Παίρνω μέρος σε διαδηλώσεις από το 1974 μέχρι σήμερα, είτε σαν συνδικαλιστής με το Εργατικό Κέντρο Λάρισας, είτε παλαιότερα σαν οργανωμένος οπαδός κόμματος, είτε σαν μέλος συλλόγων και μη Κυβερνητικών οργανώσεων, είτε σαν απλός πολίτης που δεν ανέχεται «τα κακώς κείμενα». Σήμερα με αφορμή το άδικο θάνατο του νεαρού μαθητή από ειδικό φρουρό στην Αθήνα πήγα στη Λάρισα ειρηνικά να διαδηλώσω. Ήξερα ότι δεν ήταν μια απλή διαδήλωση για την κλιματική αλλαγή και για το περιβάλλον. Γνώριζα ότι η ατμόσφαιρα ήταν τεταμένη και ότι τα γεγονότα σε άλλες πόλεις και κυρίως στην Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη δεν άφηναν περιθώρια σε τέτοιου είδους εκδηλώσεις διαμαρτυρίας για εφησυχασμό.
Πίστευα ότι οι διοργανωτές, αλλά και το κράτος τα είχαν όλα αυτά προβλέψει και ότι θα έκαναν ότι ήταν ανθρωπίνως δυνατό για την περιφρούρηση και την ειρηνική εξέλιξη της εκδήλωσης και της πορείας. Δυστυχώς όμως μικρά παιδιά κυρίως, με κουκούλες μάσκες, λοστούς και κροτίδες – πότε διαλυμένοι και δήθεν ειρηνικοί διαδηλωτές και πότε ομάδες παθιασμένες και αποφασισμένες να κάνουν ζημιά – τελικά τα κατάφεραν και η πορεία έληξε άδοξα, παρά την αγανάκτηση και το πάθος της. Και δεν είναι μόνο αυτό, έληξε φοβίζοντας όχι μόνο αυτούς που την παρακολουθούσαν από τα πεζοδρόμια αλλά και αυτούς και αυτές – γιατί ήταν πάρα πολλές οι νέες γυναίκες, μανάδες που διαδήλωναν μαζί με τα παιδιά τους – που ήταν μέσα στην πορεία.
Τώρα τι να πω για την οργάνωση αυτών των παιδιών, το πάθος τους και την «αδυναμία» τους στις τράπεζες. Φταίει το σύστημα που θέλει να τους έχει στο περιθώριο ή το ίδιο το σύστημα τους «χρησιμοποιεί» όταν υπάρχουν μεγάλες εκρήξεις και αγανάκτηση του κόσμου για να φοβίσουν τον απλό πολίτη και να του δείχνουν τον καναπέ του; Χωριστές εκδηλώσεις του στυλ «εμείς στην Κεντρική πλατεία», «εμείς στην πλατεία Ταχυδρομείου» ακόμη κι όταν το θέμα δεν έχει να κάνει με καμμιά ιδεολογική διαφορά αλλά με την παιδεία, την ανεργία, το περιβάλλον και ακόμη χειρότερα όταν έχει να κάνει με το θάνατο ενός νέου ανθρώπου μάλλον το σύστημα εξυπηρετούν και αποδυναμώνουν τον απλό πολίτη.
Προσωπικά πιστεύω ότι αν όλοι μας, μαθητές – γονείς – φοιτητές – εργαζόμενοι – συνταξιούχοι, ενωμένοι – κυρίως ενωμένοι – βρισκόμασταν στις διαδηλώσεις δεν θα ήταν τέτοια η κατάληξή της πορείας, ούτε στη Λάρισα, ούτε πουθενά αλλού.
Ο θάνατος του Αλέξη ήταν η σταγόνα για να αρχίσει να γράφεται μια νέα σελίδα στην ιστορία της χώρας μας, ελπίζω να μπορέσουμε να τη γράψουμε για το καλό της πλειοψηφίας του λαού μας αλλά και των παιδιών μας και όχι για το καλό κέντρων οικονομικών και άλλων ή ακόμα και μηχανισμών μη εξαιρουμένων των κομματικών που με τη βοήθεια των Μέσων Μαζικής Επικοινωνίας και κυρίως των ηλεκτρονικών θα φροντίσουν και αυτή τη φορά να εξασθενήσουν τη μνήμη μας, κυρίως την ώρα της κάλπης.