Μεγάλο ενδιαφέρον φαίνεται να παρουσιάζει – και καλό είναι να ανοίξει μια «άλλη» συζήτηση για το internet και τα blogs με αφορμή τις αναφορές του Χρήστου Μιχαηλίδη στη στήλη «Αναγνωστικό της τελευταίας σελίδας» της «Ελευθεροτυπίας» για το νέο βιβλίο του Άντρου Κην με τίτλο «Ο Συρμός του Ερασιτέχνη – Πώς το Ιντερνέτ Σήμερα Σκοτώνει τον Πολιτισμό και Βιαιοπραγεί κατά της Οικονομίας μας» και τον πρωτότυπο, αγγλικό τίτλο «The Cult of the Amateur – How Today‘s Internet is Killing Our Culture and Assaulting Our Economy».
Σταχυολογώ κάποια θέματα που έχουν ενδιαφέρον είτε συμφωνεί είτε όχι κάποιος με τον συγγραφέα :
1. Αξιοπιστία και ιντερνέτ : Συγκεκριμένα, «πόση ακρίβεια και πόση αλήθεια έχουν οι πληροφορίες που πλημμυρίζουν καθημερινά το Ιντερνέτ;».
Ταυτόχρονα, ο συγγραφέας «φοβάται» και θεωρεί πολύ επικίνδυνο το ότι μερικοί «από τους πιο πολύτιμους θεσμούς μας», όπως είναι οι επαγγελματικές εφημερίδες, τα περιοδικά, η μουσική και ο κινηματογράφος, ξεπερνιούνται τώρα «από μια χιονοστιβάδα ερασιτεχνικού, κομμένου και ραμμένου στα μέτρα του κάθε χρήστη και ελεύθερου για όλους περιεχομένου».
Θα πει κάποιος : Γιατί είναι κακό πράγμα αυτό; «Διότι», απαντά ο Κιν, «εάν είμαστε όλοι ερασιτέχνες, τότε δεν υπάρχουν πλέον ειδικοί. Όταν ανώνυμοι μπλόγκερ και χρήστες βιντεοκαμερών και κινητών τηλεφώνων, μη έχοντας κανέναν περιορισμό που να προκύπτει από επαγγελματικά στάνταρ και κανόνες δημοσιογραφικής δεοντολογίας (σ.σ.: ασχέτως εάν αυτά, από σημερινούς επαγγελματίες πολλές φορές δεν τηρούνται), μπορούν να επηρεάσουν τον δημόσιο διάλογο και να κατευθύνουν την κοινή γνώμη, τότε η αλήθεια μετατρέπεται σε προϊόν το οποίο μπορεί να πουληθεί, να τυποποιηθεί και να ανακαλυφθεί ξανά.
Εκεί λοιπόν όπου το Wikipedia συναντά το MySpace και αυτό το YouTube, η “δημοκρατικοποίηση” της πληροφορίας υπονομεύει, τελικά, την αλήθεια και υποβαθμίζει-εξευτελίζει την ειδικότητα, την εμπειρία και το ταλέντο».
2. Σημερινή πραγματικότητα : Το «κόβω και κολλώ» (cut and paste), που έχει γίνει παιχνιδάκι πια στο Διαδίκτυο, παράγει μια γενιά διανοητικά κλεπτομανών ανθρώπων. Όμως τώρα, συμπληρώνει, οι επιπτώσεις αυτής της «επέλασης των ορδών της μετριότητος», έχει ισοπεδώσει τον πολιτισμό μας, «θολώνοντας τις γραμμές μεταξύ παραδοσιακών αναγνωστών και συγγραφέων, θεατών και σκηνοθετών, ακροατών και συνθετών, δημιουργού και καταναλωτή, ειδήμονα και ερασιτέχνη». Αυτό πια, καταλήγει, δεν είναι υπόθεση για γέλια…
3. Πνευματική περιουσία : Μια κουλτούρα, στην οποία η πνευματική περιουσία ανταλλάσσεται ελεύθερα, «κατεβάζεται» (downloaded) ελεύθερα, «πολτοποιείται» και διανέμεται ξανά ως προϊόν καινούργιο, απειλεί έναν θεσμό 200 ετών που θέλει τα πνευματικά δικαιώματα να προστατεύονται, και κλέβει από καλλιτέχνες, συγγραφείς, δημοσιογράφους, μουσικούς, εκδότες και παραγωγούς τους καρπούς της δημιουργικής τους εργασίας. (Σ.σ. Και εμείς οι δημοσιογράφοι, μη εξαιρουμένου και του υπογράφοντος, έχουμε πολλές φορές υποκλέψει πληροφορίες και απόψεις άλλων από το Ιντερνέτ, λησμονώντας συχνά να αναφέρουμε την πηγή μας ή, όπως στην περίπτωση της ηλεκτρονικής εγκυκλοπαίδειας Wikipedia, χωρίς να ελέγχουμε αν αυτές οι πληροφορίες είναι σωστές.)
