Όπως όλα τα νέα πράγματα έτσι και για τους blogger μπορούμε πλέον και στη χώρα μας να μιλάμε για ένα νέο δεδομένο το «Κίνημα των μπλόγκερς». Βlogger, λοιπόν, είναι αυτός που έχει τη δυνατότητα μέσα από το Internet και τα λεγόμενα Ιστολόγια ή προσωπικά ημερολόγια να διατυπώνει ελεύθερα και να διαδίδει την άποψή του, τις ιδέες του, τις δημιουργίες του, κ.λ.π. Όπως κάθε «νέο πράγμα», έχει και τα μικρά ή μεγάλα πλεονεκτήματα ή μειονεκτήματα, όπως για παράδειγμα ο μη έλεγχος και η μη διασταύρωση πολλών πληροφοριών που «μεταδίδονται». Όμως, πέρα από αυτό, άνθρωποι, που δεν μπορούν να μιλήσουν, ξαφνικά απέκτησαν φωνή. Και μάλιστα δυνατή.
Καταγράφω λοιπόν ένα «Μανιφέστο», όπως το συνέταξε το nylon.gr. Στόχος του να διαδοθεί η ιδέα του τι πραγματικά είναι ένα blog, με τελικούς αποδέκτες όχι μόνο τον κόσμο, αλλά και την Πολιτεία και τα μίντια:
1. Τα blog είναι διάλογος -ελεύθερος ανεμπόδιστος διάλογος ανάμεσα σε πολίτες. 2. Τα blog είναι μια πρόσκληση σε διάλογο, σε διαφωνία και επικοινωνία. 3. Τα blog δεν κέρδισαν το ενδιαφέρον της κοινωνίας επειδή λένε ψέματα ή συκοφαντούν. Το κέρδισαν επειδή η κοινωνία έχει ανάγκη από μια αυθεντική φωνή. 4. Τα blog είναι το δικαίωμα του καθενός να εκφέρει την άποψή του. Δεν υπάρχουν «ενημερωτικά» και «μη ενημερωτικά» blog. Μέσα από τον διάλογο όλοι κάτι μαθαίνουμε. 5. Τα blog δεν τα γράφουν επαγγελματίες -τα γράφουν πολίτες. Μπορεί να αξιοποιούν την όποια επαγγελματική τους εμπειρία, μπορεί και όχι. 6. Ο blogger δεν χρησιμοποιεί εθνικούς πόρους (όπως οι τηλεραδιοσυχνότητες) και συνεπώς, δεν μπορεί να μπαίνει σε καλούπια ο τρόπος και το περιεχόμενο της έκφρασής του. Ο blogger αξιοποιεί το απεριόριστο μέγεθος του παγκόσμιου δικτυακού ιστού για να εκφράσει και τη δική του άποψη. 7. Η Πολιτεία, τα μίντια, οι επιχειρήσεις και όλοι οι θεσμοθετημένοι οργανισμοί της ελληνικής κοινωνίας αξίζει να παρακολουθούν τους blogger και τον διάλογό τους. Ακόμα καλύτερο θα είναι να συμμετέχουν ισότιμα σε αυτό τον διάλογο. Θα μπορέσουν και οι ίδιοι να γίνουν σοφότεροι μαθαίνοντας την άποψη του απλού πολίτη, αντί να προσπαθούν να την περιορίσουν στα δικά τους καλούπια. 8. Το δικαίωμα του blogger να γράφει ελεύθερα την άποψή του είναι ιερό. Αν με αυτά που γράφει καταπατά συγκεκριμένες νομοθετικές διατάξεις, υπάρχουν νόμιμες διαδικασίες για τη δίωξή του. 9. Στον βαθμό που δεν παραβιάζει με σαφή τρόπο διατάξεις του νόμου, η ανωνυμία είναι δικαίωμα του blogger . Οι bloggers δεν είναι κάτι ενιαίο, δεν είναι κόμμα με συμφέροντα και εξουσιαστικές αναζητήσεις. Είναι οι άνθρωποι της καθημερινότητας που βρήκαν ένα μέσο έκφρασης και αναζήτησης, αλλά και πληροφόρησης συνάμα..
