«Η άλλη επικοινωνία»
Ξέφτισαν σιγά – σιγά οι ήδη γνωστές και καθιερωμένες μορφές συλλογικής έκφρασης, αφού δεν έγιναν αποδεκτές από τους πολίτες και κυρίως από τα πιο ενεργά κύτταρα της κοινωνίας τους νέους. Δούλεψαν όσο δούλεψαν στο παρελθόν με θετικά αποτελέσματα και σήμερα καπελωμένες, εκμεταλλευόμενες ή διαστρεβλωμένες σπρώχνουν το μέσο πολίτη στην ιδιώτευση, στην απόσταση από τα δρώμενα. Το ζούμε αυτό καθημερινά όσοι ασχολούμαστε με τα κοινά, τόσο οι λεγόμενοι μαζικοί φορείς όσο και πολύ περισσότερο τα κόμματα και κυρίως τα λεγόμενα «κόμματα εξουσίας» που δυσκολεύονται όλο και πιο πολύ να ενεργοποιήσουν καινούργιο δυναμικό, να κινήσουν το ενδιαφέρον. Συνδικάτα και συνεταιρισμοί – ή ότι τέλος πάντων απέμεινε απ’ αυτούς, άλλη μια πονεμένη ιστορία – μετατρέπονται αργά αλλά σταθερά σε μηχανισμούς εξουσίας, συμφερόντων και μερικές φορές άγριων μηχανισμών αναρρίχησης στις κομματικές πυραμίδες που καταλήγουν με μαθηματική ακρίβεια στην κομματική πολιτική σκηνή.
Μικρή ελπίδα, οι οργανώσεις πολιτών οι οποίες συνεχίζουν «ρομαντικά» και «εθελοντικά» να κινητοποιούν ανθρώπους, κυρίως όμως ασχολούμενες με θέματα πολιτισμού, περιβάλλοντος και κοινωνικής αλληλεγγύης. Όσο για μας τους σημερινούς πενηντάρηδες της «γενιάς του Πολυτεχνείου» και της Μεταπολίτευσης αφού δημιουργήσαμε εντυπώσεις ή και προϋποθέσεις και αφού προσπαθήσαμε να καλλιεργήσουμε το συλλογικό, οι περισσότεροι απογοητεύσαμε κι απογοητευτήκαμε, προδώσαμε τις νεανικές υποσχέσεις, γίναμε οι ίδιοι «το σύστημα» ενάντια στο οποίο παλεύαμε – και μην την ψάχνεις που λένε …
Κι εκεί που ο προβληματισμός μας για το μέλλον του συλλογικού και για το αν γίναμε πλέον μόνο καταναλωτές σκουπιδιών (είτε έρχονται από τα τηλεπαράθυρα είτε από την κατανάλωση μεταλλαγμένων) έδινε κι έπαιρνε, μια άλλη προοπτική άρχισε να ανοίγεται μπροστά μας με τη βοήθεια πλέον της νέας τεχνολογίας και του ίντερνετ. Η κινητή τηλεφωνία με τα SMS και το διαδίκτυο με το ηλεκτρονικό ταχυδρομείο και κυρίως τα Blogs, αρχίζουν να δίνουν μια άλλη διάσταση στην επικοινωνία μας. Προσωπικά διαβάζω μέσω ίντερνετ όχι μία όπως παλαιότερα αλλά όσες εφημερίδες θέλω χωρίς να πάω πλέον στο περίπτερο αλλά και η αποστάσεις πλέον στην επικοινωνία μηδενίζονται ενώ οι υπηρεσίες με βιντεοκλήσεις κατακτούν τώρα λόγω του γρήγορου ίντερνετ όλο και περισσότερους ανθρώπους, ο δε πλούτος των πληροφοριών για όλες τις επιστήμες, την εκπαίδευση και την ψυχαγωγία όλο και παρέχεται άφθονος, άσχετα αν μέχρι σήμερα οι ειδήσεις στην τηλεόραση αλλά και στα ΜΜΕ δίνουν βαρύτητα στο ρόλο του ίντερνετ στα θέματα των υποκλοπών, του σεξ και γενικώς της παρανομίας.
Είναι τόσο μεγάλη η απήχηση της επικοινωνίας με το διαδίκτυο ώστε τελευταία τα ΜΜΕ να ασχοληθούν με τρεις μεγάλες υποθέσεις που ξεκίνησαν από αυτό – την blogger Αμαλία και την κατάθεση ψυχής αυτής της κοπέλας λίγο πριν πεθάνει στο blog της με τίτλο fakelaki (φακελάκι) και τη διαχείριση της περιπέτειας της υγείας της από το εθνικό σύστημα υγείας, τη σφαγή χούλιγκαν στην Παιανία και τώρα τελευταία την καμπάνια – κινητοποίηση για το κάψιμο της Πάρνηθας η οποία χωρίς καμία πολιτική ή άλλη υποστήριξη από πουθενά και μόνο μέσω των ηλεκτρονικών μηνυμάτων και των κινητών κατάφερε να κατεβάσει τον κόσμο στη βουλή. Κι όταν φωτίστηκε το Σύνταγμα από τη δάδα της ακαθοδήγητης σύναξης, οι δίαυλοι έκαναν πως δεν την είδαν. Έσβησαν τους προβολείς, έβαλαν βουλοκέρι και γύρισαν στα γνωστά παράθυρα μη εξαιρούμενη ακόμα κι αυτή – η απ’ όλους μας καλοπληρωμένη – κρατική τηλεόραση.
Η κοινωνία των πολιτών, όμως, αρχίζει και πάλι να επικοινωνεί, να ξαναανακαλύπτεται μέσω ίντερνετ και να αναδιοργανώνεται χωρίς να κολλάει στα γραφεία ή στους καναπέδες αλλά όταν σοβαροί λόγοι την ευαισθητοποιούν και την αγανακτούν να μπορεί να κατεβαίνει στους δρόμους. Εκεί κι εμείς οι πενηντάρηδες θα τραγουδάμε σιγανά το στίχο του τραγουδιού «σκυφτός στα καφενεία στους δρόμους γελαστός μα χτες μες στην πορεία περνούσες γελαστός»!
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ» της Λάρισας στις 12 Αυγούστου 2007