι) και το parenting (η ενάσκηση του γονικού ρόλου), είναι ιδιαιτέρως δημοφιλής και τα τελευταία χρόνια αποτελεί αντικείμενο δημοσίου διαλόγου για τους ευνόητους λόγους που όλοι φανταζόσαστε.
Κι επειδή ακριβώς αυτό το φαινόμενο όλο και γιγαντώνει, αισθάνομαι την ανάγκη να μοιραστώ τα παρακάτω:
Τα social media όπως είναι διαμορφωμένα σήμερα (γιατί αύριο θα είναι σίγουρα διαφορετικά τα δεδομένα, δεν ξέρω πώς) δημιουργούν τις προϋποθέσεις νέων τύπων επικοινωνίας και προωθούν ένα εναλλακτικό πλαίσιο κοινωνικής αλληλεπίδρασης.
Σε αυτό ακριβώς το πλαίσιο εντάσσεται η επιλογή αρκετών γονέων ν’ ανεβάζουν στις πλατφόρμες των social media, κυρίως στο facebook δηλαδή, φωτογραφίες ή video των παιδιών τους.
Και το καταλαβαίνω.
Προφανώς και έχω εκατοντάδες φωτογραφίες των παιδιών μου. Από τη στιγμή που ήταν στην κοιλιά της μητέρας τους μέχρι και πριν μερικές ώρες. Έχω τόσες πολλές που είναι κατηγοριοποιημένες ανά έτος και ανά μήνα. Σε δύο σκληρούς δίσκους. Ο ένας αποκλειστικά για backup.
Αλλά…
Έχω επιλέξει από την εποχή που επρόκειτο να γίνω μπαμπάς να μην δημοσιοποιήσω καμία απ’ αυτές.
Δεν θα σας πω για τους πιθανούς κινδύνους (χρήση του υλικού για δημιουργία ψεύτικου προφίλ, άντληση πληροφοριών από επιτήδειους που θα ήθελαν να βλάψουν το παιδί, χρήση του υλικού ως μέσο εκφοβισμού, αναπαραγωγή του υλικού για περίεργους σκοπούς, κα) που δημιουργούν αυτά το ΑΝΕΞΙΤΗΛΑ (ναι, θα υπάρχουν για πάντα κάπου οι φωτογραφίες, ακόμα κι αν τις διαγράψεις από το προφίλ σου) ψηφιακά «αποτυπώματα». Πατήστε τις σχετικές λέξεις στο google και θα βρείτε πολλά άρθρα από ειδικούς για να ενημερωθείτε για το θέμα.
Θα σας πω, όμως, για το δικαίωμα στον αυτοπροσδιορισμό / αυτοκαθορισμό, το οποίο στερούν εν μέρει κάποιοι γονείς από τα παιδιά τους ακριβώς λόγω της δημοσιοποίησης ορισμένων φωτογραφιών.
Την ώρα που το παιδί θέλει ν’ αφήσει το «αποτύπωμά» του όπως αυτό νομίζει ότι πρέπει στο σχολείο, στο κολυμβητήριο, στους νέους φίλους του στις διακοπές, στο πρώτο του φλερτ αργότερα, θα υπάρχει ενδεχομένως μια δημόσια φωτογραφία που διαψεύδει τα όσα υποστηρίζει, τα όσα αισθάνεται ή το προσβάλει.
Η ιστορία που καταλαβαίνει κανείς από μία φωτογραφία έχει «απαθανατιστεί» ΜΟΝΟ από την οπτική πλευρά των γονιών και όχι του παιδιού, με αποτέλεσμα την ίδια ακριβώς ιστορία να μην μπορεί να την εκφράσει όπως το ίδιο θα ήθελε στους φίλους του, στους συνομιλητές του χρησιμοποιώντας τους δικούς του όρους, μέσα από τη δική του οπτική ή στην τελική να μην θέλει να τη μοιραστεί καθόλου. Με κανέναν. Για τους δικούς του λόγους.
Η εικόνα του παιδιού σου, φίλε/η μπαμπά/μαμά, δεν είναι αυτή που εσύ διαμορφώνεις από τις φωτογραφίες σου. Είναι αυτή που αισθάνεται και θέλει να προβάλει το ίδιο το παιδί.
Και επειδή ενδεχομένως το ένα να μην έχει σχέση με το άλλο, την επόμενη φορά που θέλεις ν’ ανεβάσεις μια φωτογραφία του, χωρίς να το ρωτήσεις, ξανασκέψου το.
Πηγή : Altsantiri.gr – Μανώλης Καλουδάς