4. Blog : «Μπλογκάρουμε με πιθηκίσια ξεδιαντροπιά για θέματα που ‘χουν να κάνουν με την ιδιωτική μας ζωή, τη σεξουαλική μας ζωή, τα όνειρά μας, την έλλειψη ζωής, την… άλλη μας ζωή», γράφει χαρακτηριστικά στο επίμαχο βιβλίο του. Υπολόγισε ότι αυτή τη στιγμή υπάρχουν περίπου 53 εκατομμύρια μπλογκ στο Ιντερνέτ και ότι αυτός ο αριθμός διπλασιάζεται κάθε 6 μήνες. Μέχρι το 2010, θα έχουμε, λέει, περισσότερα από 500 εκατομμύρια μπλογκ, τα οποία «συλλογικά θα διαφθείρουν και θα επιφέρουν σύγχυση στην κοινή γνώμη για τα πάντα, από την πολιτική και το εμπόριο, μέχρι τις τέχνες και την κουλτούρα». Πιστεύει ο Κην ότι τα μπλογκ έχουν υπονομεύσει «την αίσθησή μας για το τι είναι αληθές και τι όχι, τι είναι πραγματικό και τι φανταστικό». Εκατομμύρια νέα παιδιά σήμερα, συνεχίζει, δεν μπορούν να ξεχωρίσουν τη διαφορά μεταξύ αξιόπιστων ειδήσεων, γραμμένων από επαγγελματίες δημοσιογράφους, και τυχαίων ειδήσεων που διαβάζουν σε διάφορα «ειδησεογραφικά» μπλογκ, που δεν διασταυρώνουν ποτέ τις ειδήσεις τους, δεν αναφέρονται ποτέ στις πηγές τους, δεν τηρούν κανέναν κανόνα δεοντολογίας στη συλλογή και παρουσίασή τους.
Οι απεριόριστοι «πίθηκοι» του σήμερα, όπως τους αποκαλεί ο Άγγλος συγγραφέας, ερασιτέχνες όλοι τους «που όμως φτάνουν να πιστεύουν ότι μπορούν να υποκαταστήσουν και να ξεπεράσουν τους επαγγελματίες», χρησιμοποιούν «τα δικτυωμένα κομπιούτερ τους» για να «δημοσιεύσουν» οτιδήποτε «από μη καλά τεκμηριωμένο πολιτικό σχόλιο, μέχρι και απρεπή home-video, απελπιστικά ερασιτεχνικές και ανέμπνευστες μουσικές συνθέσεις, ποιήματα που δεν διαβάζονται, κριτικές βιβλίων, έργων τέχνης, θεατρικών παραστάσεων, εκθέσεις και μυθιστορήματα». Ο Κην δεν βρίσκει τίποτα κακό στο να λέει κάποιος τη γνώμη του για ένα βιβλίο, μια συναυλία ή και ένα πολιτικό συμβάν. Θεωρεί όμως ότι, ιδίως στα μπλογκ, «αυτά τα ημερολόγια μετριότητος των πιθήκων», εκατομμύρια άνθρωποι «πιστεύουν στ’ αλήθεια ότι έγιναν συγγραφείς, ποιητές, κριτικοί, δημοσιογράφοι, ακόμα και ιατροί». Όλοι, κάποια στιγμή, λέμε τη γνώμη μας για μιαν αρρώστια. Αλίμονο, τονίζει, εάν αρχίσουμε να κάνουμε και τους γιατρούς.
………………………………………………………………………………………..
Εγώ, βέβαια, εξακολουθώ να επιμένω ότι όλα – και το ιντερνέτ – είναι θέμα παιδείας και πολιτισμού του καθένα μας, γιατί από μόνα τους αυτά τα δύο δημιουργούν και δημοκρατική αντίληψη και αυξημένη κριτική και κρίση. Γιατί μπορεί γιατροί μαϊμούδες να μην είναι εύκολο να υπάρξουν – αν και αυτό έχει επιχειρηθεί – αλλά ασπούδαστοι μεγαλο-δημοσιογράφοι και καλλιτέχνες άλλοτε κάκιστοι κι άλλοτε πετυχημένοι, υπάρχουν πάρα πολλοί στις μέρες μας. Τι λέτε ;