“Η άλλη όψη»
Μπορεί ο καθένας μας μεγαλώνοντας να κουβαλάει μέσα του ιδέες και ιδεολογίες, θεωρίες και φιλοσοφίες τις οποίες όλοι μας κάποια στιγμή θα θέλαμε να τις βλέπαμε να περπατάνε και στην πράξη, παράλληλα όμως όλοι μας θα πρέπει να παραδεχτούμε ότι πέρα από τους ευσεβείς μας πόθους και στόχους, υπάρχουμε μέσα σε ένα σύστημα κοινωνικό και οικονομικό στο οποίο είμαστε υποχρεωμένοι να ζούμε και να λειτουργούμε …. “Oσο για τα βιώματά μας” – που λέει και ο Στάθης- “τιμή μας και καμάρι μας, αν μας οδήγησαν σε γνώσεις, κούρασή μας και όνειδος αν μας φυλάκισαν σε “πρώην κάτι” – οτιδήποτε ! … Και στο κάτω – κάτω το κόκκινο ήταν πάντα πολύχρωμο…, όταν είναι μονόχρωμο γίνεται μαύρο”.
Βλέποντας, λοιπόν,τις δεκαετίες να περνούν διαπιστώνουμε ότι εκείνοπου δυστυχώς σταμάτησε στις μέρες μας είναι η αναζήτηση, η ανησυχία, η συμμετοχή και τούτο γιατί μας πλάκωσαν οι συμβιβασμοί της ενήλικης ζωής, που άλλοι τους νοιώθουν σαν αγκάθι μέσα στην ψυχή τους κι άλλοι βολεύονται μ’ αυτούς και νοιώθουν να ευημερούν,κουβαλώντας μαζί τους ότι πιο σάπιο διαθέτει η σημερινή κοινωνία μας , από τον ατομισμό και τον κομφορμισμό μέχρι του τι φοράει ο τάδε ή η τάδε και το κοινωνικό κουτσομπολιό που δεν ξεχωρίζει πλέον φύλο και ηλικία. Αλήθειαπώς αξιολογείτε τους ανθρώπους;Από το αυτοκίνητό τους;Σίγουρα μία Mercedes διαθέτει περισσότερο κύρος από ένα Ηyundai, αλλά αυτό δεν είναι ένα ποιοτικό κριτήριο. Μπορεί να μας περιγράψει την οικονομική επιφάνεια του οδηγού, αλλά σίγουρα δεν μας δίνει κανένα σημείο αναφοράς για την, ας πούμε, παιδεία που κουβαλά ο καθένας. Και για να μην παρεξηγηθώ εδώ, παιδεία δεν εννοώ με κανένα τρόπο τα πτυχία και τα διπλώματα, κι αυτό γιατί “…τα ράσα δεν κάνουν τον παπά”. Πώς μετράτε τους γύρω σας, τους ανθρώπους που για πρώτη φορά συναντάτε; Από το αν το κουστούμι είναι Ιταλικό και το ρολόι Ελβετικό; Μήπως από το αν τα μαχαιροπίρουνα είναι επάργυρα και το σερβίτσιο “αναγνωρισμένης μάρκας”; Μήπως από το πόσες φορές κυκλοφορεί στις “κοσμικές” ταβέρνες και τα μπαρ, μήπως από το πόσο καλά ξέρει “τα νέα” της πολυκατοικίας, της γειτονιάς, της πόλης και του χωριού, μήπως από τη θέση τους στο δημόσιο ή το ετερόφωτο που τους δίνετε γιατί έχουν γνωστό ή φίλο τον “τάδε” υψηλά ιστάμενο, μήπως από το τι ψηφίζουν, …. μήπως …. ; ; ; Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά που το σύστημα έντεχνα μας προσφέρει, σε εμάς τους παλαιότερους ήταν και το τέλος της δεκαετίας του ‘80 που απομυθοποίησε ιδεολογίες και αξίες αφήνοντας πίσω του ένα τεράστιο κενό.
Σήμερα, λοιπόν, που η μόνη αξία είναι η ελεύθερη αγορά, που ότι δεν πουλάει δεν έχει καμία αξία και που απ’ την άλλη τα πάντα πουλιούνται κι αγοράζονται, που η τέχνη, ο πολιτισμός και αυτή ακόμα η εκπαίδευση έχουν γίνει προϊόντα προς πώληση…..
Σήμερα που τα Μέσα Μαζικής ενημέρωσης έχουν αναλάβει εργολαβικά να μας μάθουν και να μας εξοικειώσουν μ’ αυτές τις “αξίες”, που οποιαδήποτε δημιουργία, οποιοδήποτε έργο, οποιοσδήποτε άνθρωπος θεωρείται πετυχημένος αν πέρασε μέσα από τις εφημερίδες τα περιοδικά και τα κανάλια….
