ΓΙΑ να προσέχετε εσείς που έρχεστε στα χωριά μας.
Ταξιδεύει κάποιος με το αυτοκίνητό του από την Αθήνα προς τη Θεσσαλονίκη. Κάπου στο ύψος της Μαλακάσας, του πετάγεται ένας τύπος ντυμένος από την κορυφή ως τα νύχια στα κόκκινα και του κάνει νόημα να σταματήσει. Μόλις σταματάει, πλησιάζει στο παράθυρο και του λέει: «Γεια σου φίλε, είμαι ο μαλάκας με τα κόκκινα και πεινάω. Έχεις τίποτα φαγώσιμο;».
Παραξενεύεται ο άνθρωπός με το παρανοϊκό της όλης φάσης, αλλά τον λυπάται και του δίνει ένα σάντουιτς που είχε μαζί του. Μερικά χιλιόμετρα παρακάτω, εκεί κοντά στις στροφές της Μαλεσίνας, του πετάγεται και τον σταματάει ένας άλλος παρόμοιος τύπος ντυμένος στα πράσινα. Σκύβει κι αυτός στο παράθυρο και του λέει: «Φίλε μου γεια σου. Εγώ είμαι ο μαλάκας με τα πράσινα και πεθαίνω της δίψας. Δώσε μου κάτι να πιω σε παρακαλώ».
Τι να κάνει ο οδηγός… Σκέφτεται ότι δραπέτευσε καμιά φουρνιά τρελών από το Δαφνί. Αλλά ο φίλος μας είναι και πονόψυχος. Του δίνει λοιπόν μια γκαζόζα που είχε στο αμάξι.
Δεν προλαβαίνει να φτάσει στα Καμένα Βούρλα και εκεί στον Άγιο Κωνσταντίνο, να σου κι ένας άλλος περίεργος τύπος ντυμένος στα μπλε. Το έχει συνηθίσει πια το παρανοϊκό σκηνικό ο φίλος μας, οπότε μόλις ο μπλε τυπάκος πλησιάζει στο παράθυρο, του λέει βιαστικά: «Ξέρω, ξέρω εσύ είσαι ο μαλάκας με τα μπλε. Λέγε τι θέλεις»; «Άδεια και δίπλωμα»!
ΑΛΛΟ…
Πάει ένας τύπος σε κατάστημα υφασμάτων, κοιτάει γύρω του και λέει στην πωλήτρια: «Μου κατεβάζετε, σας παρακαλώ, εκείνο το ύφασμα με τις μπλε ρίγες»; «Πολύ ευχαρίστως!» απαντά η πωλήτρια. Το περιεργάζεται και κοιτά ξανά γύρω του.
«Κι εκείνο το γυαλιστερό με το ψαροκόκαλο, σας παρακαλώ!». «Ευχαρίστως!». Πάντα πρόθυμη η πωλήτρια. Έπειτα από πολλή ώρα και αφού ο τύπος έχει κατεβάσει σχεδόν όλα τα ρολά υφασμάτων, αποφασίζει το αφεντικό να αναλάβει: «Κύριε, δεν μπορεί να μη σας αρέσει τίποτα από τα τόσο υπέροχα υφάσματά μας».
Σκεφτικός ο τύπος, κοιτάει ψηλά και λέει στο αφεντικό: «Να, να εκείνο επάνω στην γωνία το πιτσιλωτό, αυτό θέλω». Του το κατεβάζουν, του το δείχνουν, αυτός συμφωνεί και τους λέει: «Λοιπόν, θα ήθελα 30 πόντους από αυτό». Γεμάτος έκπληξη και αγανάκτηση το αφεντικό! «Μα καλά, σοβαρά μιλάτε; Μας παιδεύετε τόση ώρα για να πάρετε 30 πόντους ύφασμα; Τι θα το κάνετε»; «Και τι σε νοιάζει εσένα»; Τα παίρνει στο κρανίο ο άνθρωπός μας. «Κοστούμι για τον λούτσο μου θα ράψω!»
«Ο πελάτης έχει πάντα δίκιο», σκέφτεται το αφεντικό και του κόβει 30 πόντους ύφασμα. Κόβει όμως μαζί με αυτό και ένα ακόμη κομμάτι 20 πόντους σε χρώμα ροζ και του λέει του τύπου: «Αυτό, δώρο του καταστήματος, κύριε». Απορημένος ο τύπος… «Μα καλά, τι να το κάνω αυτό;». «Να ράψεις ταγεράκι για το… της μάνας σου, ρε»!
