* Είναι ένα μικρό δείγμα ανέκδοτων ποιημάτων μου με το γενικό τίτλο “Σκόρπια Φύλλα” που σιγά – σιγά, και ανάλογα με τις εντυπώσεις και τα σχόλιά σας θα ανεβάζω στο Blog.
“Δέν είμαι σίγουρος άν αυτά που γράφω
είναι ποιήματα, στίχοι, πεζά.
Κείνο που ξέρω, είναι ότι κάτι έχω να πώ,
αυτό που πιστεύω, κι αυτό γράφω…”.
F. G. Lorka.
H συνέχεια με μερικά “κομμάτια” …
(…σοδειά 1972-1976)
«Νυχτερινή συντροφιά»
Ένα μπουμπούκι τριαντάφυλλου
ομορφαίνει το μαξιλάρι μου
τούτη τη νύχτα …
Ένα μπουμπούκι τριαντάφυλλου
χαμογελά μισόκλειστο
και σου μοιάζει …..
Μου το χάρισες νωρίς απόψε
κι είπες πως ύστερα θα ‘ρθεις
για να πάρεις τη θέση του.
Δεν ήρθες ….
Ένα μικρό τριανταφυλλάκι
πόσο αλήθεια σου μοιάζει …
Με κοιτά και χαμογελά,
ίσως με κοροϊδεύει …
«Το σημάδι»
Μιλούσες αργά, σιγά με ήρεμη φωνή
με δεμένα τα χέρια στα γόνατα
με τα μάτια αφηρημένα στον τοίχο …
Σε κοίταζα και δεν καταλάβαινα,
έμοιαζαν όλα τίποτα ….
Έφυγες αργά, αθόρυβα
το βλέμμα σου άφησε σημάδι στον τοίχο
κι εγώ, απόμεινα να το κοιτάζω …
«Στην άγνωστη αγαπημένη»
Το κορίτσι το προορισμένο της καρδιάς μου σύντροφο,
ελπίδα στις νεανικές μου έγνοιες δεν το γνωρίζω ακόμα,
κι όμως ξέρω ότι είναι γεννημένο
πως αναπνέει τούτη τη στιγμή …
Άκου με θέλω να ‘ναι σοβαρή μα και γλυκιά,
ν’ αγαπά και να δειλιάζει ….
Θέλω με το αίμα μου όλο να την προστατέψω
και να τη θρέψει ολάκερη η καρδιά μου.
Στο άγνωστο κι όλας σ’ ονειρεύομαι και σ’ αγαπώ
μου ανήκεις απ’ τα περασμένα …
«άγνωστη αγαπημένη», που κι αυτό δεν ξέρω
ακόμα τ’ αδιάκοπα ειπωμένο τ’ όνομά σου !
(Ξένη μετάφραση)
(…σοδειά 1976-1982)
«Πόσο θα ‘θελα»
Πόσο θα ‘θελα να ‘μουν παιδί …
να μπορούσα ν’ αγαπώ τα πάντα
χωρίς το μίσος κι ο φόβος
να υπάρχουν στην καρδιά,
χωρίς η απειλή να μπορεί
να κρύψει την αλήθεια,
χωρίς το ψέμα να μπορεί
Να φέρει την καταστροφή.
Πόσο θα ‘θελα να ‘μουν γέρος …
να μπορούσα να φέρω την άνοιξη,
να γκρέμιζα τα όρη
και να ‘ρχόμουν πάλι κοντά σου,
να σου ‘λεγα όσα δεν μπόρεσα
να σου πω στις λίγες στιγμές
της αιωνιότητας ….
(Φλεβάρης 1972)
«Επαφή»
Το πρώτο σκίρτημα της καρδιά τους
το δέχτηκαν στην πλατεία
μοιράζοντας προκηρύξεις για τη συγκέντρωση.
Τις πρώτες λέξεις τις είπαν τα μάτια τους
στη πλατεία γύρω από τη φωτιά των συντρόφων
τη βραδιά της απεργίας.
Τα πρώτα δάκρυα της πίκρας τους
ήταν γιατί δεν μπόρεσαν να μηδενίσουν τα λίγα μέτρα
που τους χώριζαν την ώρα της βίαιης διάλυσης …
«Ιστορία»
Όταν η γη άρχισε να κρυώνει
η ύλη της γέννησε τον άνθρωπο.
Όταν ο άνθρωπος άρχισε να κρυώνει
η φωτιά γέννησε τους θεούς και το σίδερο
κι οι θεοί πλούτησαν κι αγαπήθηκαν
Όταν το σίδερο το πήραν οι λίγοι
κι οι θεοί πήγαν μ’ αυτούς …
Έτσι οι θεοί χάσαν τη δύναμη
και το σίδερο έγινε τρόπος πάλης.