Υπάρχει, βέβαια, και ο οδηγός για τον «καλό» blogger που λέει ότι πρέπει 1. Να είναι ειλικρινής και δίκαιος στη συλλογή, αναφορά και ερμηνεία των πληροφοριών. 2. Να μην διαπράττει λογοκλοπή. 3. Να μην παραμορφώνει το φωτογραφικό υλικό χωρίς να το αναφέρει. 4. Να μην δημοσιεύει ανακριβείς πληροφορίες. 5. Να είναι ιδιαίτερα προσεκτικός όταν η πληροφορία αφορά παιδιά. 6. Να παραδέχεται τα λάθη του και να τα διορθώνει. 7. Να αναγνωρίζει ότι η συλλογή και η δημοσιοποίηση πληροφοριών μπορεί να βλάψουν ή να φέρουν σε δύσκολη θέση κάποιους. 8. Να γνωρίζει ότι οι απλοί πολίτες έχουν μεγαλύτερο δικαίωμα για να προστατεύσουν την προσωπική τους ζωή απ’ ό,τι οι επώνυμοι. 9. Να προσέχει και να ελέγχει τις πηγές του.
Κλείνοντας αυτό το «επετειακό» σημείωμα θέλω να ευχηθώ και να τονίσω ότι παράδειγμα προς μίμηση για τους τωρινούς αλλά και τους μελλοντικούς blogger ας είναι η τριαντάχρονη αδικοχαμένη blogger Αμαλία Καλυβινού. Η Αμαλία, την οποία η ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ ανέδειξε «ΠΡΟΣΩΠΟ» της χρονιάς το 2007, ήταν η πρώτη που, «με ονόματα και διευθύνσεις», με γλώσσα σκληρή αλλά και καθάρια έκανε χιλιάδες συνανθρώπους της να συντονιστούν μαζί της, στο blogspot της, να ξεσηκωθούν εναντίον όλου αυτού του σάπιου συστήματος που, όχι μόνο στην υγεία, σπρώχνει τον απλό, καθημερινό άνθρωπο, στην απόγνωση και στην ταπείνωση. Αλλά και αυτοί που άνοιξαν τα blog τους, τις πρώτες μέρες των πυρκαγιών, ώστε να μη νιώθει ο καθένας ότι ήταν μόνος, στο έλεος του «στρατηγού άνεμου», και του κάθε ανόητου πολιτικού και πολιτικάντη που σκεπάζει τις μικρές και μεγάλες μας συμφορές με τέτοιες παπαρδέλες. Αυτούς που, χωρίς καθοδηγητές, μαζεύτηκαν αυθόρμητα και κατά χιλιάδες στο Σύνταγμα – και όχι μόνο – για να κλάψουν την Αμαλία, τα δάση μας, τις παραλίες μας, μα και να φωνάξουν, «είμαστε και μείς εδώ». Αυτοί που, ακόμα και σήμερα, με τα blog τους σε πλήρη επιφυλακή, είναι η μόνη παρηγοριά ότι δεν θα κτιστεί ξανά τίποτα στα καμένα, ότι κανένας επιχειρηματίας δεν θα ξαναφράξει για ιδιωτική, εμπορική χρήση, καμιά παραλία της Ελλάδας, ότι κανένας γιατρός δεν θα αξιώσει ξανά φακελάκι για να φροντίσει έναν ασθενή – χωρίς να έχουν, όλοι αυτοί, τον φόβο ότι «χιλιάδες Αμαλίες» τούς περιμένουν στη γωνία για να τους κάνουν βούκινο!
Για την αντιγραφή
Δημήτρης Ζ. Γουγουλιάς