«Πουλάνε ακριβότερα στους Έλληνες που αμείβονται χειρότερα… Η ακρίβεια χτυπάει την καρδιά της χώρας, αλλά οι αξιοπρεπείς μισθοί δεν βρίσκονται εδώ. Αν και ζούμε σε μια από τις ακριβότερες ευρωπαϊκές χώρες από πλευράς κόστους ζωής, εν τούτοις έχουμε τους χαμηλότερους μισθούς. Το κόστος ζωής στην Ελλάδα από το 89,1% το 2006 αναμένεται να ξεπεράσει το 90% φέτος, σύμφωνα με τη Eurostat και με τον κατώτερο βασικό μισθό μόλις στα 680,59 ευρώ». Γράφει η Ελένη Κωσταρέλου στην ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ της 17ης Μάη 2008.
«Αν μετρήσουμε… τα θύματα της ακρίβειας που μαστίζει την Ευρώπη, σίγουρα θα είναι περισσότερα από τα θύματα όλων μαζί των θεομηνιών που έχουν πλήξει την ήπειρο στα ιστορικά χρόνια. Αλλωστε, τουλάχιστον ένας στους πέντε κατοίκους της ζει σήμερα κάτω από το όριο της φτώχειας. Σημαίνει άραγε αυτό πως αυτά τα θύματα θα πρέπει να σταυρώσουν τα χέρια μοιρολατρικά και να περιμένουν μια θέση στο φτωχοκομείο;» Γράφει ο Ρούσσος Βρανάς στα ΝΕΑ και συνεχίζει …
Σε ανάλογες συνθήκες οικονομικής κρίσης, πριν από τριάντα πέντε χρόνια, οι Ιταλοί εργαζόμενοι είχαν σκεφτεί κάτι καλύτερο: την αυτομείωση των τιμών. Μια αυγουστιάτικη Δευτέρα του 1974, εκατοντάδες εργαζόμενοι του Πινερόλο που κατέβηκαν να πάρουν το λεωφορείο για να πάνε στις δουλειές τους στο Τορίνο διαπίστωσαν πως το εισιτήριο είχε αυξηθεί ξαφνικά κατά 30%. Εξοργισμένοι από αυτόν τον εκβιασμό, συνεννοήθηκαν μεταξύ τους και κατέστρωσαν ένα σχέδιο. Την επόμενη κιόλας Δευτέρα, το έθεσαν σε εφαρμογή. Εστησαν πάγκους έξω από τον σταθμό λεωφορείων του Πινερόλο και πανό που έγραφαν: “Μη δεχτείτε να πληρώσετε την αύξηση!”. Το σημαντικότερο όμως είναι πως τύπωσαν οι ίδιοι “εναλλακτικά εισιτήρια” που τα πωλούσαν στην παλιά τιμή. Η εταιρεία των λεωφορείων ακινητοποίησε τα οχήματά της κι έτσι οι εργαζόμενοι του Πινερόλο δεν πήγαν εκείνη τη μέρα στις δουλειές τους. Εστειλαν μια αντιπροσωπεία στην εταιρεία και της ζήτησαν να δεχτεί τα “εναλλακτικά εισιτήρια” ώσπου να επαναφέρει την παλιά τιμή. Υστερα από μερικές μέρες πιέσεων η εταιρεία ανακάλεσε την αύξηση. Αυτή η επιτυχία προκάλεσε ένα κύμα ανυπακοής των πολιτών και σε άλλες περιοχές της χώρας.
Το επόμενο… λογικό βήμα για τους εργαζομένους ήταν να εφαρμόσουν την αυτομείωση και σε άλλους τομείς όπως το ηλεκτρικό. Η κρατική εταιρεία ηλεκτρισμού το χρέωνε στα νοικοκυριά πανάκριβα, ενώ εφάρμοζε τιμολόγιο μειωμένο κατά 25% για τους βιομηχάνους. Η πρωτοβουλία των εργαζομένων άρχισε πάλι από τις βιομηχανικές περιοχές του Τορίνου και του Μιλάνου. Συγκρότησαν “επιτροπές αυτομείωσης” οι οποίες μάζευαν τους λογαριασμούς των εργαζομένων. Τύπωναν πάνω τους ένα νέο ποσό μειωμένο κατά 50% και τους πλήρωναν. Ενας σημαντικός παράγοντας της επιτυχίας τους ήταν η υποστήριξη των εργαζομένων στην κρατική εταιρεία ηλεκτρισμού, οι οποίοι αρνούνταν να εκτελέσουν τις εντολές της εταιρείας και να κόψουν το ρεύμα στους απείθαρχους. Η πρωτοβουλία εκείνη δεν είχε διάρκεια, κυρίως εξαιτίας της επίσημης συνδικαλιστικής ηγεσίας. Κατακεραύνωσε τους απείθαρχους και προτίμησε την πεπατημένη: τη συνδιαλλαγή με την κυβέρνηση.
Ομως, το μόνο που ζητούσαν εκείνοι οι εργαζόμενοι ήταν να πάρουν πίσω ένα μέρος από τον κοινωνικό πλούτο που παράγουν χωρίς ποτέ να τους τον πληρώνει κανείς».
Μήπως έφτασε ο καιρός να πάρουμε μισθούς και τιμές στα χέρια μας ;