Εμείς οι « διαφορετικοί»..
Ειλικρινά λυπάμαι που σαν μέλος – φίλος του συνδυασμού «Αφύλακτη Διάβαση», αλλά και σαν αριστερός μη ενταγμένος σε κάποιο κόμμα της, η συνέντευξη του επικεφαλής του συνδυασμού και νομαρχιακού συμβούλου Δημήτρη Κουρέτα καθώς και οι απόψεις που εκφράστηκαν από τον ίδιο, με δική του ευθύνη όσο και οι λαβές που έδωσαν σε ορισμένους με αντιπολιτευτική διάθεση να απαντήσουν, εμφανίστηκαν σαν απόψεις όλων των ανθρώπων του συνδυασμού γεγονός που δεν συμβαίνει στην πράξη και με αναγκάζουν να γράψω αυτές τις γραμμές.
Έτσι χωρίς να το καταλάβω βρέθηκα κι εγώ όπως και άλλοι να νοιώθουμε απολογούμενοι για μια θέση που δεν ήταν και δεν είναι δική μας, όπως αυτή του Δημήτρη Κουρέτα για το άρθρο 16. Και σαν να μην έφτανε αυτό δόθηκε η ευκαιρία στους ίδιους κύκλους έμμεσα να μας «τσουβαλιάσουν» όλους κατηγορώντας δικαίους και αδίκους σαν «αγαπημένα παιδιά των ΜΜΕ», σαν «βολεμένους», «μέχρι τα μπούνια μέσα σε διάφορα ευρωπαϊκά προγράμματα», σαν «υπηρέτες του συστήματος» και σαν «τύπους» που «δημιουργούν ψευδαισθήσεις στον προοδευτικό κόσμο».
Κι αναρωτιέμαι γιατί εγώ αλλά και πολλοί άλλοι προοδευτικοί άνθρωποι, θεωρούμαστε υπηρέτες του συστήματος και ο κομματικοποιημένος αριστερός ή και κομμουνιστής μεγαλέμπορος ή μεγαλοεργολάβος αλλά και τόσοι άλλοι «δήθεν προοδευτικοί» της χλιδής, της αρπαχτής, της εκμετάλλευσης ανθρώπων, είτε ως εργοδότες είτε ως κρίκοι του συστήματος, δεν είναι; Μήπως γιατί ανήκουν σε κόμμα άρα είναι ότι λένε οι κομματικές τους ταυτότητες κι όχι η καθημερινή πρακτική τους !!!
Ας σταματήσουμε, λοιπόν, να ταυτίζουμε τις ιδέες τις αριστεράς με ανθρώπους γιατί πολύ θα μπερδευτούμε σήμερα… Εκείνο που προέχει είναι να δούμε τα σημεία που μας ενώνουν και είναι τόσα πολλά – όπως το άρθρο 16 – και χωρίς να ψάχνουμε αφορμές για να αναδεικνύουμε τα σημεία που μας χωρίζουν να παλέψουμε όλοι μαζί σήμερα για το άρθρο 16, αύριο για όλα τ’ άλλα. Τις συμμαχίες και τις συνεργασίες είτε γίνονται ανοιχτές και δημόσια είτε σε κλειστά γραφεία τις κρίνει ο κόσμος από τα αποτελέσματα στην καθημερινή τους εφαρμογή και η ιστορία αργότερα, είτε αυτές αφορούν πρόσωπα είτε πολιτικές. Δυσκολεύομαι όμως να κατανοήσω πως τρεις χούφτες άνθρωποι δεν μπορούν να συνεννοηθούν – ενώ πολλά είναι τα κοινά τους σημεία – για να εμπνεύσουν και τόσους άλλους που λαθεμένες πρακτικές και καταστάσεις ή τους έστειλαν αλλού ή στο σπίτι. Τρελαίνομαι στη σκέψη ότι ολόκληρη η αριστερά παλεύει με ίδιες θέσεις για τα δικαιώματα του μετανάστη για την προάσπιση της διαφορετικότητας αυτών των ανθρώπων και δεν μπορεί να αντέξει έναν ανοιχτό διάλογο στην όποια διαφορετικότητα των ίδιων των αριστερών κι αντί να σπέρνει το διάλογο και την ενότητα να σπέρνει διχόνοια κι όχι μόνο.
Και για να μην πει κάποιος ποια είναι η θέση σας ξεκαθαρίζω ότι οι πιο πραγματικές από τις πραγματικές ανάγκες είναι η διατροφή που την εκμεταλλεύονται οι αλυσίδες και τα καρτέλ σήμερα, η στέγαση που είναι στα χέρια των μεγαλοεργολάβων και των τραπεζών σήμερα, η παιδεία κι ο πολιτισμός. Όσο αυτές οι ανάγκες ικανοποιούνται αποκλειστικά μέσω των μηχανισμών της αγοράς θα υπάρχουν κατηγορίες του πληθυσμού που δεν θα μπορούν να τις καλύψουν, ακόμα κι αν έχουμε υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης της οικονομίας. Πιστεύω επίσης ότι οι αρχές του άρθρου 16 όπως είναι σήμερα διατυπωμένες, αποτελούν τον ακρογωνιαίο λίθο για τη Δημόσια και Δωρεάν Παιδεία. Αυτές οι αρχές σήμερα επιχειρείται να καταργηθούν με την αναθεώρηση του συντάγματος. Η μάχη για τη μη αναθεώρηση του Άρθρου 16 είναι τμήμα των αγώνων στην Ελλάδα και την Ευρώπη για την υπεράσπιση της Δημόσιας Παιδείας, η εμπορευματοποίηση της οποίας προωθείται εδώ και δύο δεκαετίες. Η κατάργησή του θα είναι η ταφόπλακα σε ό, τι θυμίζει ή είναι η Δημόσια Δωρεάν Παιδεία.
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα “ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ” την 26η Νοέμβρη 2006