(Ράδιο «Ε» και Α. Ρουμελιώτης – 16/04/2009)
Ταξιδεύει κάποιος με το αυτοκίνητό του από την Αθήνα προς τη Θεσσαλονίκη. Κάπου στο ύψος της Μαλακάσας, του πετάγεται ένας τύπος ντυμένος από την κορυφή ως τα νύχια στα κόκκινα και του κάνει νόημα να σταματήσει. Μόλις σταματάει, πλησιάζει στο παράθυρο και του λέει: «Γεια σου φίλε, είμαι ο μαλάκας με τα κόκκινα και πεινάω. Έχεις τίποτα φαγώσιμο;».
Παραξενεύεται ο άνθρωπός με το παρανοϊκό της όλης φάσης, αλλά τον λυπάται και του δίνει ένα σάντουιτς που είχε μαζί του. Μερικά χιλιόμετρα παρακάτω, εκεί κοντά στις στροφές της Μαλεσίνας, του πετάγεται και τον σταματάει ένας άλλος παρόμοιος τύπος ντυμένος στα πράσινα. Σκύβει κι αυτός στο παράθυρο και του λέει: «Φίλε μου γεια σου. Εγώ είμαι ο μαλάκας με τα πράσινα και πεθαίνω της δίψας. Δώσε μου κάτι να πιω σε παρακαλώ».
Τι να κάνει ο οδηγός… Σκέφτεται ότι δραπέτευσε καμιά φουρνιά τρελών από το Δαφνί. Αλλά ο φίλος μας είναι και πονόψυχος. Του δίνει λοιπόν μια γκαζόζα που είχε στο αμάξι.
Δεν προλαβαίνει να φτάσει στα Καμένα Βούρλα και εκεί στον Άγιο Κωνσταντίνο, να σου κι ένας άλλος περίεργος τύπος ντυμένος στα μπλε. Το έχει συνηθίσει πια το παρανοϊκό σκηνικό ο φίλος μας, οπότε μόλις ο μπλε τυπάκος πλησιάζει στο παράθυρο, του λέει βιαστικά: «Ξέρω, ξέρω εσύ είσαι ο μαλάκας με τα μπλε. Λέγε τι θέλεις»; «Άδεια και δίπλωμα»!
ΑΛΛΟ…
Πάει ένας τύπος σε κατάστημα υφασμάτων, κοιτάει γύρω του και λέει στην πωλήτρια: «Μου κατεβάζετε, σας παρακαλώ, εκείνο το ύφασμα με τις μπλε ρίγες»; «Πολύ ευχαρίστως!» απαντά η πωλήτρια. Το περιεργάζεται και κοιτά ξανά γύρω του.
«Κι εκείνο το γυαλιστερό με το ψαροκόκαλο, σας παρακαλώ!». «Ευχαρίστως!». Πάντα πρόθυμη η πωλήτρια. Έπειτα από πολλή ώρα και αφού ο τύπος έχει κατεβάσει σχεδόν όλα τα ρολά υφασμάτων, αποφασίζει το αφεντικό να αναλάβει: «Κύριε, δεν μπορεί να μη σας αρέσει τίποτα από τα τόσο υπέροχα υφάσματά μας».
Σκεφτικός ο τύπος, κοιτάει ψηλά και λέει στο αφεντικό: «Να, να εκείνο επάνω στην γωνία το πιτσιλωτό, αυτό θέλω». Του το κατεβάζουν, του το δείχνουν, αυτός συμφωνεί και τους λέει: «Λοιπόν, θα ήθελα 30 πόντους από αυτό». Γεμάτος έκπληξη και αγανάκτηση το αφεντικό! «Μα καλά, σοβαρά μιλάτε; Μας παιδεύετε τόση ώρα για να πάρετε 30 πόντους ύφασμα; Τι θα το κάνετε»; «Και τι σε νοιάζει εσένα»; Τα παίρνει στο κρανίο ο άνθρωπός μας. «Κοστούμι για τον λούτσο μου θα ράψω!»
«Ο πελάτης έχει πάντα δίκιο», σκέφτεται το αφεντικό και του κόβει 30 πόντους ύφασμα. Κόβει όμως μαζί με αυτό και ένα ακόμη κομμάτι 20 πόντους σε χρώμα ροζ και του λέει του τύπου: «Αυτό, δώρο του καταστήματος, κύριε». Απορημένος ο τύπος… «Μα καλά, τι να το κάνω αυτό;». «Να ράψεις ταγεράκι για το… της μάνας σου, ρε»!
(Ράδιο «Ε» και Α. Ρουμελιώτης – 16/04/2009)