Σήμερα που πιο εύκολα μαθαίνουμε τη ζωή και τη δράση των φυλακισμένων από τη δράση και την προσφορά των επιστημόνων…
Σήμερα που οι δημιουργοί – και σωστοί να υπάρχουν – είναι αναγκασμένοι να περάσουν από αυτά τα ίδια κανάλια, τα ίδια “διαπλεκόμενα” για να τους μάθει το κοινό – γιατί σ’ αυτό απευθύνεται το έργο τους – και που στο τέλος θα τους φθείρουν και θα τους τελειώσουν….
Σήμερα, λοιπόν, που γίνονται όλα αυτά κι άλλα πολλά, πιστεύω ότι σιγά – σιγά αρχίζει να έρχεται η ώρα της αμφισβήτησης. Και τούτο γιατί αυτός είναι ο νόμος της φύσης… γιατί “η ζωή μας κύκλους κάνει”…
Η νέα γενιά που γεννήθηκε μέσα σ’ αυτόν τον σημερινό κόσμο αρχίζει να ανησυχεί, παρόλο που σήμερα είναι πιο δύσκολα τα πράγματα, παρόλο που τώρα ο εχθρός είναι αόρατος και ύπουλος ενώ στη δική μας νιότη ήταν ξεκάθαρος, τον βλέπαμε και η συλλογική δράση, η ομάδα ήταν βασικός κανόνας αντίδρασης και αγώνα. Τότε ο ποδοσφαιρικού τύπου οπαδός θεωρούνταν “θύμα”, ενώ σήμερα “ενεργός αγωνιστής”… γιατί τότε υπήρχαν κόμματα που είχαν οράματα και μια στρατιά φυλακισμένων αγωνιστών πίσω τους, ενώ σήμερα η νεολαία σνομπάρει τα σημερινά κόμματα, βλέποντας από τη μια τους επαγγελματίες πολιτικούς, και από την άλλη αυτούς που τρέχουν πίσω τους, ελπίζοντας στο “διορισμό” και το “βόλεμα”.
Ξέρω είναι δύσκολο και θέλει γερά “κότσια” για να αρθρώσεις σήμερα ένα λόγο δημιουργικό και πολύ περισσότερο εάν είσαι νέος και αβοήθητος από την οικογένεια, το ανύπαρκτο “δημιουργικά” σχολειό και την κοινωνία της τηλεόρασης. Μπορούν, όμως, πιστεύω οι νέοι ανεξάρτητα από το τελικό αποτέλεσμαπιέζοντας καμιά φορά – γονείς, δασκάλους, κοινωνία- να ξεφύγουν από τη λογική του “ότι δεν πουλάει – δεν έχει καμιά αξία”, γιατί και ο χορός και το θέατρο και η μαθητική εφημερίδα και άλλα τέτοια, έχουν τη δική τους αξία κι ας μην πουλιούνται κι ας μην αγοράζονται αρκεί αυτό που θα αποφασίσουν να κάνουν να το πιστεύουν βαθιά μέσα τους. Πολλοί είναι οι μαθητές που μέσα από τις δημιουργίες τους διακρίθηκαν σε διάφορους τομείς και πάρα πολλοί εκείνοι που με τις διάφορες εκδηλώσεις τους πέραν από την απόλαυση της συμμετοχής και της δημιουργίας έβγαλαν και το χαρτζιλίκι τους για την εκδρομή της Τάξης τους. Μπορεί στην αρχή να τρέξουν λίγοι, μπορεί δύσκολα να πείσουν τους υπόλοιπους, αλλά τα μηνύματα που έρχονται μέσα από καινούργιες δράσεις και ιδέες των νέων μας γεμίζουν ελπίδα ότι η νεολαία τολμά και προσπαθεί να μείνει έξω από τη σημερινή άσχημηπραγματικότητα.
Σίγουρα άλλαξαν πολλά σε σχέση με τις δεκαετίες του ‘70 και του ‘80 που όλα γίνονταν κάτω από μια ιδεολογία, τότε που όλοι τα κάναμε όλα και γινόμασταν από αθλητές και χορευτές μέχρι ηθοποιοί και αρθρογράφοι…Εάν, όμως, εμείς οι παλαιότεροι δούμε αυτό που το εκπαιδευτικό μας σύστημα χρόνια τώρα δεν μπορεί – ή δεν θέλει να δει(;) – ότι δηλαδή η πρόοδος στα μαθήματα και η πρόοδος με τη γενικότερη έννοια, περνάει μέσα από την ανησυχία, τις καινούργιες συμμετοχικές δράσεις, τα πολλαπλά ενδιαφέροντα και τη δίψα για γνώση,εάν αναγνωρίσουμε στη νεολαία της σημερινές της ιδιαιτερότητες και σταματήσουμε να την κρίνουμε με βάση τις δικές μας εμπειρίες και τα δικά μας μέτρα και σταθμά και δώσουμε ο καθένας μας μια συμβολική ηθική και υλική συμπαράσταση κλέβοντας – αν μας ζητηθεί -και λίγο από τον ελεύθερο χρόνο μας, τότε πολλά μπορούν να αλλάξουν…..